آموزش مجازی فرصت یا تهدید؟

جعفر بای‪-‬ الگوی تدریس و روش آموزش تابع ملاک‌های زیادی است. 5 عامل در تدریس بسیار مهم است: چه چیزی؟ از چه کسی؟ در کجا؟ در چه زمانی؟ به چه کسی؟
با این معیار‌ها الگوی مناسبی برای تدریس انتخاب می‌شود. هر الگوی تدریس دارای محدودیت‌هایی است و این محدودیت‌ها باعث می‌شود که روش‌ها انتخاب شوند. انتخاب هر روش دارای محاسن و معایبی است. در این شرایط کرونایی که سلامت فراگیران اولویت اول است و ارتباطات بین فردی، سلامت دانش‌آموزان را به خطر می‌اندازد ناچاریم بر اساس پروتکل‌های بهداشتی دانش‌آموزان را جدا از هم آموزش دهیم و از آموزش مجازی بهره بگیریم. در این شرایطی که ویروس کرونا دارد بی‌امان می‌تازد چاره‌ای جز این نداریم. اگرچه این روش تدریس مجازی محدودیت‌هایی هم دارد ولی این روش از دیرباز مرسوم بوده است و روش ابداعی نیست.
امروز به برکت تکنولوژی استفاده از این روش ممکن شده است و ما توانستیم به شکل گسترده از این روش آموزش استفاده کنیم.
محاسن روش آموزش مجازی: محدودیت مکانی و زمانی ندارد، کم هزینه و بدون تردد است، تعداد بالای فراگیر و تعداد کم معلم وجود دارد.
اما این روش از آموزش عوارض و معایب زیادی هم دارد: فاقد تعاملات بین فردی یعنی دیگر فرد نمی‌تواند از فرد دیگری آموزش ببیند در نتیجه دانش‌آموزان ما دچار بی‌سوادی اجتماعی می‌شوند و در آینده نمی‌توانند مشکلات ارتباطی خود را حل کنند و مهارت ارتباط موثر را ازدست می‌دهند. همچنین در این روش پرسش و پاسخ به خوبی انجام نمی‌شود چون ارتباطات چهره به چهره از بین رفته است و آموزش با ابهامات زیاد همراه می‌شود و برخی داده‌ها به صورت ناقص منتقل می‌شوند. در این روش آموزشی همچنین بی‌سوادی عاطفی در دانش‌آموزان به وجود می‌آید و آن‌ها مهارت مهرورزی و درک محبت دیگران را نمی‌توانند بیاموزند. دانش‌آموزان در ارتباط حضوری و پرسش و پاسخ بهتر از آموزش مجازی مطالب را می‌آموزند. در چنین حالتی چون نظارت بر عملکرد دانش‌آموزان وجود ندارد یادگیری دقیق انجام نمی‌شود. باید با روش‌های جبرانی این مشکلات در خانه و خانواده به نحوی جبران شوند تا دانش‌آموزان با این کمبود‌ها در آینده مواجه نشوند. هدف از مدرسه، رسیدن به اهداف متعالی مانند تربیت، روش اندیشیدن، طرح مشکلات، یافتن راه حل و... است. کودکان حتی ارتباط با خود، دیگران و طبیعت را در مدارس می‌آموزند.