مدیریت خوب شهری

دکتر مصطفی عباسی‪-‬ مـدیریت شـهری بـه شـکل سـنتی بـا توجـه بـه پیچیـده‌تر شــدن مشکلات شهـری، جوابگوی اداره بهینه شهرها نمیباشد؛ به همـین دلیـل در سـالهـای اخیر رویکردهای متعددی در حوزه مدیریت شهری بـه منظور عملکرد بهینه این مدیریت مطـرح شـده کـه از جمله مهمترین این رویکردها میتـوان بـه حکمروایـی خـوب شـهری اشـاره کـرد. طـی چنـد دهـه اخیـر، حکمروایی خـوب شـهری بـه عنـوان اثـربخش‌ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت پیچیده و چندسطحی شهرها مطرح شده است.حکمروایـی خـوب بـا دخیـل کردن مردم در امور مربوط به سرنوشتشان و پذیرش نظرها و تصمیمهای همـه ذینفعـان بـه دنبال ایجـاد وسـایلی بـرای تسـهیل مشـارکت فعـال و خودجـوش مـی‌باشـد.
مولفـه‌هایی چـون شـفافیت، پاسـخگویی، مشارکت، قانون مداری،
کارآمدی، اجماع‌گرایی و عدالت میتواند به عنوان تنها راه رهایی از مشـکلات فعلـی و ترسیم مطلـوب چشـم انداز آینـده، نقـش محـوری در برنامه‌های مدیریت شـهری ایفـا کنـد. در این حکمروایی شراکت و تعامل میان سه رکن اصلی دولت، جامعه مدنی و بخش خصوصی در انجام برنامه‌ها و فعالیتها ضروری و لازم میباشد. حکمروایی خوب شهری را میتوان شیوه و فرایند اداره امور شهری با مشارکت و تعامل سازنده سه رکن فوق به منظور نیل به شهر سالم، باکیفیت، با قابلیت زندگی بالا و توسعه پایدار شهری تعریف کرد.حکمروایی خوب شهری یکی از چهار مشخصه توسعه پایدار و از ابزار آن به حساب می‌آید، که سالهاست در ادبیات توسعه مطرح شده است. براساس آن کشورهای در حال توسعه در راستای استقرار و نهادینه سازی جامعه مدنی و مشارکت اجتماعی در امور، برنامه‌ها و فعالیتهای پیشرو را تعریف و تدوین می‌نمایند.
لذا هدف حکمروایی خوب، توسعه انسانی پایدار و در کنار آن ایجاد شهری پایدار است که در آن، ضمن تاکید بر توجه به کاهش فقر، ایجاد اشتغال و رفاه پایدار، حفاظت و تجدید حیات محیط زیست و رشد و توسعه زنان، رویکرد فراهم ساختن بستر مناسب جهت مشارکت و اهمیت برنامه ریزی مشارکتی برای توسعه و اداره شهر، ایجاد حس شهروندی و شفافیت در برنامه‌ها اهمیت بسیار دارد.