روزنامه آفتاب یزد
1400/11/19
اگرحریم ساحل از اسارت خارج شد...!
امیر عباس نخعی - ظاهرا قرار است دریاها و رودخانه‌ها هم نفسی بکشند و حریمی برای خود داشته باشند. این خبر خوبی است اما گم شد. البته جای تعجب ندارد می گویند آدم گرسنه دین و ایمان نداره حالا دیگه حریم رودخانه و دریا که جای خود.بگذریم! چندی پیش خبری منتشر شد از آزاد سازی
حریم رودخانه‌ها که آیت الله محسنی اژه ای که در قامت تازه ای بر مسند قوه قضاییه نشسته آنرا آغاز کرد و رییس جمهوری نیز تکمیل.
تخریب ساخت و سازها در حریم، با بخش دولتی نیز آغاز شده اما نه با آنچنان قدرتی که انتظار می رفت. اگرچه وزارت ارشاد و سازمان اجرایی فرمان امام (ره) نیز از این تصمیم
بی نصیب نبوده‌اند اما واکنش ضعیف استاندار مازندران نشانه ای بود که امیدها را زود خاموش کرد. البته تقصیری هم ندارد. او بهتر از هرکس می داند در حاشیه مازندران چه خبر است. آنجا دیگر نمی توان یقه دوتا وزارتخانه ضعیف و نهاد دیگر را گرفت. آنجا غول‌ها خفته اند؛ نه تنها آقاها بلکه آقازاده‌ها نیز هرکدام برای خود کاخ هایی بنا کرده‌اند که تخریبش کار هر کسی نیست حتی اگر رئیس قوه قضائیه محکم بایستد اینجا را توان ایستادن بس دشورا است تا مرز ناممکن ها.
کسانیکه در طول تابستان خواسته باشند در کنار دریای مازندران قدمی در حاشیه دریای خزر بزنند می دانند چه می گویم. جایی برای قدم زدن نیست تقریبا اکثر حاشیه دریا را دیوار کشیده‌اند. بعضا تا خود دریا. واقعا چه کسی دریا و حریمش را به اینها فروخته معلوم نیست اما اگر از راه جاده بخواهید هر لحظه که دلتان خواست وارد دریا و ساحل زیبای دریای خزر شوید تقریبا غیر ممکن است باید کیلومترها بروید تا باریکه ای پیدا کنید که آن هم در اجاره افرادی است که از شما ورودی می گیرند تا وارد حاشیه ساحل شوید. ساحلی که از دوسوی آن (شرق و غرب) هم حتما بسته است و دیوار منازل یا بهتر بگوییم ویلاهای کاخ نما و بعضا رستوران‌های لاکچری راه را بسته اند.
اینکه چطور کسی حریم دریا را دیوار کشیده و در آن رستوران یا ویلا ساخته است همیشه برایم جای تعجب داشت. چه کسانی بوده‌اند که مالک ساحل دریا بوده‌اند و بعدها آن را به ارث گذاشته‌اند و حالا فروخته می شود. با توجه به اینکه بیست تا سی سال پیش تا به این اندازه حریم دریا تصرف نشده بود و کسی صاحب و مالک آن نبودو دریا حریمی حتی بیش از 60 متر داشت می توان حدث زد اینها زاییده زیاده خواهی عده ای است که صاحب قدرت بوده‌اند یا هستند.
به هرحال این راه تازه آغاز شده. اینکه این راه تا کجا برود و اینکه آیا این تابستان می توانیم اگر به حاشیه دریای خزر رفتیم تا کیلومترها از آن را بدون دیوار و حصار ببینیم به خواب و خیال می ماند. وضعیتی که رودخانه های بزرگ را نیز بی نصیب نگذاشته است. در اطراف پایتخت که هرچه رودخانه است تا کیلومترها اسیر ساخت ویلا و رستوران است. رودخانه کرج تا کیلومترها اسیر ساخت ویلا و رستوران است. از شمال تهران که خارج شوی و به سمت فشم و دیزین حرکت کنی جایی نیست که بتوانی در حاشیه رودخانه راه بروی، همه در اشغال و تصرف رستوران هایی است که همه مالکان آن به بزرگان وصلند. کجای دنیا بیش‌از صد رستوران بدون ضوابط بهداشتی و نظارت بر حریم رودخانه‌ها تاسیس شده‌اند و انواع اطعمه و اشربه را توزیع می کنند و مردم نیز می‌خورند و به رودخانه پرت می کنند.
البته نگهداری سواحل توسط مردم نیز مقوله فرهنگی مهمی است که باید به آن پرداخته شود. خوردن و ریختن هرگونه زباله به ساحل و خود دریا درد فرهنگی بزرگی در حد مصیبت است. در دریا شما هرگونه زباله از نی نوشابه، پاکت چیپس گرفته تا پوشک بچه و ظروف یکبار مصرف غذا را می توانید پیدا کنید. و اگر بخواهید لب ساحل دراز بکشید شک نکنید که زیر خودتان بیش از بیست عدد ته سیگار پیدا می کنید. در برخی از سواحل که شهرداری برای آرامش مردم آلاچیق یا نیمکت نشیمن درست کرده ته سیگار و پوست تخمه از امواج دریا بیشتر است.
اگر ساحل را برایمان از اسارت آزاد کردند بیایید پاس بداریمش.
