روزنامه شرق
1396/08/14
میم مثل منوچهر نیکآذر
تاریخ برای ما همیشه عبرتآموز است. با نگاهی به سالهای دور، به اسامیای برمیخوریم که در برههای از زمان نگاهی راهبردی و عملگرایانه به توسعه، پویایی و بالندگی ایرانزمین داشتهاند.60 سال قبل، بنیانگذار پلیتکنیک تهران، تنها راه حرکت در مسیر تعالی و توسعه ایران را در ایجاد اشتغال صنعتی دیده است و با همین نگاه ارزشآفرین بود که با صدای رسا و بلند به مخالفان خود میگفت اگر نگذارید پلیتکنیک تهران را تأسیس کنیم، بیرق آن را در کویر خواهیم زد. این دیدگاه در میان مردان و زنان این سرزمین بوده و خواهد بود. پیشتر از آن امیرکبیر دارالفنون را تأسیس کرد و بعد از آن نامهای دیگر در آرزوی خدمت به مام میهن تلاش کردند. دیروز یکی از فرزندان ناب پلیتکنیک تهران که تمامی پلههای ترقی را در این دانشگاه طی کرده بود، خیلی زود غزل خداحافظی را خواند و به دیدار معبود شتافت. زندهیاد پروفسور منوچهر نیکآذر، دوران کارشناسی و کارشناسیارشد را در دانشکده شیمی پلیتکنیک تهران با موفقیت تمام پشت سر گذاشت. در کسوت اولین دانشجوی دکترای مهندسی شیمی کشور با راهنمایی و هدایت چهره ماندگار مهندسی شیمی کشور، مرحوم پروفسور سهرابی، موفق به اخذ درجه دکترا از دانشگاه صنعتی امیرکبیر شد و در بیش از سه دهه حضور فعالانه فناورانهمحور بهعنوان یکی از مراجع بیبدیل در عرصه مهندسی شیمی کشور به رسمیت شناخته شد. تألیفات متکثر و راهبردی، راهنمایی و هدایت دانشجویان و تدریس مثالزدنی دکتر نیکآذر و منشأ اثربودن در ایجاد زنجیره ارزش در صنایع بالادست و پاییندست مهندسی شیمی، مهر تأییدی بود بر باور توانمندیهای داخلی و اینکه خواستن توانستن است. تجاریسازی دستاوردهای پژوهشی و مشتریمحوربودن پروژههای فناورانه از ایشان برندی معتبر ساخته بود که هر کجا صحبت از دانشگاه امیرکبیر و رشته مهندسی شیمی بود، اسم ایشان در صدر میدرخشید. مرحوم نیکآذر در کنار فعالیت در عرصه علم و دانش، هنرمندی بیبدیل نیز بودند؛ طبع لطیف، خط زیبا و شعرخوانی اثربخش استاد بر غنای دستاوردهای علمی و تحقیقاتی ایشان میافزود. پروفسور نیکآذر فارغ از همه خدماتی که برای علم و صنعت مهندسی شیمی این سرزمین انجام داده است، با توجه ویژه خود به پژوهش و بومیکردن فناوری، تکریم دانشجویان، محققان، پژوهشگران و صاحبان علم و اندیشه را در عالیترین سطح ممکن عملی کرد و به متولیان پاسداشت داراییهای نامشهود در عرصه دانشگاهی این نکته را به ظرافت آموزش داد که با باورکردن نیروی جوان ایرانی و دمیدن روحیه و اعتماد به ایشان، میتوان هر ناممکنی را ممکن کرد. برای نگارنده که افتخار شاگردی ایشان در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد را داشته است، آخرین یادگاری از این استاد توسعهگرا این کلام مولای متقیان است که با خطی خوش نوشتهاند...
«بگذارید و بگذرید، ببینید و دل مبندید، چشم بیندازید و دل مبازید، که دیر یا زود، باید گذاشت و گذشت». به امید آنکه متولیان دانشگاه، پژوهش و فناوری، در جمهوری اسلامی ایران، قدر استادان توسعهمحور و دانشبنیان را که هدفی جز خدمت به ایران و تعالی آن ندارند، بهخوبی بدانند و برای پاسداشت ایشان قبل از آنکه دیر شود، تلاش وافر کنند.
روح استاد شاد!
سایر اخبار این روزنامه
خط امامیها چگونه اصلاحطلب شدند
پیامدهای تسخیر سفارت
رئیس کمیته امداد علیه یارانهها
استعفا در رياض پيام به تهران
توتال استارت زد
ملت ایران قدردان نجابت و سلامت ارتش است
چرا باشگاهداری در ایران صرف نمیکند؟
پيشنهاد عجيب يك نماينده
رد پای اردوغان در پرونده رضا ضراب
عادلانه با مردم برخورد نكرديم
آقاي روحاني به وعدههايتان عمل کنيد
بازار موبایل گرفتار توصیه آقای وزیر شد
خاموشی اقلیتها
میم مثل منوچهر نیکآذر
رشد خشونت در ساختار آموزشي