ناامیدی مردم بزرگ‌ترین آسیب

آنچه مهم است و از بدو انقلاب تا به امروز، هم زماني که حضرت امام بودند همواره ندا مي‌دانند که مسئولان حواس‌شان جمع باشد اختلاف نداشته باشند و مسائل‌شان را حل کنند، گفت‌وگو کنند و هم مقام معظم رهبري بر اين مبنا تاکيد داشته‌اند که بايد همه متحد باشند. جامعه مي‌خواهد آرامش داشته باشد، مشکلاتش حل شود. کساني که در مسند قدرت هستند نبايد به اين سمت بروند که اختلافات فکري، سليقه‌اي و اختلافات نگاه به مسائل اجتماعي را بروز و ظهور بدهند. اختلاف‌نظر طبيعي است، اما آنچه مهم است، همه شعار و تاکيدمان بر اين است که دلمان مي‌خواهد اين نظام در خيلي از ظرفيت‌هايي که در اختيار دارد بتواند سرآمد باشد، حرفي براي گفتن داشته باشد، بتواند در سطح ملي و بين‌المللي مطرح شود. لازمه همه اينها اين است که در عمل انرژي يکديگر را خنثي نکنيم تا بتوانيم اين توسعه و رشد و شکوفايي ايران را تجربه کنيم. انصاف، وجدان بيدار و دلسوزي براي مملکت اقتضا مي‌کند کساني که در کسوت نمايندگي قرار گرفته‌اند حتما تلاش کنند ياري‌رسان دولت باشند، نه اينکه بخواهند با نيش زبان‌ها، زخم زبان‌ها و با وضع قوانين نامانوس مدعي اين هم باشند که ما دلسوز اين کشور هستيم. هيچ‌يک از مسئولان کشور از عالي‌ترين مقام تا داني‌ترين مقام هيچ‌کدام ماندگار نيستند و همه يک دوره‌اي مي‌آيند و بايد امکان مديريت را به ديگري بسپارند. پس چه خوب است که در اين آمد و رفت از خودشان قوت‌ها و عملکردي را به يادگار بگذارند که آن عملکرد نشانه دلسوزي براي پيشرفت کشور باشد، پيشرفت ملت باشد. بنابراين اگر امروز ما مي‌بينيم عده‌اي در جايگاهي، در صندلي‌هاي سبز نشسته‌اند ولي آواي مخالفت با مجرياني که شبانه‌روز خود را گذاشته‌اند که تلاش کنند، زحمت بکشند تا اين مملکت بتواند رشد کند، اين نه منصفانه و نه خداپسندانه است. کساني که بر طبل مخالفت با دولت مي‌کوبند و سنگ‌اندازي در مقابل دولت را در پيش گرفته‌اند، اينها تندروها هستند و تندروها مثل کَف روي آبند، مي‌آيند و مي‌روند؛ هياهو زياد دارند، سروصدا زياد دارد، صداي‌شان بلند است و هميشه سعي مي‌کنند حق را به جانب خود بگيرند، درحالي‌که واقعيت و حقيقت کف رودخانه هستند. حقيقت و واقعيت در دست کساني است که باوجود همه سختي‌ها، همه فشارها و تحريم‌ها و همه نداشته‌ها و همه تحميلي که بيگانگان بر اين کشور کردند، همچنان تلاش مي‌کنند، پيش مي‌روند و با سيلي صورت خود را قرمز نگاه مي‌دارند تا بتوانند حرمت و هويت اين نظام و اميد موردنياز مردم را به جامعه برگردانند و و مردم نااميد نشوند. چون نااميدي مردم بزرگ‌ترين آسيب براي کشور است.