روزنامه ایران ورزشی

ماجرای دو عکس با فاصله پنج سال

گزارش محسن آجرلو       یکی از حاشیه‌های زیبای لیگ امسال و شاید جالب‌ترین صحنه رقابت شیمیدر و کوچین بود. صحنه‌ای که بیرون از زمان رقابت ثبت شد و حالا در کنار تصویر مشابهی از پنج سال قبل قرار گرفته. دو نوجوان 14-13 ساله عکس بالا که سودای پیشرفت و بازی در لیگ را در سر داشتند و شاید آرزوی دور و درازی برایشان بود. زمانی که این عکس را با مهراد آتشی گرفتند، تصور چندانی از یک بازیکن لیگ برتری نداشتند اما حالا رسیده‌اند به شرایط عکس پایین. نشانه‌های جوانی را در سر و صورت دارند و از همه مهم‌تر، شده‌اند یکی از بازیکنان لیگ برتری. اتفاقی که افتادنش در 18 سالگی نصیب هر بازیکنی نمی‌شود و حالا به لطف حضور کوچین و تیم ملی جوانان در لیگ برتر، امکانش برای تعداد قابل توجهی جوان فراهم شده است. به بهانه این دو عکس که پس از بازی شیمیدر و کوچین منتشر شد به سراغ این دو جوان رفتیم. علی شهریاری و پتر گریگوریان با قامتی بلندتر از دوست قدیمی‌اش که هردو از خروجی‌های آکادمی بسکتبال آتشی هستند و ماجرای این عکس‌ها هم به همین حضور برمی‌گردد. حضوری که بد نیست خودشان درباره‌اش توضیح دهند و داستان این عکس و اتفاق‌هایی که در سال‌های بین این دو تصویر گذشته را برایمان تعریف کنند.   اول از همه راجع به همین عکس صحبت کنیم. برای چه زمانی است و کجا گرفته شده؟ گریگوریان: تایلند بود. برای یک تورنمنت رفته بودیم، سال 94 یا 95.  شهریاری: میلادی‌اش را دقیق یادم می‌آید که 2015 بود. در آن تورنمنت آقا مهراد آتشی و آقای عنایت‌الله آتشی هم همراه ما بودند. پس فاصله دو عکس می‌شود حدود پنج سال! پنج سال بعد از گرفتن عکس یادگاری با مهراد آتشی در مقابلش و در لیگ برتر بازی کردید. چه حسی داشت؟  گریگوریان: خیلی حس خوبی داشت. در دورانی که ما در آکادمی بودیم آقا مهراد هم به ما سر می‌زد و همیشه روحیه می‌داد و معتقد بود که با تلاش به همه جا می‌رسیم. حالا ما با تلاشی که کردیم و کمک‌های مربیان به یکی از هدف‌هایمان رسیده بودیم.  شهریاری: واقعاً حس خوبی بود و پنج سال پس از آن عکس اولی، عکس دوم را گرفتیم که کنار هم قرار گرفتنشان تصویر قشنگی را رقم زد. برویم سراغ خودتان. متولد چه سالی هستید و بسکتبال‌تان از کجا و چطور شروع شد؟ گریگوریان: من متولد اسفند 80 هستم و بسکتبالم را از هفت سالگی زیر نظر آقای اساسی شروع کردم و بعد هم به آرارات رفتم. 12- 11 سالم هم بود که به آکادمی آتشی آمدم و حدود شش، هفت سال زیر نظر آقای مهران آتشی کار کردم.  شهریاری: من هم 14 اسفند هشتاد به دنیا آمده‌ام. از هشت سالگی بسکتبال را در شهر ری شروع کردم و دو، سه سالی هم همانجا ادامه دادم. به اردوی تیم مینی‌بسکتبال که دعوت شدم، به آکادمی آتشی آمدم و حرفه‌ای‌تر به این رشته پرداختم. هردو خروجی آکادمی آتشی هستید و به نوعی ثمره یک دوره. از دوران فاصله این دو عکس و تمرین در این آکادمی تعریف کنید. چطور گذشت؟  گریگوریان: بیشتر وقت ما در این چند سال در آکادمی آتشی گذشت و خب هم خودمان کار کردیم و هم کادر این آکادمی بخصوص آقا مهران خیلی برایمان زحمت کشیدند. به شخصه برای من پدری کردند و از هیچ تلاشی برای موفق شدن ما دریغ نکردند.  شهریاری: در این چند سال آقا مهران واقعاً خیلی برایم زحمت کشید. امیدوارم بتوانم همه زحماتش را جبران کنم. در سختی‌ها و بدترین شرایط هم کنارمان بود و سعی می‌کرد بسکتبال روز دنیا را به ما آموزش دهد. و حالا در هجده سالگی رسیده‌اید به بازی در لیگ برتر و سطح اول بسکتبال ایران. سخت نیست؟ شهریاری: بله خب بازی کردن در سطح اول بسکتبال ایران برای یک بازیکن هجده ساله سخت است. بخصوص اینکه تجربه اولش باشد اما خب در سال‌های گذشته آنقدر با ما کار شده که بتوانیم از پس این شرایط سخت بربیاییم. از طرف دیگر من سال گذشته هم حضور در دسته اول را با تیم آکادمی آتشی پشت سر گذاشتم و عملکرد خوبی هم داشتم. چند پیشنهاد هم از دیگر تیم‌های لیگ برتر رسیده بود که در نهایت تصمیم گرفتم امسال را در تیم کوچین یا همان جوانان بازی کنم.  