قهرمانی قابل ستایش

این قهرمانی از جنبه کار، تلاش و تعهد بچه ها قابل ستایش است؛ تیمی که با هشت نفر به قهرمانی رسید. به جنبه های فنی کار ندارم اما این جنگندگی و تلاش بازیکنان را خیلی وقت بود در تیم های ایرانی نمی دیدم. خوشبختانه آن ها از جان و دل مایه گذاشتند و خاطره خیلی خوبی برای اهالی بسکتبال به جا ماند. اگر از نظر فنی نگاه کنیم، باید بگویم میثم میرزایی خیلی خوب کار کرد و بهترین بازیکن ما بود. ارسلان کاظمی انگار نیروی تازه ای گرفته بود. او یک پرنده بود روی سبدها و با پرش های خودش به خوبی توپ ها را جمع می کرد. روزبه ارغوان و سجاد مشایخی خیلی موثر بازی کردند. بهنام یخچالی خیلی پخته تر از بازی های ملی عمل کرد. احساس می کنم همه بچه ها آرامش ذهنی بالایی داشتند و این آرامش به آن ها کمک زیادی کرد. ضمن اینکه به خودشان قبولانده بودند به جای چهار نفری که ندارند نیز در زمین تلاش کنند. در مجموع تک تک بازیکنان تیم پتروشیمی با انگیزه و می‌توان گفت به معنای واقعی یک تیم کامل بودند. می‌توان گفت پتروشیمی، تیم ملی بسکتبال ما بود و فقط حامد حدادی را در اختیار نداشت. البته به جز اتحاد و عزمی که تیم پتروشیمی در این رقابت ها داشت، بحث خود بازی ها قابل بررسی است. نمی‌خواهم ارزش کار بچه ها را پایین بیاورم اما به نظرم سطح مسابقات قابل بحث است. حضور هشت تیم مساله ای مبهم است و این تعداد برای جام باشگاه های آسیا کم بود.
تیم های قهرمان و نایب قهرمان سال گذشته در مسابقات امسال کیفیت چندانی نداشتند و رتبه پایینی به دست آوردند. شاید گفته شود که این قهرمانی روی شاهکار بازیکنان به دست آمده و باشگاه پتروشیمی بندر امام کارخاصی انجام نداده است. نمی توانیم تمام این قهرمانی را به حساب بازیکنان تیم بگذاریم. باشگاه پترشیمی سال هاست که در بسکتبال سرمایه گذاری می کند و منصفانه نیست که به عملکرد این باشگاه، به این شکل نگاه کنیم. ما در ماه های اخیر نوسانات اقتصادی داشتیم و طبیعی است که برای هر مجموعه ای یک سری اتفاقات بیفتد. با این شرایط، اوضاع مدیریت شد و در کنار مجموعه پتروشیمی کمک هایی نیز از سوی فدراسیون و همچنین اداره کل تربیت بدنی استان خوزستان رسید. احساس می‌کنم که این اتفاقي بزرگ و قابل تقدیری است. امیدوارم بازهم همه دست به دست هم بدهند و متحد باشند تا این تیم در بسکتبال کشور بماند و روی این جوان ها سرمایه گذاری کند. مهران حاتمی در گذشته با تک تک این بازیکنان در تیم های باشگاهی و همین‌طور در تیم ملی کار کرده بود. حاتمی شاید از نظر فنی، زمان نداشت که کارهای تاکتیکی خاصی را انجام دهد اما از شرایط موجود و از موجودیت بازیکنان به نحو شایسته‌ای استفاده کرد. ضمن اینکه او شاخصه های خوبی در برقراری ارتباط با بازیکنان دارد و می تواند به سرعت در تیم دوستی ها و روابط را محکم و تیم را یکپارچه کند. این موضوع باعث شد ما از همان نفرات تیم ملی که در بازی های پنجره ها، کمی بی انگیزه بودند، عناصری بسازد که یکپارچه جنگیدند برای اینکه به قهرمانی برسند. ما پیش از این نیز در باشگاه های آسیا عنوان دار بودیم. از سال 2007 تا سال 2010 پشت سرهم قهرمان آسیا شدیم و این نشان دهنده پتانسیل بسکتبال ماست. در سال 2013 نیز به قهرمانی رسیدیم بنابراین در بسکتبال باشگاهی قاره، ناشناخته نیستیم. دارای هویت هستیم و کدهایی داریم که روی آن‌ها ما را می‌شناسند. یکی، دوسالی بود که به خاطر برخی مسائل و مشکلات نتوانستیم آن طور که باید نتیجه بگیریم. بنابراین قهرمانی پتروشیمی یک جرقه نیست. این قهرمانی به خاطر شایستگی بسکتبال ما به دست آمد. در این شرایط که همه از مشکلات نالان هستند، بازهم می‌توانیم به بازیکنان خودمان متکی باشیم و به جوانان‌مان اعتماد کنیم تا این قهرمانی را مانند گذشته بازهم تکرار کنیم. ما خودمان با اشتباهات و بی‌توجهی خودمان، فاصله‌ای را با تیم های شرقی ایجاد کردیم. پتانسیل بسکتبال ما بیشتر از تیم های شرقی است. استرالیا و چین تنها حریفان سرسخت ما هستند و دیگر تیم های قاره را باید شکست بدهیم. باید با تصمیم‌گیری و کار درست، جایگاه و اعتبارمان در آسیا را حفظ کنیم و بالاتر ببریم.