قرارداد کاپیتان تیم ملی، فقط 20 میلیون!

علی ترابی / بی شک معصومه زارعی را می توان یکی از برندهای ورزش خراسان رضوی و بلکه کشور دانست. کسی که سال های متمادی برای تیم ملی والیبال نشسته به میدان رفته و در سطح بین المللی افتخارات زیادی به دست آورده است، به نوعی در ورزش بانوان یک استثنا محسوب می شود. ورزشکاری که وارد بیست و چهارمین سال دوران زندگی ورزشی خود شده و در این مدت در سکوهای مختلف بین المللی پرچم کشورمان را به اهتزاز درآورده است. حضوری طولانی و با افتخار آن هم با محدودیت‌های معلولیت که با هیچ معیاری سنجیده نمی شود، نشان از تلاش و عشق او به والیبال نشسته دارد. این ورزشکار خراسانی کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته بانوان کشورمان است که سابقه‌ای 18 ساله در تیم ملی دارد، به تازگی به همراه دیگر ملی پوشان به مقام نایب قهرمانی آسیا دست یافته و نشان باارزش دیگری را به افتخارات خود افزوده است. هر چند طی این سال ها، بی‌مهری و بی‌عدالتی‌های زیادی به خود دیده اما لحظه‌ای از تلاش‌های خود کوتاه نیامده و با تمام محدودیت‌ها و کمبودها جنگیده و به این درجه از افتخار دست یافته است. او چند سال دیگر باید ورزش حرفه‌ای را کنار بگذارد، اما سوال این جاست که جامعه ورزش و به خصوص مسئولان و متولیان مربوط برای این بانوی پرافتخار استان چه اقدام در خور شأنی انجام داده اند که متاسفانه جواب آن نیز کاملا مشخص است. بازگشت از مسابقات آسیایی بهانه‌ای شد تا با این ورزشکار قدیمی استان که سابقه حضور در رویدادهای پاراآسیایی و پاراالمپیک را دارد، گپ و گفتی داشته باشیم که در ادامه تقدیم می شود. شکست مقابل چین  معصومه زارعی در ابتدای سخنان خود به سطح بالای مسابقات آسیایی والیبال نشسته اشاره می کند و می گوید: تیم ملی کشورمان در این دوره از مسابقات خوب ظاهر شده است. تیم ها به دو گروه چهارتیمی تقسیم و ایران و چین به عنوان سرگروه ها معرفی شدند. در مرحله مقدماتی با شکست حریفانی همچون کره جنوبی، قزاقستان و هند توانستیم به مرحله بعدی صعود کنیم. در مرحله نیمه نهایی مقابل کشور ژاپن قرار گرفتیم که در این دیدار سخت و طاقت فرسا موفق شدیم پیروز میدان شویم. جزو بازی‌های خوب ما بود و خیلی هم سر و صدا کرد، اما متاسفانه در فینال برابر چین قرار گرفتیم و متحمل شکست شدیم. چون چین همیشه جزو قهرمانان در آسیا محسوب می شود و بازیکنان آن‌ خیلی خوب کار می کنند. تمام تلاش آن‌ها ورزش و تمرین است و به نوعی در خدمت تیم هستند، اما در ایران تمرینات ما مثل دیگر کشورها نیست. با مشکلاتی روبه‌رو و محدود هستیم. از خیلی امکانات نیز محروم هستیم. به جای این که دغدغه تمرین و ورزش داشته باشیم، دغدغه تامین هزینه‌ها را داریم. آرزوی قهرمانی در پاراالمپیک  وی از 18 سالگی با والیبال نشسته آشنا شد و تاکنون در این رشته ورزشی مشغول فعالیت است، اما خیلی دوست دارد که روزی به همراه تیم ملی کشورش روی سکوی قهرمانی پاراالمپیک قرار گیرد. زارعی در این باره می‌افزاید: از دوران جوانی علاقه زیادی به رشته والیبال داشتم و از طریق مدیران دبیرستانی که در آن تحصیل می کردم