ورشکسته به تقصیر

یادداشت سعید آقایی  @SaeedAghaee56   بلاتکلیفی سکه رایج این روزهای ورزش است. یک اپیدمی خاموش که همانند یک ویروس پنهان در بدنه ورزش رسوخ کرده و به همه حوزه‌ها سرک می‌کشد. ویروسی که به طرز عجیبی بخش اعظم آن محصول انفعال و ساده‌انگاری است و کمتر نشانی از اشتباهات و حملات بیرونی در آن می‌توان دید. منشأ این بلاتکلیفی را باید در راهروهای وزارت ورزش و جوانان کاوید. آنجا که مغز متفکر و فرمانده و متولی ورزش باید بیشترین حساسیت پیرامون اتفاقات حوزه ورزش و چالش‌های آن داشته باشد اما در یک وارونگی عجیب تنها نظاره‌گر بلاتکلیفی و تعلیقی است که در گوشه و کنار بدنه ورزش جاری و ساری شده. وضعیت نابسامان پرسپولیس و اظهارنظرهای عجیب و معکوس درباره تشتت حاکم بر سرخ‌ها شاید مشت نمونه خروار باشد. در حالی که اعتصاب، بی‌پولی، پنجره بسته، قهر سرمربی و... ترجیع‌بند اخبار این روزهای پرسپولیس است، می‌گویند که هیچ خبری نیست و نگران نباشید؛ گویی تنها زمانی باید نگران بود که پرسپولیس منحل شده باشد! به فدراسیون‌های ورزشی که می‌نگریم، وضعیت نگران‌کننده‌تر است. تیراندازی و بسکتبال به عنوان دو رشته المپیکی و کلیدی در برزخ انتخابات به سر می‌برند، موعد انتخابات آنها سه بار به تعویق افتاده و هر روز اخبار متفاوت و عجیبی پیرامون تأیید صلاحیت کاندیداها و تعویق دوباره انتخابات به گوش می‌رسد و هنوز کسی نمی‌داند آیا انتخابات این فدراسیون سرانجام برگزار خواهد شد یا نه. وضعیت تأسف‌بارتر و حیرت‌انگیزتر را باید در وزنه‌برداری و تکواندو رؤیت کرد. دو رشته کلیدی و مدال‌آوری که همیشه سهمی ثابت در سبد مدال‌آوری ایران در المپیک و بازی‌های آسیایی داشته‌اند اما قریب به یک ماه است که رئیس ندارند و در بلاتکلیفی مطلق به سر می‌برند. در وزنه‌برداری بعد از بازنشستگی علی مرادی و خداحافظی اجباری او از صندلی ریاست، هنوز سرپرست هم معرفی نشده تا به شکل نیم بند تکلیف مشخص شود. در تکواندو بعد از انتخابات پرهیاهو و پیروزی میلی‌متری ساعی بر پولادگر در کسب حداکثر آرا توسط کاندیدای برنده تشکیک به وجود آمده و کار به استعلام از دفتر حقوقی ریاست جمهوری رسیده و هنوز مشخص نیست چه کسی رئیس است. در کمیته ملی المپیک وضعیت بغرنج‌تر است و عوامل داخلی و تصمیم‌ساز کمیته تمامی تلاش خود را به کار بستند تا انتخابات 17 اسفند ملغی شود و عجیب اینکه بدون هیچ تلفات و هزینه‌ای موفق می‌شوند. تصمیم‌سازانی که جزو کنار مانده‌های ورزش محسوب می‌شوند و در یک تعارض تاریخی برای حفظ منافع شخصی خود برای ورزش تصمیم می‌گیرند تا بلکه از نمد تعویق انتخابات برای خود کلاهی بسازند. تمامی این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد که ورزش ایران یک سال حساس و سرنوشت‌ساز پیش‌رو دارد و باید تابستان سال آینده در بازی‌های آسیایی هانگژو حضور پیدا کند که موفقیت در آن حیاتی است. در فاصله قریب به 6 ماه مانده به این رویداد بزرگ اما ورزش ایران در بلاتکلیفی عجیبی بسر می‌برد و عجیب‌تر اینکه دستگاه ورزش نیز تنها به تماشای این بلاتکلیفی نشسته؛ گویی یک فیلم درام روی پرده رفته! فیلمی که البته پایان‌بندی آن هرگز هپی‌اند نخواهد بود.