روزنامه ایران ورزشی

فیلیپ لام و تیم ملی ایران

سرمقاله احسان محمدی        فیلیپ لام ستاره سال‌های نه چندان دور تیم ملی آلمان و بایرن مونیخ در کتابش «تفاوت ظریف» می‌نویسد یکی از شباهت‌های فوتبال و زندگی این است که هر اتفاقی بیفتد و هر نتیجه‌ای رخ بدهد شما باید ادامه بدهید. نوشتن این نقل قول با همه درست و دقیق بودنش در شبکه‌های اجتماعی احتمالاً موجی از حمله‌ها را با خودش خواهد آورد که به پیشواز توجیه شکست رفته‌اید. همان توجیه‌های قدیمی گزارشگرها و کارشناس‌های فوتبال بعد از هر ناکامی ملی. اینکه می‌گفتند «ما باید روی فوتبال پایه کار کنیم و در باشگاه‌ها به جوان‌ترها فرصت بدهیم و...» حرف‌های درستی که معمولاً جدی گرفته نمی‌شد تا شکست بعدی. تیم ملی ایران در یکی از دشوارترین «برهه‌های حساس کنونی» قرار دارد. بازیکنان تقریباً هیچ راهی ندارند جز اینکه هر چهار بازی را ببرند و هیچ چیز را به دست ابر و باد و مه و خورشید و فلک نسپارند.  روی کاغذ حداقل دو سطح بالاتر از عراق و بحرین بازی می‌کنیم اما فوتبال را روی چمن بازی می‌کنند، جایی که متغیرهای غیرقابل پیش‌بینی در آن دخیل است. چه کسی فکرش را می‌کرد در دقیقه 90 بازی با کره‌جنوبی در جام‌ ملت‌های 2000 لبنان، علی دایی آن ضربه عجیب را به توپ بزند؟ هنوز و بعد از سال‌ها دیدن آن لحظه رنج‌آور است. اینکه ستاره بوندس‌لیگایی تیم ما آمده بود به دفاع کمک کند تا با گل درخشان کریم باقری بازی را ببریم و انگار یک نفر توپ را از روی کفش او کش رفت و ... به همین سادگی باختیم، برگشتم تهران و نسلی از بهترین‌های فوتبال ما بدون دستاورد ملی ماندند. مثل تمام تورنمنت‌هایی که رفته‌ایم گله‌هایی وجود دارد. همان کمبودهای همیشگی. از کیفیت زمین تا فقدان دیدار تدارکاتی، از شکوه‌های مالی تا گلایه‌های مدیریتی. ناف ما را با این چیزها بریده‌اند. یعنی اگر یک بار تیمی از ما به مسابقاتی رفت و این مشکلات وجود نداشت حق داریم یک جشن ملی برگزار کنیم اما وقتی سوت آغاز مسابقات زده شود برای هیچ‌کس مهم نیست که تیم ملی ناهار چه خورده است یا اتاق‌های هتل کیفیت داشته‌اند یا نه؟ همانطور که برای کسی مهم نیست مجموعه این اتفاقات و هدیه شدن میزبانی در زمان چه کسی رخ داده، ناکامی به پای فدراسیونی نوشته می‌شود که نیامده در چاه افتاد. همه پیروزی می‌خواهیم و صعود از این مرحله. چهار پیروزی پی در پی. کسی دوست ندارد به ناکامی فکر کند. هیچ‌کس حتی نمی‌خواهد برای لحظه‌ای بازگشت تیمی را به فرودگاه امام تصور کند که از راهیابی به جام جهانی آن هم در گروهی با حضور بحرین و عراق بازمانده است. مگر می‌شود مهدی طارمی و سردار آزمون و علیرضا بیرانوند و مهدی قایدی و وحید امیری و علیرضا جهانبخش و مهدی ترابی و ... را داشت و صعود نکرد؟ تجربه نشان داده است که بله می‌شود! اما این بار لطفاً بر خلاف تجربه‌های تلخ قدیمی قدم بزنید، تاریخ را از نو بنویسید، این مردم، این کشور، به حال خوب، به یک شادی عمومی نیاز دارند. چیزی که هیچ حزب و گروه و دسته‌ای آن را به نام خودش سند نزند...  
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
«حشاشین» چرا ممنوع شد؟ و چرا حالا ممنوع شد؟! (شهروند) کمک‌های اهدایی به سیل‌زدگان سیستان و بلوچستان  در کارت‌خوان عبدالحمید!  (کيهان) آقایان زیباکلام، فاضلی، ارمکی! این بود غایت لیبرال‌بودن شما؟! (جوان)
سایر اخبار این روزنامه
و همچنان پایه‌های ویران پرسپولیس ... تابستان داغ نیمکت‌ها جباری: دیگر دنبال پلی‌میکر نباشید عزیزی خادم: نکته آزاردهنده، کمرنگ بودن حمایت است اختلاف 32 میلیاردی وزارت و فدراسیون! خاکپور: باقری تیم‌ملی را یکدست می‌کند اسکوچیچ دلیلی برای نتیجه نگرفتن ندارد نگاه اسکوچیچ به دعوت بازیکنان اشتباه است مدیرروستا رفتنی شد تارتار برمی‌گردد فیلیپ لام و تیم ملی ایران خشت کج موج جدید کرونا در آرژانتین؛ کوپا آمریکا در هاله‌ای از ابهام وینیسیوس جونیور فرشته نجات یا فرشته عذاب؟ خیز نادال به‌سوی تاریخ‌سازی