دستمزد برخي بازيگران تناسبي با تواناييشان ندارد
الهام نداف
سال 77 بود كه كيانوش عياري با فيلم «بودن يا نبودن» فصل تازهاي در سينماي ايران باز كرد. برخورد جامعه با مساله پيوند عضو تا آن روز در چارچوبهاي فرهنگي و هنجاري جا مانده از سالهاي قبل تعريف ميشد اما عياري با اين فيلم توانست تابوهاي برآمده از تفكرات جامعه ايران را بشكند و مخاطب را در مقابل اين مساله به فكر وادارد. حالا بعد از گذشت 18 سال از «بودن يا نبودن» نگار آذربايجاني در «فصل نرگس» با فيلمنامهاي تو در تو، اهميت مساله اهداي عضو را يادآور شده است. او در دومين تجربه كارگرداني خود كنار سحر صباغ سرشت، قرار گرفته است و تلاش ميكند مخاطب را به اهداي عضو پيش از هر رخداد و هرگونه اتفاقي تشويق كند.
از «آيينههاي روبرو» تا فيلم بعديتان «فصل نرگس» چرا اينقدر فاصله افتاد؟
نگار آذربايجاني: علت اين بود كه در فاصله اين دو فيلم، فيلمنامه ديگري نوشتم با عنوان «شاعر» كه فعلا ساخته نشده و ماجرا از اين قرار بود كه در يكي از فستيوالهايي كه با «آينههاي روبرو» در تركيه شركت كردم، خانمي كه دو سال روي يك موضوع اجتماعي با يك تيم تحقيقاتي كار كرده بود، به من پيشنهاد داد كه آن تحقيقات را مطالعه كنم و براساس آن يك فيلمنامه بنويسم و بسازم.
پس به نوعي يك پروژه بينالمللي بود؟
آذربايجاني: بله. ميتوانيم اينگونه بگوييم. در واقع لوكيشن پيشنهادي تركيه بود و سوژهاي كه به من پيشنهاد دادند، در آنجا موضوعيت بيشتري داشت. به هر صورت اين تحقيقات را به من دادند، مطالعه كردم و چون موضوع را دوست داشتم، شروع به نوشتن فيلمنامه كردم. اين فيلمنامه به زبانهاي تركي و انگليسي ترجمه شد و كلا از زماني كه تحقيقات را خواندم و تحقيق خودم را شروع كردم، تا وقتي كه نگارش نسخه نهايي فيلمنامه تمام شد و ترجمههاي آن اتفاق افتاد، حدود دو سال طول كشيد. بعد از آن وارد آمادهسازيها و گفتوگوها براي ساخت اين فيلم شديم و همهچيز براي به تصوير كشيدن اين فيلمنامه مهيا شد&