روزنامه آفتاب یزد

غروب غم‌انگیز چهارشنبه

آفتاب یزد- گروه شبکه: شوکی دیگر به مردم و جامعه ورزش؛ اینبار علی انصاریان. دو روزی بود که حالش خراب بود و نبرد سختی با کرونا داشت به طوری که هاشمیان دکتر معالجش می‌گفت ریه‌هایش صددرصد درگیر کرونا شده است. آخر طاقت نیاورد و مغلوب شد. دعاهایمان هم اجابت نشد و علی انصاریان غروب چهارشنبه دارفانی را وداع گفت. رفتنش را باور نداریم و خسته‌ایم از این همه تلخی اما باید با اندوهی فراوان به سوگ علی انصاریان بنشینیم و برای خانواده‌اش به خصوص مادر علی، آرزوی صبر کنیم. هنوز سیاه پوش مرگ مهرداد میناوند هستیم که این خبر تلخ آمد و غمم مان را دو صد چندان کرد. دیگر آن خنده‌هایی که از شاخصه‌های بارز علی انصاریان بود تمام شد و حالا پیام‌های تسلیت است که از سوی دوستداران، دوستانش و مسئولان در فضای مجازی و رسانه‌ها خودنمایی می‌کند.
> پیام تسلیت وزیر ورزش و جوانان
وزیر ورزش و جوانان در پیامی درگذشت بازیکن سابق دو باشگاه استقلال و پرسپولیس و تیم ملی فوتبال ایران را تسلیت گفت.در پیام تسلیت دکتر سلطانی‌فر برای پیشکسوت فوتبال آمده است:«خبر درگذشت بازیکن ارزنده و محبوب فوتبال ایران، علی انصاریان موجب تاثر و تالم فراوان شد.ضایعه درگذشت این بازیکن سابق دو باشگاه استقلال، پرسپولیس و تیم ملی ایران برای بنده بسیار ناگوار و ناباورانه است. ضمن طلب مغفرت برای این ورزشکار مردمی و دوست‌داشتنی، امیدوارم روح بلندش مشمول رحمت واسعه الهی قرار گرفته و برای مادر گرامی ایشان، خانواده محترم و جامعه ورزش کشور صبر و شکیبایی مسئلت مینمایم. »
> مادر علی با این داغ چه خواهد کرد


