دولت دوازدهم؛ دولت وحدت و همبستگی ملی

یکم؛ اگر به اقتفای سخن حجاریان، دولت یازدهم را دولت روالمندسازی بدانیم، می‌توان مدعی شد که در این دولت، گام‌های بلندی در زدایش زیست‌جهان سیاست (هر آنچه به سیاست و امر سیاسی مربوط می‌شود) از ناسازواره‌هایی که دولت را استثنایی می‌کنند، به سوی دولت نرمال و روالمند برداشته شد. مولفه کانونی‌ای که دولت‌ها را به نرمال یا استثنایی تبدیل می‌کند، محوری بودن-نبودن حقوق و منافع ملت است (صورتبندی رقابت عادی‌سازان و استثناطلبان توسط استاد مجاهدی در جراید و فضای مجازی قابل رصد می‌باشد)؛ ملت در اینجا به‌تمامی شهروندان آزاد و برابری که در چارچوب مرزهای یک کشور و تحت حاکمیت یک دولت ملی هستند، قلمداد می‌شود. با این اوصاف می‌توان گفت در انتخابات دوازدهم، عادی‌سازان با محوریت منافع و مصالح ملی توانستند بر استثناطلبانی که کانون گفتمان آنها فراتر و فروتر از منافع و مصالح ملی بود، چیرگی یابند. در این رقابت نامتقارن، نقطه‌قوت عادی‌سازان مدافع دکتر حسن روحانی، به‌میدان‌آمدن مردم ایران از خرده‌هویت‌های گوناگون تحت لوای هویت کلان ملت ایران، برای مقابله با استثناطلبان بود. به‌زبان دیگر عادی‌سازان با برجسته‌کردن مخاطرات ناشی از احتمال پیروزی استثناطلبان، شور و شعور ملی را برای مصون داشتن کشور برانگیختند. به‌عبارتی پوپولیسم مثبت و مردم‌انگیز، بر پوپولیسم منفی و مردم‌فریب چیره گردید.
ادامه در صفحه16