وقتی پیاده روها به خیابان واگذار می شود

حسین قاسمی نژاد‪-‬ همه افرادی که هر روزه برای انجام کار از منزل خارج شده و به سمت محل کار خود حرکت می کنند،
بخشی از مسیر را ناخواسته پیاده می روند.
حتی افراد استفاده کننده از وسیله نقلیه که از محل پارک خودرو یا ایستگاه حمل و نقل عمومی مسافت باقیمانده تا محل کار را پیاده طی
می کنند همه در زمره عابرین پیاده قرار می گیرند.


از اهداف ساخت پیاده روها می توان افزایش ایمنی عبور و مرور عابران پیاده را نام برد.بحث پیاده روها از سالیان گذشته بعنوان یک ضعف در سطح شهر های کشور ما همواره مطرح بوده که عبور و مرور عابران پیاده را با مشکل روبرو می سازد.طی تحقیقاتی که در دانشگاه هاروارد انجام شده است نشان داده که نداشتن بستر مناسب برای پیاده روها،کافی نبودن روشنایی معابر ،نبود سایه در پیاده روها از جمله دلایلی است که مردم ترجیح می دهند پیاده راه نروند .پیاده رو ها محلی
برای تفریح و پیاده روی هر شهروندی محسوب می شود .اما در برخی از شهرها ماهیت اصلی
پیاده روها کمرنگ شده و اکثر معابر پرتردد ،این امکان
را به عابر نمی دهد که بتواند از پیاده رو به راحتی و بدون هیچ مشکلی رفت و آمد کند و اولویت با کسی است که سواره است و به راحتی و بدون هیچ گونه دغدغه ای با موتور سیکلت از پیاده رو رفت و آمد می کند و همچنین به راحتی وسیله نقلیه خود را در پیاده رو پارک می کند.به عقیده کارشناسان شهرسازی پیاده روها به دلیل داشتن اختلاف سطح ،شیب های نامناسب و غیراستاندارد و استفاده نکردن از کفپوش های مناسب و همچنین عدم روشنایی ، مبلمان شهری را زشت و متفاوت کرده است . بطوریکه پیاده رو های کشور ما با استانداردهای روز دنیا فاصله زیادی دارند . یکی از راههای کاهش ترافیک در شهرها و تشویق
مردم برای عدم استفاده از وسیله نقلیه شخصی ،
داشتن پیاده روی مناسب و عریض برای رفت و آمد
آنهاست .اما متاسفانه در شهرهای ما هنوز
بستر پیاده روها به حد مطلوب نرسیده است.یکی از
موانع موجود در پیاده روهای شهرها وجود چاله هایی
است که بر اثر به کار بردن مصالح نامرغوب ایجاد شده است.از طرفی پیاده روها جزو دارایی های عمومی شهروندان محسوب می شود .اما قانونی که حق استفاده شهروندان را تضمین کند وجود ندارد و یا اگر وجود داشته باشد اجرا نمی شود.عمده ای از عابران ،عبور از پیاده روها را دشوار و یا حتی غیرممکن می داند و سبب می شود تا عابران به جای تردد در پیاده رو از حاشیه خیابان عبور کنند،که این امر مشکلات خاص خود را دارد و گاه خسارت های جانی نیز به دنبال دارد .
پایین بودن سطح فرهنگ ترافیک ،عدم اجرای صحیح مقررات ترافیکی توسط پرسنل پلیس راهور عدم نظارت صحیح شهرداری ها در امر نگهداری مسیرهای پیاده از جمله مواردی می باشد که در این امر دخیل هستند.
از همه اینها که بگذریم ساخت و سازها و انباشته شدن
مصالح ساختمانی در پیاده روها نیز راه را برای عبور عابرین پیاده هموار نمی کند .از سوی دیگر کسبه نیز گاه در بسیاری از معابر اجناس مغازه خود را در پیاده روها به نمایش می گذارند که این عمل نه تنها چهره شهر را زشت می کند بلکه عبور و مرور را نیز برای عابرین مشکل می نماید.بطوریکه به نظر
می رسد مغازه داران خود را مالکان اصلی قسمتی از پیاده رو می دانند.دستفروشان و دوره گردان نیز از این قضیه مستثنی نیستند . عریض نبودن پیاده روها از یک طرف و وجود موانع مختلف از طرف دیگر ، تردد موتورسیکلت و پارک نمودن وسایل نقلیه موتوری در پیاده روها عملا عابرین را مجبور می کند پیاده روی در معابر را فراموش کنند . نکته قابل توجه آن است که پیاده رو جزء اموال عمومی شهر است و حفاظت از آنها بر عهده شهرداری ها است. به موجب قانون هیچکس حق ندارد معابر عمومی را سد کند و یا در اموال عمومی دستکاری و خرابکاری نماید.
لذا می بایست با اعمال شدید مقررات از اشغال پیاده رو توسط اتومبیل ها و موتورسیکلت ها که با پارک غیر مجاز خود مسیر پیاده را سد می کنند جلوگیری شود متاسفانه این مسئله به صورت یک معظل که روز به روز در حال افزایش است در آمده و باید برای برخورد با آنها از شیوه مناسب و سختی استفاده شود و در
مقابل آنها ضعیف عمل نکرد. از آنجایی که قانون با این گونه افراد متخلف ضعیف برخورد
می نماید هیچ شخصی خود را موظف به کسب اجازه برای دخل و تصرف یا سد معبر
نمی داند.لذا به نظر می رسد راهنمایی و رانندگی بعنوان متولی ترافیک باید به طور جدی برای رفع اینگونه امور وارد عمل گردد و شهرداری با ایجاد امکانات لازم و فرهنگ سازی در استفاده بهینه شهروندان از امکانات و
پیاده روها در سطح شهر اقدام نماید.
برای رفع موارد یاد شده به مطالعه جامع و دقیق از وضعیت کنونی شهر و کاستی های آن نیاز است تا براساس نیازهای کنونی و آینده یک برنامه ریزی بلند مدت براساس اصول علمی با کمک دستگاههای مسئول جهت اصلاح ساختار کنونی شهر طراحی گردد . البته تاکید بر این نکته ضروری است که اجرای هیچ برنامه ای بدون همکاری و مشارکت شهروندان
نمی تواند به موفقیت کامل برسد.