انتخاباتي تلخ براي ترزا مي

نویسنده: سيدرحيم لاري ديويد كامرون در انتخابات پارلماني دو سال قبل بريتانيا توانست اكثريت كرسي‌هاي مجلس عوام را براي حزب محافظه‌كارش به دست بياورد تا برخلاف دور اول نخست وزيري، مجبور به ائتلاف با حزبي نباشد. او با آن پيروزي بود كه سال پيش و در 23 ژوئن همه‌پرسي برگزيت را برگزار كرد، به اين اميد كه بار ديگر طعم شيرين پيروزي را خواهد چشيد و رأي مردم را براي ماندن بريتانيا در اتحاديه اروپا به دست مي‌آورد. نتيجه همه‌پرسي اين نشد و رأي به خروج مردم باعث استعفاي كامرون شد تا راه براي نخست وزيري ترزا مي‌ باز بشود. همان موقع احزاب مخالف و از جمله حزب كارگر انتخابات زودهنگام پارلماني را مطرح كردند اما خانم مي ‌با اتكا به ميراث كامرون در مجلس عوام از اين كار سر باز مي‌زد تا از خود ژست يك نخست وزير مقتدر را نشان داده باشد. اين ژست يك سال هم دوام نياورد و مي‌ در نهايت تسليم شد به اين اميد كه با يك انتخابات زودهنگام پارلماني موقعيت بهتري را به دست خواهد آورد اما نتيجه اين انتخابات شبيه همان چيزي شد كه كامرون در برگزيت تجربه كرده بود.  خانم مي ‌در انتخابات روز پنج‌شنبه گذشته اكثريت كرسي‌هاي مجلس عوام را از دست داد و نتوانست 326 كرسي از مجموع 650 كرسي مجلس را به دست بياورد، هر چند هنوز هم حزب او بيشترين ميزان كرسي‌ها نسبت به ديگر احزاب را در دست دارد اما اين نتيجه عواقب ناخواسته‌اي را براي مي‌ به دنبال دارد. اولين نتيجه در نقش رهبري او براي حزبش است كه نتوانسته 10 درصد از كرسي‌هاي حزب در مجلس را حفظ كند. اگر اين نتيجه با انتخابات دو سال قبل مقايسه بشود، ضعف رهبري او بيشتر مي‌شود چرا كه كامرون توانست در آن انتخابات رشد 25 درصدي كرسي‌هاي  مجلس را براي حزب محافظه‌كار به دست بياورد تا حزب اكثريت كرسي‌هاي مجلس را داشته باشد اما حالا مي ‌با كاهش كرسي‌ها حزب را در موقعيت ضعيفي براي تشكيل دولت قرار داده است. اين موقعيت ضعيف بيش از هر چيز دامن مي ‌را گرفته كه حالا فشار سنگيني براي كنارگيري از پست نخست وزيري متحمل مي‌شود و علاوه بر جرمي كوربين، رهبر حزب رقيب كارگر، برخي از سياستمداران برجسته مثل لرد آشدوان و تيم فارون، رهبران سابق حزب ليبرال دموكرات هم درخواست كنارگيري مي‌ را كرده‌اند. خانم مي ‌كه هنوز هم مي‌خواهد ژست خود را حفظ كند زير بار اين فشار نرفته و مصمم به تشكيل كابينه حتي در اين موقعيت ضعيف است و گفته مي‌شود براي جبران كرسي‌هاي از دست رفته به ائتلاف با حزب اتحادگراي دموكراتيك ايرلند شمالي به رهبري خانم آرلين فاستر توجه دارد.  او براي اين ائتلاف بايد سهمي از كابينه به خانم فاستر بدهد و معلوم نيست كه دو طرف بتوانند به راحتي به توافق برسند چرا كه در سال 1974 هم ادوارد هيث، نخست وزير وقت در موقعيتي مشابه قرار گرفته بود و بعد چهار روز با ايرلندي‌ها نتوانست به توافقي برسد و مجبور به استعفا شد. در مقابل، احتمال تشكيل كابينه اقليت از سوي كوربين مي‌رود و شايد طرح كنارگيري مي ‌براي رسيدن كوربين و حزب كارگر او به قدرت باشد. چه مي‌ با ائتلاف كابينه جديد را تشكيل بدهد و چه كوربين كابينه اقليت را راه بيندازد، صورت مسئله اصلي دولت آينده يك چيز است كه مربوط به برگزيت و نحوه برخورد با آن مي‌شود. مي‌ متعهد به اجراي برگزيت است و با اين انتخابات مي‌خواست آن ميزان از اكثريت مطلق را در مجلس به دست بياورد كه خيالش بابت رأي نمايندگان به نتيجه مذاكراتش با اتحاديه اروپا راحت باشد. او در رسيدن به اين هدف شكست خورده و حالا بايد مذاكرات با اتحاديه اروپا را با بيم و اميد به نحوه برخورد نمايندگان مجلس عوام نسبت به نتيجه مذاكرات پيش ببرد. وضعيت براي كوربين با يك كابينه حداقلي بدتر است اما اين احتمال وجود دارد كه او در ائتلافي با ليبرال دموكرات‌ها و حزب ملي‌گراي اسكاتلند دوباره رو به يك همه‌پرسي ديگر در مورد برگزيت بياورد. در هر صورت، انتخابات روز پنج‌شنبه موضوع برگزيت و نحوه خروج بريتانيا از اتحاديه اروپا را بسيار مشكل‌تر از قبل كرده و مي‌با اين انتخابات مسير نه چندان آسان خود را مبدل به راهي بسيار سخت كرده و به همين دليل است كه او به اين زودي‌ها نمي‌تواند تلخي اين انتخابات را فراموش كند.