روبان خط پایان را قیچی کن!

تک به تک سام ستارزاده     از سال ۲۰۰۶، احسان حدادی الماسی بدون جایگزین در رشته پرتاب دیسک بوده؛ پرتابگری که در تورنمنت‌ها و بازی‌های آسیایی، نام او همیشه به اندازه یک مدال طلا برای دوومیدانی ایران می‌ارزید. با این حال، تکیه بیش از اندازه به نام احسان حدادی، ما را از پروراندن ورزشکارانی که پس از وی جایش را پر کنند و رشته پرتاب دیسک را یکی از بخت‌های مدال‌آوری کشورمان در المپیک و سایر عرصه‌های بین‌المللی نگه‌ دارند غافل ساخته‌ است؛ به‌ ویژه پس از نقره المپیک ۲۰۱۲ لندن که با ثبت رکورد (در میان پرتابگران آسیایی تاریخ المپیک) از سوی حدادی همراه بود. وابستگی پرتاب دیسک ایران به حدادی زمانی به چشم می‌آید که بدانیم رکورد امسال وی در توکیو نسبت به دوران اوج وی در لندن ۹ متر و ۸۰ سانتی‌متر افت کرده؛ یعنی بیشتر از تفاوت طول پرتاب نفرات اول و آخر فینال این رشته در المپیک سال جاری. این در حالی است که ویرجیلیوس آلکنای لیتوانیایی که صاحب رکورد المپیک با پرتاب ۶۹/۸۹ متری دیسک است، دو سال پس از چهارمی المپیک ۲۰۱۲ که افت تقریباً مشابهی را تجربه کرد، در ۴۲ سالگی از دوومیدانی خداحافظی کرد تا 5 سال بعد، آندریوس گودژیوس ۲۶ ساله سن راه هم‌وطنش را با کسب طلای جهانی در همین لندن ادامه‌ دهد. احسان حدادی در محدوده سنی قرار دارد که همچنان می‌تواند برای چند سال دیگر نیز در سطح جهانی به فعالیتش ادامه دهد و حتی یک مدال خوشرنگ به کاروانی که قرار است سال آینده به هانگژوی چین اعزام شود، هدیه دهد.  با این حال، باید به‌ آرامی با این حقیقت تلخ کنار بیاییم که دیر یا زود، دوران درخشان حدادی روبان خط پایان را خواهد برید. مدال‌های امسال پرتاب دیسک میان ورزشکارانی از سوئد و اتریش تقسیم شدند که هر سه نخستین و در بهترین شرایط، دومین حضور خود در المپیک را تجربه می‌کردند. ظهور یک استعداد در هر رشته ورزشی، اقبال ورزش یک کشور است اما سرمایه‌گذاری روی استعدادهای جوان و آینده‌دار، هنر فدراسیون‌های ورزشی است. همین هنر سوئد، اتریش، آلمان و حتی لیتوانی را مدعی مدال‌آوری المپیک توکیو ساخت و نام ایران را از جرگه مدعیان خط زد.  درس شکست احسان حدادی در توکیو این است که هزینه‌هایی که صرف آماده‌سازی وی در چند کشور مختلف شد، می‌توانست صرف پرورش احسان حدادی‌های جوان و جویای نامی شود که ۱۵ سال آینده پرتاب دیسک کشورمان را تأمین می‌کنند.