ساماندهی معیشت مرزنشینان

فتح اله دهقان‪-‬ به گواه تاریخ مرز نشینان کشور که از اصیل‌ترین اقوام ایرانی هستند، همواره به کیان ایران وفادار و در قامت سربازان و مرزداران بی‌جیره ومواجب این مرز وبوم درخشیده اند. این نجیب زادگان بی‌ادعا براثر بی‌توجهی تاریخی در چرخه فقر و عقب ماندگی به جا مانده از گذشته
گرفتار شده اند.
براساس شاخص‌ها ومعیارهای پذیرفته شده جهانی همچون؛ زیرساختهای حمل ونقل، بهداشت، آموزش، مسکن، اشتغال و... در زمره مناطق محروم هستند.
آیا سیستا ون بلوچستان وکردستان قابل مقایسه با تهران، شیراز، تبریز و اصفهان هستند.


نگاهی گذرابه این مناطق نمایانگر تبعیض تاریخی وگو اه محرومیت و عقب ماندگی این مناطق حساس ژئوپلیتیکی است.
این واقعیت حکایت ازعدم توجه تاریخی به این نواحی که از شرایط ژئوپلیتیکی حساسی نیز برخوردارند، دارد. عدم توجه به این مناطق با حساسیت ژئوپلیتیکی خاص، نارضایتی اجتماعی ر ا به دنبال داردکه عوارض و پیامدهای ناگواری برای کشور به دنبال دارد.
ازجمله به شکاف دولت -ملت دامن میزند که مخل امنیت ملی است. با توجه به اینکه مناطق مرزی از حساسیت بالائی در روابط بین‌الملل برخوردار هستند. به گواه تاریخ همسایگان، رقبای منطقه‌ای و قدرتهای جهانی از شرایط و رویدادهای مستحدثه در این مناطق در راستای منافع و اهداف خود ودرجهت تضعیف امنیت ملی کشورمان دریغ نخواهند کرد.
همسایگی با افغانستان و پاکستان به عنوان پرورش دهندگان تروریست‌ها و قطب تولید موادمخدر، فعالیت باندها ی بین‌المللی قاچاق موادمخدر، انسان و سلاح و... دلایلی بر اهمیت ژئوپلیتیکی و آسیب‌پذیری این مناطق
است که باید مورد توجه ویژه قرار گیرد. عدم توجه به مسائل و مشکلات مردم مناطق مرزی زمینه سوء استفاده را برای رقبای تاریخی منطقه‌ای و جهانی فراهم نموده که مخل منافع ملی وامنیت ملی کشور است.
براساس حکمت وعقلانیت میطلبد با مسائلی همچون اتفاقات سراوان با دقت، ظرافت ودر نظر گرفتن جمیع جوانب برخورد شود و بهانه به دشمنان ایران اسلامی داده نشود. همچنین بر اساس آموزه‌های دینی، قانون اساسی، ارزش‌های انسانی- اخلاقی و
در راستای منافع ملی وامنیت ملی کشور، حداقل حقوق انها که تامین معیشت است باید مورد توجه قرار گیرد.
این مهم مستلزم وجود اراده در سطح کلان و ملی، همچنین برنامه ریزی کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت و اجرای آن با درنظر گرفتن شرایط خاص این مناطق است. براین اساس پیشنهاد می‌شود؛ ضمن این که در کوتاه مدت تمهیداتی برای امر ار معاش آن‌ها اندیشیده شود به طور اساسی و جامع و براساس اصول استاندارد وپذیرفته شده علم توسعه و با استفاده از تجربیات موفق جهانی برای حل این معضل ملی برنامه ریزی بهینه و دراز مدت شود.