سخنی با دوستان اصلاح‌طلب و انتخاب شهردار تهران

اصلاح‌طلبان در سه انتخابات گذشته دوباره به قدرت برگشتند. در انتخابات سال 92 با اشتباه استراتژیکی که طی آن ناباورانه صلاحیت آیت‌ا... هاشمی رفسنجانی تایید نشد، طبیعی بود کسی رأی خواهد آورد که مورد حمایت آیت‌ا... هاشمی رفسنجانی باشد؛ رأیی که برخی از آن برداشت رأی سلبی داشتند و اتفاقا یکی از بهترین گزینه‌های انتخابی در طول عمر جمهوری اسلامی بود. انتخابات سال 94 مجلس هم تحت تأثیر انتخابات سال 92 قرار داشت و لیستی در مجلس رأی آورد که به لیست امید معروف شد؛ کماکان رأیی مشابه رأی به آقای دکتر روحانی. انتخابات سال 96 هم وضعی مشابه دو انتخابات قبلی داشته و لیست اصلاح‌طلبان و اعتدالیون در تهران و بسیاری از شهرهای بزرگ و کوچک رأی آورد. انتخابات ریاست‌جمهوری هم همین وضع را پیدا کرد. دوستان اصلاح‌طلب نباید اقبال مردم به لیستی را که رأی آورد به حساب خود بگذارند و قدر بزرگان را ندانند. آقای دکتر شکوری‌راد که مورد احترام نگارنده است، پرده از واقعیتی برداشت و مسائلی از پشت پرده چینش لیست را برملا کرد که نیاز به بازخوانی دارد و با تاسف باید بگویم اگر همین نظر در انتخاب وزرا از ناحیه دوستان اصلاح‌طلب دنبال شود و به آقای دکتر روحانی فشار آورند، اطمینان دارم که آقای دکتر روحانی با استقلال و اشرافی که به همه زوایا دارند، تحت تاثیر قرار نخواهند گرفت، اما نگران و دلواپس وضع شورای شهر و انتخاب شهردار و رئیس شورای شهر هستم. وقتی لیست کاندیداهای شورای شهر تهیه شد و تاخیر بزرگان اصلاحات در تایید لیست شک‌برانگیز شد و زمانی که در چینش اسامی کاندیداها و ترتیب اسامی به‌هم‌ریختگی پیدا شد، لیستی منتشر شد که بالای صفحه عکس دو نفر آقایان محسن هاشمی و احمد مسجد جامعی قرار گرفت؛ یعنی سرلیستی آقای محسن هاشمی مورد نظر تهیه‌کنندگان لیست نیست. دومین لیستی که در سطح وسیع چاپ و منتشر شد، اسامی را به‌ترتیب حروف الفبا تنظیم کردند و عملا آقای محسن هاشمی در ردیف آخر قرار گرفت، اما مردم برخلاف تهیه‌کنندگان لیست عمل کردند و آقای هاشمی که نفر آخر در چینش اسامی بود، بالاترین رأی را آورد. پرسش مردم پای صندوق‌های رأی این بود که این چه نوع چینشی است که فرد مورد علاقه مردم در ردیف آخر قرار دارد و یا چرا عکس دو نفر در بالای لیست قرار گرفته است؟ کسانی هم وقایع روز رأی‌گیری چهارسال پیش برای انتخاب شهردار تهران را به خاطر آوردند؛ زمانی که شورای شهر فقط دو کاندیدا برای تصدی شهرداری تهران داشت و صراحت قانون این بود که برای نوبت سوم نمی‌توان شهردار را انتخاب کرد.
ادامه در صفحه 7