«آری» لاریجانی‌ها «نه» عارفی‌ها

آرمان- مطهره شفیعی: این روزها فراکسیون‌های مختلف مجلس به بررسی شرایط وزرای پیشنهادی روحانی برای دولت دوازدهم مشغول هستند و رایزنی‌ها ادامه دارد. دیروز جلسه غیرعلنی مجلس به ریاست علی لاریجانی رئیس مجلس با محور بررسی صلاحیت وزیران پیشنهادی دولت دوازدهم برگزار شد اما حاشیه مهم‌تر از متن در بررسی وزرا وجود دارد که شاید در سرنوشت کابینه دوازدهم تاثیر مهمی داشته باشد، مانند وزن‌کشی فراکسیون‌ها و احتمالا هم برخی تسویه حساب‌های سیاسی در بهارستان که پاستور باید تاوان آن را بدهد.
بازگشت به عقب؟
هنوز در اذهان بسیاری هست که علی لاریجانی چگونه به عنوان رئیس مجلس دهم انتخاب شد. محمدرضا عارف سرلیست امید برای انتخابات بهارستان بود که قبل‌تر از آن در راستای عدم اخلال در برنامه‌ریزی اصلاح‌طلبان که در راستای حمایت از روحانی در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 92 بود از این انتخابات انصراف داد و البته بعدها گلایه‌هایی شنیده شد. عارف این انصراف را نوعی گذشت می‌دانست و انتظار برخی رأی دادن به عارف برای جلوس بر کرسی ریاست مجلس بود و البته این انتظار بدون بررسی جوانب شکل گرفته بود، چنان که شجاع‌پوریان فعال سیاسی اصلاح‌طلب در آن برهه زمانی اظهار داشت: ‌«تردیدی نیست گزینه مطلوب اصلاح‌طلبان برای ریاست مجلس دکتر عارف است اما آرایش نهایی مجلس امکان دارد اصلاح‌طلبان را به سمت گزینه‌های دیگر از جمله لاریجانی سوق دهد. خبرهایی در حد رسانه‌ها و بعضی محافل درباره توافق اصلاح‌طلبان و لاریجانی به گوش می‌رسد اما توافق رسمی در این باره وجود نداشته، هر چند نمی‌توان منکر بود که موضعگیری‌های دکتر لاریجانی و نحوه تعامل ریاست مجلس در دو سال گذشته باعث محبوبیت آقای لاریجانی در میان بخش‌هایی از اصلاح‌طلبان شده است. اگر شرایط به‌گونه‌ای رقم بخورد که اصلاح‌طلبان حائز اکثریت مجلس نشوند، امکان دارد حمایت از ریاست آقای لاریجانی در مجلس در دستور کار اصلاح‌طلبان قرار گیرد.» که چنین هم شد و عارف از جلوس بر کرسی ریاست مجلس باز ماند. از این موضوع مدت‌ها می‌گذشت و کمتر شخصی به آن فکر می‌کرد تا اینکه عارف در روزهای اخیر بار دیگر به یادآوری آن روزها پرداخت و گفت: «برخی اعضای لیست امید اصلاحات را تا در مجلس می‌خواستند.»
تفاوت در بودن!


گلایه‌های عارف را در این مقطع زمانی که بهارستان‌نشینان سرگرم بررسی توانایی وزرا هستند نباید عادی تلقی کرد. موضوع زمانی جالب‌تر می‌شود که اظهارات عارف و یارانش در مورد کابینه دوازدهم مرور شود. میرزایی نیکو، عضو فراکسیون امید ضمن ابراز رضایت از اسامی طرح شده به عنوان وزرای دولت دوازدهم گفته است: «ما طی بررسی که در فراکسیون امید کردیم، هفت وزیر نمره خوب نیاوردند. خوشبختانه از این هفت نفر، 5 نفر معرفی نشدند.» یا بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید گفت: «نمایندگان عضو فراکسیون امید الزاما از کل کابینه پیشنهادی حمایت نخواهد کرد و بر اساس شاخص‌ها در مورد وزرای پیشنهادی رأی خواهند داد.» الیاس حضرتی هم در توئیتی نوشت: «دو تا سه وزیر رأی نمی‌آورند و برآیند نظرات همکارانم این است که وزیر آموزش و پرورش کمترین شانس را برای رأی دارد.» این اظهارات اعضای فراکسیون امید را شاید بتوان خط مشی ترسیم شده از سوی عارف برای متفاوت بودن از چیزی دانست که یاران لاریجانی بدان اعتقاد دارند.
تفاوت در هدف!
یاران لاریجانی اما نظری غیر همسو با فراکسیون امید دارند و تاکید آنها بر رأی اعتماد به وزرای پیشنهادی بدون کوچک‌ترین چالش است، چنان که محمد دهقان عضو فراکسیون ولایی مجلس درباره تغییرات کابینه گفت: «در بررسی‌های انجام شده تغییرات تا به الان مثبت است. اگر دولت ایستایی را هم تبدیل به پویایی کند مطلوب‌تر خواهد شد. کابینه دوازدهم به سن اعتدال نزدیک‌تر شده است و تا حدی جوان‌تر شده که این هم می‌تواند نکته مثبتی در کابینه دوازدهم باشد.» کاظم جلالی از اصولگرایان میانه‌رو و نزدیک به لاریجانی نیز کابینه را متوازن خوانده است. او گفت: «کلیت کابینه دوازدهم مورد تایید است.» و به نظر می‌رسد فرمان لاریجانی به یارانش تایید وزرای پیشنهادی روحانی برای دولت دوازدهم است. این حمایت البته خارج از مجلس هم معنا دارد و آن هم تقویت جبهه شخصیت‌های فراجناحی است، چنان‌که در صورت ایرادات واهی یاران لاریجانی به وزرای پیشنهادی روحانی تعامل روسای دو قوه مجریه و مقننه آسیب‌پذیر خواهد شد. البته تصور نمی‌شود که لاریجانی مانند عارف در اندیشه بازخوانی گذشته‌ها باشد؛ هدف او متفاوت است.