تاملاتی پیرامون سوال از روحانی

 
امروز «ششم شهریور ماه» را موعد پاسخ رئیس‌جمهور به سوال برخی نمایندگان اعلام کرده‌اند. طیف‌های مختلف سیاسی- رسانه‌ای و بدنه اجتماعی، انتظارات متفاوتی از جلسه سوال دارند. شواهد گوناگونی حاکی از آن است که طراحان سوال و مخصوصا کانون هدایتگر آن، اهداف بزرگتری از این طراحی در سر می‌پروراند. حسن روحانی اما در چگونگی مواجهه با پروژه جدید مخالفان، موانع و پیچیدگی‌های متعددی را در پیش پای خود می‌بیند. او به عنوان شخص دوم نظام، نه می‌تواند از موضع اپوزیسیون نظام ظاهر شود، نه می‌تواند در موضع مدافع کلیت سیاست‌های منتهی به وضع کنونی، سخن بگوید. از طرفی وحدت و آرامشی که کشور در مواجهه با آرایش خصمانه جدید آمریکا، طلب می‌کند، روحانی را از موضع‌گیری‌ای که بازنمای هر نوع حاکمیت دوگانه باشد، باز می‌دارد. از سویی سکوت و انفعال، حامیان را ناامیدتر و مخالفان را جری‌تر خواهد کرد. به عبارتی روحانی بر سر دو راهی‌ای قرار گرفته است که رفتن- نرفتن از هر کدام، هزینه- فایده‌هایی را به صورت توامان در خود جای داده است. شرایط کشور به‌گونه‌ای است که تاب و ظرفیت، بیدار کردن- شدن زشت‌های خفته جدید، را ندارد و وضعیت روحانی به‌گونه‌ای است که بدون بیدار کردن زیباهای خفته جدید، در موقعیتی به مراتب ضعیف‌تر از اکنون، قرار می‌گیرد. مشکل اما از آنجا بر می‌خیزد که زیبای خفته در لایه زیرین زشت خفته، قرار دارد و بیدار کردن زیباهای خفته، مستلزم بیداری زشت‌های خفته‌ای است. هرچند فاصله روحانی از جنبش اجتماعی اصلاح‌طلب به عنوان مبنا و برسانده دولتش، در تضعیف موقعیت و قدرت ایشان، و از سویی پیشروی مخالفان افراطی بی‌ملاحظه نسبت به سرنوشت کشور، سهم وافری داشته است، اما حساسیت طبقه متوسط و راس و بدنه بهبود خواه، نسبت به اکنون و آینده کشور، همچنان قابلیت موثری برای چفت شدن با رئیس‌جمهور را داراست.
ادامه صفحه16