برای ناخدای شعر معاصر استاد هوشنگ ابتهاج-سایه: برای ناخدای شعر معاصر استاد هوشنگ ابتهاج-سایه:

طاهر جمشیدزاده
در ما کسی آهسته می گرید. ۱
چون کودکی وابسته می گرید.
انگار در ما سایه ای هر شب!


بالای هر گل دسته می گرید.
آمد به ساحل کشتی شعرش
آن ناخدای خسته می گرید.
تا ارغوانش پر کشید آن مرد
از بندها؛ وارسته می گرید.
در هر غزل تکرار گردد او
چون غنچه ای سربسته می گرید.
همواره با شعرت دل خوش؛ حال
چون مرغکی پر بسته می گرید.
فردا که در خاکت کشی آغوش
در ما غمت، پیوسته می گرید.
بگذار گویم در فراقت دل
چون میوه ای بی هسته می گرید.
پی نوشت:«۱: تک مصراعی از شعر استاد هوشنگ ابتهاج»