کاپیتان افسانه‌ای بارسلونا تا تهران آمد اما اجازه ندادند مقابل دوربین برود

زلف بر باد مده
مهدی فیضی‌صفت‪-‬ وقتی ضربه‌ای به صورتش زدند، خشمش را کنترل کرد و حتی اجازه نداد رونالدینیوی عصبانی از خجالت حریف دربیاید، وقتی در ال‌کلاسیکو، جرارد پیکه، فندک پرتاب شده از سوی هواداران رئال مادرید را چون مشعلی در دست گرفت تا به داور نشان دهد، از دستان پیکه ربود، به بیرون انداخت و از مدافع تیمش خواست فقط به بازی فکر کند، وقتی جام قهرمانی را به دستش دادند، اریک آبیدال، هم‌تیمی فرانسوی‌اش که با سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد را صدا زد تا طعم کاپیتانی را ولو برای دقایقی بچشد. صحبت از کارلس پویول است، کاپیتان افسانه‌ای بارسلونا که حتی هواداران رقیب هم به احترامش، کلاه از سر برمی‌داشتند. عادل فردوسی‌پور، مجری ویژه برنامه 2018 برای تحلیل بازی شاگردان کارلوس کی‌روش مقابل اسپانیا دعوتش کرد ایران تا در استودیو روبرویش بنشیند؛ اتفاقی بزرگ حداقل برای مدیوم تلویزیون ایران که به کارشناسان تکراری و بعضا تاریخ مصرف گذشته وطنی عادت کرده. پویول آمد، وارد تهران شد و مهیا کرد خودش را برای حضور در برنامه اما برش‌گرداندند. فردوسی‌پور قهر کرد و چند ساعتی جلوی دوربین حاضر نشد، معترض بود، آخر کاپیتان سابق بارسلونا و تیم ملی اسپانیا را به صدا و سیما راه ندادند، اظهار نظری از خودش منتشر شد: «به من گفتند به خاطر مشکلات ظاهری امکان حضور در برنامه صداوسیمای ایران را ندارم». موهای بلند و فرفری مدافع دوست‌داشتنی بارسلونا شد چیزی شبیه به پستان گرگ لوگوی باشگاه رم، ممنوع و غیر قابل پخش. ظاهرا ممه‌ای که رئیس دولت نهم و دهم می‌گفت را لولو نبرده، حداقل هنوز! شاید هم فردوسی‌پور باید چارقدی سر پویول می‌کرد شبیه به سرمربی تیم کبدی بانوان تایلند تا مشکل غیر قابل پخشی‌اش حل شود. بدترین تصمیم ممکن را گرفتند مدیران صدا و سیمای ایران، در شرایطی که کشور زیر فشار سنگین‌تریم تحریم‌هاست، وقتی تصویری زشت و نادرست ساخته‌اند از سرزمین مادری‌مان پیش چشم جهانیان، کاش می‌گذاشتیم چهره‌ای بین‌المللی مانند کارلس پویول برود و بکوبد بر دهان تمام‌شان، بگوید از میهمان‌نوازی مردم ایران و پاک کند تصورات غلط را. کاش می‌گذاشتیم زلف بر باد دهد اما نگذاشتند، زلف بر باد نداد ولی بر باد داد آن چه نشد بسازیم را.