باشگاه پرسپولیس نیز درگذشت علی انصاریان را تسلیت گفت. به گزارش ایلنا، این باشگاه در پیامی نوشت:«برای ما نیز باور این دو حادثه پیاپی بسیار سخت و دشوار است. همه ما امیدوار بودیم پس‌از، از دست دادن مهرداد میناوند عزیز، حداقل با بهبودی کامل علی انصاریان دوست‌داشتنی، مرهمی برای آن زخم‌ بیابیم، اما دریغ و افسوس که گویی این دو رفیق قدیمی با یکدیگر قراری داشته‌اند. امروز مصیبت دیگری بر همه ما وارد شده است و این همدردی با تمام خانواده‌های داغداری است که متاسفانه عزیزان خود را به دلایل گوناگون از جمله به واسطه این بیماری مرموز و منحوس از دست داده‌اند. باور این که میناوند و انصاریان را در این سن و سال دیگر در میان خود نداریم سخت و دشوار است. حکایت غریبی است که انصاریان درست در روزهایی که سینمای ایران جشنواره فجر را با فیلمی که او در آن حضور داشت افتتاح کرد، پیشکسوت فوتبال ایران اختتامیه داستان زندگی‌اش در این دنیای فانی، رقم خورد.انصاریان با خاطره آن خنده‌ها و شوخی‌هایش همیشه در ذهن ما زنده خواهد بود. هنرمندی که در فوتبال به بازی‌های غیرتمندانه‌اش شهره بود. خاطره زخم‌هایی که برداشت و به آن‌ها افتخار می‌کرد را هیچ‌گاه از یاد نمی‌بریم. همیشه می‌گفت:« وقتی با پیراهن پرسپولیس وارد زمین می‌شوی دیگر برای خودت نیستی. وقتی آن همه نگرانی و استرس را در صورت هواداران می‌بینم که قرمز شده‌اند، وقتی علی پروین را می‌بینم که هر چند به شکل عجیب و باور نکردنی روی نیمکت می‌نشیند و بلند نمی‌شود ولی خون توی صورتش جمع می‌شود و آدم فکر می‌کند که دور از جانش، الان سکته می‌کند، دیگر هر چه از دستت بر بیاید باید انجام بدهی. اگر سرت را جلوی توپ و پای حریف نگذاری، نامردی کرده‌ای. من خودم روی آن سکوها بوده‌ام و می‌دانم وقتی توپ به دروازه تیمت نزدیک می‌شود چه حالی داری.» می‌گفتند سخت و خشن بازی می‌کند و خودش می‌گفت. فوتبال بچه بازی نیست. پیراهن یک تیمی مثل پرسپولیس را می‌پوشی نمی‌توانی فقط یک بازیکن باشی باید جنگجو باشی. بله من سخت و جدی بازی می‌کنم ولی شما ببین که من بیشتر خودم مصدوم می‌شوم و نه بازیکنانی که روبه‌روی من قرار می‌گیرند. او روش و فلسفه خودش را برای فوتبال داشت. در کنار بازی‌های آن‌گونه او، کم نبودند بازیکنانی که پیراهن تیم ملی را به دست آوردند، هر چند او هیچ‌گاه به آن میزان که شایسته‌اش بود، به حق خود نرسید. روزی که به پرسپولیس رسید انگار دنیا را به او داده بودند. چه قدر هم به پدر و مادرش می‌نازید. عاشق خانواده‌اش بود. هربار از او پرسیدم که چرا ازدواج نمی‌کند، با خنده و شوخی از جواب طفره می‌رفت یا می‌گفت هنوز وقتش نشده است. آخرین بار گفتم دیگر ۴۳ سالت شد و جواب داد، نمی‌خواهم کسی را اسیر خودم کنم. به هر حال طفره می‌رفت. شاید گمشده‌ای داشت. خودش بود و عشق به مادری که نمی‌دانیم با این داغ چه خواهد کرد. علی انصاریان دیگر در میان ما نیست و نمی‌دانیم باید از کجای این سال‌ها که در کنار ما بود بنویسیم. از آن روزی که یک هفته بعد از جدایی‌اش با بغض می‌گفت نباید این اشتباه را می‌کرد و دنیزلی با رفتن آری‌هان گفته بود که او را می‌خواهد یا از آن روزی که تعریف کرد با تشویق هواداران پرسپولیس، نفهمید دربی چه شد؟ ولی آن‌قدر مرد بود که هیچ گاه برای پیراهنی که به تن می‌کرد، کم نگذارد.یک آدم احساساتی که عاشق فیلم و پرسپولیس بود و به هر دوی آن‌ها رسید. باشگاه فرهنگی و ورزشی پرسپولیس، این ضایعه را به خانواده او، هواداران پرسپولیس و جامعه ورزش، فوتبال و هنر تسلیت می‌گوید و برای همه آرزوی صبر دارد. امیدواریم در آینده نزدیک، دیگر شاهد اتفاقاتی از این دست و داغدار شدن خانواده نباشیم.از مردم عزیز، عاجزانه خواهش می‌کنیم با رعایت پروتکل‌ها و قواعد فاصله‌گذاری اجتماعی از خود و دیگران محافظت کنند. همچنین برای همدردی و ابراز احساسات پاکی که دارند، خود و دیگران را به خطر نیندازند. باور کنیم، این بیماری بی‌رحم هر جایی در کمین است و هیچ‌کس از آن در امان نیست.»
گفتنی است که باشگاه استقلال، روابط عمومی جشنواره فیلم فجر، ورزشکاران و هنرمندان نیز طی پیام‌هایی در صفحه اینستاگرامی شان این واقعه تلخ را تسلیت گفتند.
> این حجم از غصه چجوری کم میشه
کاربران شبکه‌های اجتماعی نیز در عین ناباوری پیام هایشان حاوی تسلیت به خانواده علی انصاریان است.
یکی از کاربران در این مورد نوشته است: «امید داشتم تو حداقل بمونی باز بخندی و بخندونی ولی نشد».
دیگری نوشت:« کی انقدر روزامون بوی مرگ گرفت؟»
کاربر دیگری گفته است: « خدایا ما کادوی روز مادر سلامتیشو خواستیم. ای کاش.... بگذرد این روزگار تلخ‌تر از زهر».
کاربران دیگر نوشته اند:« روز مادر چه داغی موند رو دل مادرت. روحت شاد مرد همیشه خندون»، «می خواستم براى مادرم بنویسم اما... صلواتى بفرستیم براى تسکین قلب مادر على انصاریان که امشب تا صبح به اندازه هزارسال پیر میشه»، « این حجم درد و غصه چه جوری کم میشه؟ چرا اشکام کم نمیشه؟ چرا
عادت نمی کنیم؟»
لینک منبع خبر
پربازدیدترین‌های روزنامه ها
اعلام موجودیت «مقاومت بحرین» با شلیک پهپاد به بندر ایلات (کيهان)تا پای جان برای دختر ایران (شهروند) اما و اگرهای حراج سکه و طلا (تجارت) سیل سیستان ۱۰۰ سال آب سیستان بود! (جوان)
سایر اخبار این روزنامه
مسکن با قیمت فضایی؛ دور از دسترس حقوق بگیران ایرانی! تعیین تکلیف بدهی عراق به ایران بدگویی و بدزبانی در جامعه باید جمع شود رد طرح شفافیت درمجلس مدعی شفافیت! میرلوحی: این کار، شهر فروشی نیست غروب غم‌انگیز چهارشنبه بودجه 1400 در بن بست یک درخواست یک خواهش چه کسی راست می‌گوید؛ دولت یا مجلس؟ خانواده ومدرسه متولیان مسکن چگونه می‎‌خوابند!؟ در باب یک رفتار خطرناک