روزنامه شهروند
1397/08/15
زمانی برای گریستن
سعید اصغرزاده| روزهای آخر ماه صفر مصادف با سالروز رحلت سيد انبيا و شهادت سبط اكبر رسول‌خدا و شهادت حضرت شمس‌الشموس علي بن موسي‌الرضاست. روزهایی پر از حزن و اندوه و غم. روزهایی که در کشورمان تعطیلند و صدالبته زمان مناسبی است برای سوگواری، هر چند که برخی نتوانند از این ایام بهره معنوی لازم را ببرند. شاید برای بسیاری نیاز بر این باشد که از فلسفه بزرگداشت این مصائب سخن به میان آید و با زاویه نگاه جدیدی این مناسبات شیعی بررسی شده و برای این ایام تعطیل برنامه‌ریزی مناسب فرهنگی صورت گیرد. برنامه‌ای که بازگشت به هویت خود و بازخوانی فرهنگ و تاریخ و معرفت زندگی در آن مستتر باشد. آیا تا به حال از خود پرسیده‌ایم چرا این روزها تعطیلند؟ و ما چه باید بکنیم در این روزها که در سایر روزها انجامش نمی‌دهیم؟ به راستی تفاوت روز با روز چیست و اگر بناست این ایام موتور محرکه برای سایر ایام باشند، چرا نهادهای فرهنگی و فرهنگساز در این زمینه ساکتند و تنها ذکر مصیبتی است و عزاداری عزادارانی که بیشتر خودجوشند و فارغ از مناسبات سیاستگذاران فرهنگی؟انسانسازی، جامعهسازی، انتقال فرهنگ شیعی به نسل‌های بعدی و زنده نگه داشتن و ترویج دایمی مکتب ازجمله ویژگی‌هایی است که در اعلام دوستی با اهل بیت و تألم در فقدان ایشان بیان شده است. شاید دلیل اصلی زنده ماندن و تداوم نهضت اسلامی تا به امروز همین راهکار و ساختار باشد. واقعیت این است که برپایی عزاداری، امر و مکتب اهل بیت را زنده نگه می‌دارد. در طول تاریخ شاهد بوده‌ایم که این‌گونه مجالس شیعیان را متحد و روحیه عدالت‌طلبی آنها را حفظ کرده و منشأ جریانات و تحولات عدیده‌ای بوده است. شیعیان با گريه بر مظلومیت امامان خود، ایشان را الگو قرار مىدهند و زمينه تطبيق اعمال خود با سيره عملى آن حضرات را فراهم مى‌سازند. عزاداری مصداق تعظیم شعائر الهی و همچنین نوعی ابراز مودت نسبت به خاندان پیامبرخدا(ص) است. شیعیان به توصیه اهل بیت عزاداری می‌کنند تا یادشان نرود که توسط منافقان و کفار چه اتفاقی و چرا رخ داد؟
به باور ما تشیع، مكتب امامت است و امامت بر پایه ارتباط قلبی و عاطفی امت و امام استوار شده است. حال اگر این ارتباط قلبی و عاطفی، آن‌گونه عمیق است كه پس از 1400سال نیز با ذكر و یادآوری مظلومیت امامی چون حسین بن علی (علیه‌السلام)، اشك در چشمان شیعه پیرو او حلقه می‌زند، یا در رحلت حضرت رسول(ص) و سایر ائمه نیز با چنین دامنه‌ای از احساسات مواجه هستیم، باید قدر بدانیم و در ترویج فلسفه آن و انگیزه‌های عدالت‌طلبانه و مطالبه‌گرانه آنان برای قیام به قسط و عدل کوشا باشیم.
به باور ما عزاداری به دلیل سپاسگزاری از از این بزرگواران لازم است. از منظر عقلی، قدردانی و سپاسگزاری از خدمات دیگران و كارهای نیك آنها نیكو و لازم است و چون این خدمت فداكارانه و ایثارگرانه است، شكر و سپاس، لزوم بیشتری پیدا می‌کند. از این‌رو، آنان كه در راه عظمت اسلام، زنده نگه داشتن قرآن و حمایت از مسلمانان به قیام پرداخته و همه چیز را در این راه تقدیم كرده‌اند، شایسته سپاسند. بنابراین، گرامی‌داشت یاد و راه‌شان و ابراز احساسات به ساحت‌شان، كمترین و كوچكترین كاری است كه می‌توان انجام داد.
سایر اخبار این روزنامه
پیدا و پنهان کوچ مشق شب
آمریکا از همیشه منزوی‌تر است
چراغ سبز میانجی به CFT
خدمت عاشقانه به یک‌میلیون زائر
سلبریتی‌ها در پشت صحنه تئاتر
نهمین بخشش برای جوان 27 ساله گنبدی
چک‌های قدیمی تا چه زمان معتبر است؟
طرحی که مادران به دنبال آن بودند
خوانندگان در سینما هم یکه‌تازند!
تاج بعد از فینال آسیا استعفا می‌دهد؟!
مایحتاجی که گران نیست ولی گران فروخته میشود
ناکامی مهاجمان سایبری
700 نوع نیت وقف در ایران
صفحه شهرونگ
9 راهکار برای ایجاد درگاهی در خانه‌های کوچک
شفافیت در هیأت مدیره‌های شرکت‌های وابسته به دولت
هدف: مردم ایران
زمانی برای گریستن
