روزنامه ایران ورزشی
1400/05/11
حسرت والیبال و قهرمانی دونده ایتالیایی در دوی ۱۰۰ متر
رسول مجیدی @Rasoulmajidi ۱ در اواسط ست پنجم بازی والیبال ایران و ژاپن، وقتی بازی ۱۲-۸ به نفع ژاپن بود٬ تصویری از سعید معروف توسط کارگردان مسابقه شکار شد که با حسرت داشت از بیرون زمین اتفاقات داخل زمین را پیگیری می‌کرد. او به خوبی می‌دانست که این آخرین ست والیبال ایران در المپیک است که دارد از نزدیک و به عنوان بازیکن آن را تماشا می‌کند. تیم ملی والیبال ایران در شرف حذف بود. تیمی که در بازی اولش لهستان قدرتمند را شکست داد و خیلی‌ها صعودش به مرحله حذفی را قطعی می‌دانستند حالا حتی در بین ۴ تیم برتر هم قرار نگرفت و مثل بسکتبال به کارش در همان مرحله گروهی پایان داد. این در حالی است که والیبال ما پتانسیل صعود به مرحله بعد و حتی رسیدن به نیمه نهایی را داشت اما بازی بسیار بد مقابل کانادا که حتی بازیکنان خود تیم هم به آن اذعان داشتند همه چیز را برای ما تغییر داد. مدت‌ها بود که دیگر سقف والیبال ما با آسیا یکی نبود و هیچ رقیبی در قاره کهن نداشتیم اما حالا در کمتر از دوماه دوباره به ژاپنی‌ها باختیم. این آخری برای‌مان گران تمام شد. حالا دفتر والیبال هم در توکیو بسته شد. مثل بسکتبال. مثل تکواندو. مثل شمشیربازی. بدون هیچ دست آوردی. حذف بسکتبال البته از قبل قابل پیش‌بینی بود اما عدم صعود والیبال نه. با این همه نباید از اینکه نکته گذشت که تیم ملی والیبال به وضوح در دوران آلکنو در سرویس‌ها٬ دریافت‌ها و حتی دفاع روی تور پیشرفت کرده. برعکس بسکتبال که با رفتن ستاره‌های قدیمی‌اش مشخص نیست چه آینده‌ای در انتظار این رشته است٬ در والیبال می‌دانیم که جوانانی تازه نفس به تیم ملی وارد شده‌اند و میشود این تیم را حتی بدون سعید معروف و محمد موسوی هم تصور کرد. خلاصه بعید است به دورانی برگردیم که گرفتن یک ست از ژاپن آرزوی‌مان بود ولی ظاهراً وارد دورانی شده‌ایم که بردن ژاپن ممکن است برای‌مان تبدیل به هدف بزرگ شود و این نشان از افول این رشته محبوب تیمی دارد. ۲ درست در میانه بازی والیبال٬ مسابقه فینال دوی صد متر المپیک هم در توکیو برگزار شد. رقابتی که بدون شک یکی از هیجان‌انگیزترین ورزش‌های ادوار المپیک است. سریع‌ترین مرد بازی‌ها در همین ماده مشخص میشود و خیلی‌ها دوست داشتند بدانند حالا که یوسین بولت نیست٬ مدال طلا بعد از ۳ دوره قهرمانی دونده جاماییکایی به چه کسی می‌رسد. در خط شروع هم رونی بیکر آمریکایی بود و هم ژارنل هیوز بریتانایی. بعد از مدت‌ها هیچ دونده‌ای از جاماییکا به فینال نرسیده بود و این یعنی قرار بود یک کشور تازه به مدال طلای دوی ۱۰۰ متر برسد. وقتی تیر داور به نشانه آغاز مسابقه شلیک شد، هیوز بریتانیایی زودتر از سایرین استارت زد تا در عین ناباوری با کارت قرمز داور رو به رو شود و به همین سادگی فینال را از دست بدهد. در شلیک دوم اما همه چیز طبق برنامه پیش رفت و در عین ناباوری لامونت یاکوبس ایتالیایی زودتر از سایرین از خط پایان گذشت. او زمان ۹ ثانیه و ۸۰ صدم ثانیه را ثبت کرد تا رکورد اروپا را در این زمینه ارتقا دهد. او اولین ایتالیایی تاریخ است که مدال طلای ۱۰۰ متر را برده. از بعد از مسابقات المپیک بارسلون در سال ۱۹۹۲ که کریستی بریتانیایی طلای این ماده را برد٬ دیگر هیچ‌وقت دونده‌ای از اروپا به این افتخار نرسیده بود. ایتالیا اندکی قبل در پرش ارتفاع هم به مدال طلا رسید تا مشخص شود این کشور در رشته دوومیدانی حسابی کار کرده.
