روزنامه شرق
1399/08/18
نجفی این‌بار نماند
نجفی این‌بار نماند محمدرضا سعیدی محمدرضا نجفی یکی از بهترین‌ها بود. از زمان دانشجویی می‌شناختمش؛ دانشجوی فعال ایام جوانی در دانشگاه امیرکبیر، از رزمندگان و جانبازان جنگ و دفاع مقدس. نماینده مردم تهران در مجلس دهم و عضو کمیسیون صنایع. تحقیق‌و‌تفحص از صنعت خودرو از اقدامات برجسته او برای دفاع از حقوق موکلان خود و مشخص‌شدن عیوب خودروسازان بود. توانمندی، تقوا، دانش، مهارت و پاکدستی در کنار برخورداری از فهم درست از مدیریت، از او چهره‌ای شایان تحسین ساخته بود. نجفی، با‌وقار، آزاد و رها از قید‌و‌بندهای مادی بود. اگر او را شهید زنده بنامم، معنای غریبی نیست؛ چراکه آثار زخم‌های جنگ هشت‌ساله، مدالی بر جسم و جانش بود، هرچند از این یادگار، رنج‌های فراوان کشید. با پایان دوران نمایندگی در مجلس دهم در بهار سال جاری، به دلیل نیاز به دانش، مهارت و توانمندی او، بارها دعوت کردم که به مجموعه ما بپیوندد؛ اما هر بار به نحوی از پذیرش آن طفره می‌رفت. حتی پیشنهاد دادم حاضرم تحت مدیریت عاملی او، مثل یک سرباز در پتروشیمی جم کار کنم. نجفی از مدیرانی بود که به دلیل تجارب و تخصص، ظرفیت اداره بنگاه‌های بزرگ کشور را داشت و حتی می‌توانست در جایگاه وزارت، در فضای بسیار دشوار امروز خدمت‌رسانی به مردم و رشد و ارتقای بهره‌وری در حوزه صنعت، اقداماتی ماندگار و مؤثر انجام دهد. پنجشنبه هفته گذشته، جلسه‌ای طولانی با هم داشتیم و پس از حدود سه ساعت گفت‌وگو درباره ابعاد مختلف همکاری و اهمیت حضور او در میدان صنعت کشور، پذیرفت به‌عنوان مشاور در کنار هم به پیش برویم. حکمش را همان پنجشنبه ثبت کردم. عجیب بود که گفت فقط آن را سه روز نگه دار و فعلا اعلام نکن. من هم آن را صادر کردم، ولی در روند اداری به گردش درنیاوردم. به محمدرضا گفتم حضورش خود‌به‌خود میدان مغناطیسی را ایجاد خواهد کرد معطوف به مبارزه با فساد... چراکه فساد، این روزها بیش از تحریم، حوزه تولید، خدمات و کسب‌وکار این مرز‌و‌بوم را تهدید می‌کند. مصاحبت با او آرام‌بخش بود. از شنیدن خبر پذیرش دخترش در دانشکده پزشکی دانشگاه شیراز خوشحال بود.دیروز، شنبه صبح زود، جلسه‌ای را آغاز کرده بودم که ناگهان خبری از طرف دوست مشترکمان برایم فرستاده شد که بدترین خبر ممکن بود؛ نجفی پرواز کرد! شاید گفتنش سخت نباشد که محمدرضا شهید شد. مشکل قلبی ناشی از جراحات جانبازی او باز سراغش آمده بود؛ اما این‌بار نماند و روح بلندش به‌سوی خدا عروج کرد. گویی این جهان ظرفیت انسان‌های بزرگ را ندارد. جای خالی او در شرایط امروز کشور، بیش از پیش احساس خواهد شد. روحش شاد.
سایر اخبار این روزنامه
