نفت و مجاهدان روز شنبه

۲۴ تیر ۱۲۸۸ تهران توسط مجاهدین تبریزی، گیلانی و بختیاری فتح شد؛ ماجرا از آن قرار بود که محمد علی خان قاجار، قانون مشروطه را باطل و مجلس را به توپ بست تا مجاهدان ایرانی برای حفظ مشروطه به تهران یورش و محمدعلی شاه را از سلطنت خلع کنند.
روز جمعه مجاهدان به تهران رسیدند، شاه به سفارت شوروی پناهنده و فرزندش از سوی مجاهدان به سلطنت برگزیده شد. در کمتر از چند ساعت، آرامش همه شهر را فراگرفت تا فردای روز جمعه که تعدادی فرصت طلب و مدعی، با حمله به تهران و اشغال پایتخت، به غارت پرداختند و خود را مجاهدینی خواندند که مشروطیت را احیا کرده و میهن را نجات دادند. از آن روز به بعد، عبارت «مجاهدان روز شنبه» وارد ادبیات سیاسی کشور شد که این روزها، کاربرد عجیبی در برخی نهاد‌ها از جمله وزارت نفت دارد.
پرچم آزادی نفت از دست تفکرات عملیاتی شده طی سال‌های اخیر، امروز در دست کسانی افتاده‌است که طی سال‌های گذشته، نه تنها هیچ انتقادی از اقدامات و عملکرد وزارت نفت نکردند بلکه در مواردی به تأیید سیاست‌های مقام عالی وزارت مشغول بودند، مهره‌ای شدند برای کسانی که می‌دانستند همه دغدغه این گروه، یک اتاق کار است با راننده و منشی، با همین ابزار تبدیل به عناصری شدند که چیزی جز حسنات در سیاست‌های مقام عالی وزارت نمی‌دیدند. این افراد، اگردر نفت به نان و نوایی نمی‌رسیدند، راهی نهاد‌های شبه‌دولتی می‌شدند و باز هم به سکوت رادیویی خود پایبند بودند با این توجیه که باید «کار» کرد و از انتقاد و بیان واقعیات، آبی برای کشور گرم نمی‌شود. این افراد، اما این روز‌ها در بالابردن درجه دشمنی خود با وزیر فعلی نفت، برای یکدیگر پرونده‌سازی هم می‌کنند که تو چه کسی بودی و چگونه بوده‌ای؟!
بدون تعارف، اغلب منتقدان امروز وزارت نفت از دو طیف خارج نیستند، آن‌هایی که همه کار کردند تا وزارت نفت گوشه چشمی به آن‌ها داشته باشد و سمت و پستی را پیشکشان کند. چون محقق نشد، از سفره مدیریت کنار رفتند و این روزها، برای بلعیدن سفره دورخیز کرده‌اند. گروم دوم هم فرصت طلبانی‌اند که به دلایل مختلف برکنار و گوشه‌نشین شده و کینه خود را به آرزو‌های بازگشت، گره زده‌اند. دوستی اینان با وزیر نفت، نه از سر وفاست و دشمنی‌شان نه از سر نگاه کارشناسی؛ مشکل اغلبشان دور ماندن از سمت‌هایی است که برای وصلش، از خانواده خود هم پل می‌سازند. حالا که دولت در حال تغییر است و تیم جدید قدرت را در دست می‌گیرد، عده‌ای یا با مظلوم‌نمایی در رسانه‌ها، خود را قربانی تفکرات حذفی اصلاح‌طلبان می‌دانند یا خود را مجاهدی می‌دانند که زیر بار ظلم نرفته و همه چیز را به زمان واگذار کرده‌اند. کسانی که طی هشت‌سال گذشته در نقد عملکرد وزارت نفت، هزینه داده‌اند از نظر آنان، افرادی بی‌تدبیر شناخته می‌شوند که ویترین تندروی هستند بدون آنکه به روی خود بیاورند، نفاق وجودی‌شان چگونه یاد اشعث بن قیس‌ها را احیا می‌کند.
هرچند امید است اشخاص متخصص، مجرب و متعهد در وزارت نفت به‌کارگیری شوند، اما باید دانست مجاهدان روز شنبه، در حوالی نفت چادر زده‌اند، کارنامه‌شان هم چیزی جز ویرانی و غارت نبوده و نیست و صد البته، اگر به قدرت برسند، باید منتظر ویرانی کامل ته‌مانده‌های باقی‌مانده از صنعت نفت بود.