گریگوریان: شرایط برای ما بیشتر از لحاظ ذهنی و تجربه دشوار است. از طرف دیگر حضور در دسته اول خیلی چیزها را به ما یاد داد تا راحت‌تر بتوانیم وارد لیگ برتر شویم. در دوران حضور در آکادمی آتشی هم بارها بازیکنان خوب لیگ برتری به واسطه حضور برادران آتشی به تمرین ما می‌آمدند و به صورت دوستانه با آنها هم بازی می‌کردیم و خیلی با این اتفاق غریبه نبودیم. پس از عملکرد امسال‌تان راضی هستید؟  شهریاری: شاید در یکی، دو بازی اول آنطور که باید خوب بازی نکردیم اما اختلاف‌مان با تیم‌ها خیلی نبود. در ادامه مثلاً در بازی‌هایی مانند مهرام حتی یک نیمه پیروز شدیم و حالا هم دو پیروزی داریم که به نظرم نتیجه بدی نیست و برای تیمی که اولین حضور لیگ برتری‌اش را تجربه می‌کند، اتفاق خوبی است. به نظرم با بیشتر شدن تجربه در دور برگشت بهتر نتیجه می‌گیریم.  گریگوریان: به نظر من هم بد کار نکرده‌ایم و هرچه زودتر بتوانیم به شرایط جدید و بازی در لیگ برتر عادت کنیم، نتایج بهتری خواهیم گرفت. سوای این عکس و بازی مقابل مهراد آتشی، در لیگ امسال مقابل ستاره‌هایی مانند صمد نیکخواه و مهدی کامرانی هم بازی کردید. بازیکن‌هایی که زمان آغاز بسکتبال شما دوران قهرمانی آنها بود و اسم‌شان بر سر زبان‌ها. از تجربه بازی مقابل آنها تعریف کنید و اینکه آیا هیچ کدامشان الگوی شما در کودکی بوده‌اند؟  گریگوریان: دقیقاً از بچگی عشق بسکتبال بودم و نتایج و بازی‌های ملی را همیشه دنبال می‌کردم. با این حال راستش را اگر بخواهم بگویم الگوی واقعی من در بسکتبال همیشه کوبی برایانت بوده. شماره‌ام هم به خاطر شماره دهی که او در تیم ملی آمریکا می‌پوشید، همیشه همین بوده و اگر لفظ الگو را بخواهم به کار ببرم، باید اسم او را ببرم. با این حال اگر بخواهم در ایران مثالی بزنم واقعاً در برخی برهه‌ها دوست داشتم به سطح بازی صمد نیکخواه برسم و مثل او بازی کنم.  شهریاری: واقعاً حس قشنگ و لذتبخشی بود. دقیقاً زمانی که من بسکتبال را شروع کردم نسل طلایی افتخارآفرینی می‌کرد و همه‌شان الگوی خیلی از ما بودند. امسال اما مقابل خیلی از آنها بازی کردم و واقعاً حس نابی بود. بخصوص بازی کردن مقابل مهدی کامرانی که همیشه الگوی من بوده. از طرف دیگر به نوعی هر دو اهل شهر ری هستیم و بچه‌محل به حساب می‌آییم و خیلی‌ها از بچگی می‌گفتند که ان‌شاءالله در آینده مهدی کامرانی دیگری می‌شوی. واقعاً یکی از هدف‌های زندگی‌ام بازی کردن مقابل این بازیکنان بود و امسال خداراشکر به یکی از آرزوهایم رسیدم. و صحبت و نکته پایانی؟  شهریاری: از مربیانم تشکر می‌کنم. هم گذشته و هم امسال که با آقای نوری کار می‌کنم. بخصوص آقای مهران آتشی که خیلی برای ما زحمت کشید و هدف اصلی‌اش این است که طی سال‌های آینده به تیم ملی بزرگسالان برسم. امیدوارم بتوانم خودم را به تیم ملی برسانم و سرفرازش کنم. البته که این موفقیت آرزوی بزرگ خودم هم هست و تمام تلاشم را برای رسیدن به آن خواهم کرد.  گریگوریان: درباره مسائل فنی و مربیانی که برایم زحمت کشیدند، صحبت کردم اما دوست دارم از مربیان بدنسازی که برایم زحمت کشیدند هم تشکر کنم. از نظر بدنی آقای عرب و آقای علاقه‌بند خیلی برایم زحمت کشیده‌اند در این هشت سال. بخصوص در دوران کرونا و قبل از آغاز لیگ، عرفان علاقه‌بند خیلی برایم زحمت کشید و حالا که ثمره‌اش را در لیگ برتر می‌بینم، به ارزش کارش پی می‌برم. از آقای نوری و کادر امسال در کوچین هم بابت زحماتشان ممنونم.  
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
اسراييل‌ضربه راهبردي خورده است (اعتماد) افتتاح ابرپروژه سد و نیروگاه ایرانی در سریلانکا (جوان) اخبار ویژه (کيهان) عیارسنجی طرح مالیات بر عایدی سرمایه (تجارت)
سایر اخبار این روزنامه
حرفه‌ای نبود مدیریت و کادر فنی را تحت فشار بگذارند آقا یحیی جرأت داشته باش و ریسک کن اصرار بر ادامه حذف کمیته ملی المپیک علی دایی: به درد ریاست فدراسیون فوتبال نمی‌خورم! در المپیک شانس کسب مدال داریم پپ علیه کرونا واقعاً پله را با مسی مقایسه می‌کنید؟ بازیکنان استقلال حرف‌شان را در میدان دربی بزنند مهدی‌پور تعویض نمی‌شود دستیاران برانکو سود پول‌شان را خواسته‌اند کریمی در لیست استقلال نیست ماجرای دو عکس با فاصله پنج سال هنر نابود کردن تیم رویایی 1998 شهریار و آینده فوتبال ایران بسکتبال با خیال درخشش در توکیو