ملت صبور و نجیب ایران، که بیش از ۲۵۰۰ سال، سایه شوم استبداد و دیکتاتوری را بالای سر خود تحمل کرده است، قریب به چهارده قرن قبل، آنگاه که آوازه آزادگی دین مبین اسلام را شنید، به‌رغم برخورداری از امنیت و رفاه نسبی، یکپارچه از پادشاهان برید و مشتاقانه پذیرای اسلام گشت، اما گستره فرهنگ ذلت پذیری در روح و روانش، سبب شد که نظام سلطنتی و شاهنشاهی، این بار با رنگ و عناوینی چون «خلیفه رسول ا...»، «ظل ا...» و «خدایگان»، به‌سویش برگشته و نشان داد، تا روحیه ستم پذیری مردم تغییر نکند، حکایت شاه و سلطان همچنان باقی خواهد ماند! امام علی علیه السلام، در سفری که بر سر راهش، از شهر انبار ایران عبور می‌کرد، مشاهده نمود مردم شهر، به رسم استقبال از شاهان، جلو اسب خلیفه در حال دویدنند! از حرکت ایستاد، مردم را نزد خود فرا خواند و معترضانه فریاد زد: «این چه کار است که می‌کنید! چرا این‌قدر خود را خوار و ذلیل جلوه می‌دهید....» بالاترین هدف اسلام، آن است که ذلت و ستم از جامعه ریشه کن و عزت و آزادگی در آن نهادینه شود؛ اصلِ «توحید» که با ارزش‌ترین اعتقاد ادیان الهی است، به ما می‌آموزد که انسان فقط در برابر ذات مقدس حق باید تسلیم باشد، با پذیرش این اندیشه، هیچ انسانی حق ندارد، انسان‌های دیگر را به تسلیم در برابر خود مجبور یا از آزادی محروم نماید، به استناد سخن امام صادق علیه‌السلام («اِنِ ا... عَزَ وَجَلَ فَوَضَ اِلَی المُؤمِنِ اُموُرَهُ کُلَها وَلَم یُفَوِضُ اِلَیهِ اَن یَکوُنَ ذَلیلا = خداوند عزوجل، اختیار هر کاری را به عهده خود انسان مومن واگذار کرده است، ولی هر گز به او اجازه نداده است که خود را خوار و ذلیل گرداند»(جلد پنجم الکافی، ص ۶۳))، مهم‌ترین تکلیف هر مسلمانی آن است که زیر بار هیچ ذلتی نرود.
ادامه در صفحه ۱۶