کارزار هوای پاک حق شهروندی است!

سیدمالک لطفیان‪-‬ می‌خواهم نفس بکشم. این گزاره ومطالبه شهروندی، زبان حال مردمی است که در کلان شهرها زیست می‌کنند. این کارزار و مطالبه عمومی در مقایسه با حقوق اولیه شهروندان، چندان زیاد نیست و صرفا قصد دارد شهروندان، در زیست بوم پاک وسالم‌تری نفس بکشند! «حق حیات» در همه نظام‌های حقوقی دنیا به مثابه ابتدایی‌ترین اصل حقوق بشری به رسمیت شناخته شده، به نحوی که حتی حمل در شکم مادر نیز از آن متمتع می‌شود و به عنوان حق تمتع در حقوق ایران، ارث نیز می‌برد.
مدت مدیدی است که هزاران نفر در کلان شهرها از جمله تهران بر اثر هوای به شدت آلوده می‌میرند و صدای مرگ خاموش آن‌ها به جایی نمی‌رسد. اگرچه تعیین سهم تقصیر عوامل مرگشان اعم از فعل و ترک فعل، برای کارشناسان ویژه قتل، امری ساده بوده و دادستانی نیز طی سه مرتبه، موضوع را در دستور کار خویش قرار داده، اما هر بار مسئله به محاق فراموشی و مرور زمان سپرده شده و ردپایی از شناسایی قاتلین و معاونین درقتل پیدا نمی‌شود. حلقه مفقوده کجاست. حقوقدان‌ها نیک می‌دانند که حساب آمر از مامور جداست و همه را نمی‌توان با یک چوب محاکمه کرد، برفرض محال که گذر شهردارتهران، خودروسازان، راهور، استاندارد، کارخانه‌ها، وزارت صمت و...به عدلیه افتد نتیجه دادگاه، تبرئه سازندگان محصولات غیر استاندارد و بی‌کیفیتی خواهد بود که در روز روشن و جلوی چشمان راهور و شهرداری، موجب آلایندگی هوا می‌شوند؛ اینها مامورند و معذور. وقتی قدرت‌ها که نقش هماهنگ‌کننده دستگاه‌های مقصر را برعهده دارند زورشان از قانون هم بیشتر است چه انتظار عبثی دارید؟!
مهم نیست حق حیات جان باختگان ناشی از هوای آلوده یا تصادفات، بطور فزاینده افزایش یابد. سر آن‌ها به سلامت باد که از پستوی مخفی سرکی به بیرون نمی‌کشندو در پشت صحنه مدیریت‌های خودشان، بیشتر از آنکه به فکر شهروندان و آسمان آبی شهر باشند، رویا بافی می‌کنند.