با والیبال نشسته آشنا شدم. از زمانی که وارد تیم ملی شدم، رقابت های مختلفی را تجربه کردم و افتخارات زیادی را به دست آوردم، اما دوست دارم تا روزی که در تیم ملی حضور دارم، ایستادن روی یکی از سکوهای پاراالمپیک را تجربه کنم یا در رقابت های آسیایی با شکست تیم چین حریف دیرینه تیم ملی، عنوان قهرمانی قاره کهن را از آن تیم ایران کنم. وی ادامه می دهد: خانواده ام مشوق اصلی من برای رسیدن به تیم ملی بودند. پس از آن صمیمیت و رفاقتی که در تیم ملی وجود داشت باعث شد تمام تلاشم را برای ماندن در تیم به کار گیرم و سعی کنم بازیکن موثری باشم. زارعی تصریح کرد: در کنار ورزش تلاش کردم اخلاق حرفه ای هم داشته باشم و همین موضوع باعث شد تا در جامعه شناخته شوم و مردم با احترام بیشتری با من برخورد کنند و از جایگاه بهتری برخوردار باشم. بی مهری های فراوان یکی از مشکلات و دغدغه های خیلی از ورزشکاران، بحث توجه و حمایت است که متاسفانه این مسئله در ورزش استان خیلی کم‌رنگ است. در حدی که برخی از ورزشکاران پرافتخار قید ورزش را هم می زنند و از دنیای حرفه ای کناره گیری می کنند. این موضوع شامل معصومه زارعی هم می شود که طی 24 سال ورزش کردن آن چنان که باید و شاید حمایت نشده است. وی در این باره خاطرنشان می‌کند: به جرئت می‌توانم بگویم که ورزشکاری در این استان نیست که به قدمت و هم سطح من باشد. همیشه ادعا می شود که بنده برند ورزش استان هستم، اما متاسفانه از من هیچ حمایتی نمی‌کنند. اگر هم حمایت و کمکی تاکنون بوده، آن هم به لطف آقای هادی رضایی است که به ما نظر دارد. تا الان با توجه به افتخاراتی که کسب کرده‌ایم حمایت‌ها چشمگیر نبوده است. بی‌مهری و بی‌عدالتی زیاد دیدیم، اما دلسرد نشدیم. فقط به عشق پرچم کشورمان که در مسابقات به اهتزاز درآید ورزش می‌کنیم. نخبه هایی در ورزش استان داریم که باید به آن‌ها توجه شود. ما که نسل سوخته‌ایم، اما باید به جوانان توجه شود تا انگیزه داشته باشند و در رقابت ها با روحیه بالایی حضور پیدا کنند. رنج کمبودها  یکی از مسائلی که ورزشکاران را رنج می دهد، نبود حامی مالی است که باعث می شود نخبه های ورزشی از استان فرار و برای دیگر استان ها بازی کنند. کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته در این باره می‌گوید: خراسان رضوی بیش از 15 سال است که همیشه قهرمان کشور می شود، اما متاسفانه حامی مالی نداریم که در رقابت های لیگ برتر شرکت کنیم. این برای استانی که همیشه قهرمان است، شرم‌آور است. دو سال برای تیم ذوب‌آهن بازی کردم. به عنوان کاپیتان تیم ملی برای هر فصل کمتر از 20 میلیون تومان قرارداد بستم، اما دیگر ورزشکاران مبالغ نجومی می‌گیرند. هر موقع برای استان خودم بازی کردم، ریالی نگرفتم چون حامی مالی نداریم. استان ما سال‌های زیادی روی سکو است، اما حامی نداریم. این درد است که دیده نمی شود. در قرارداد باشگاهی مبلغ ناچیزی می دهند که کفاف هزینه ها را نمی دهد. درددل‌های به جا مانده  معصومه زارعی به عنوان پرافتخارترین بانوی ورزشکار خراسانی درددل‌های زیادی دارد که اصلا به آن توجه نشده است. او می‌گوید: زمانی کارم را از دست دادم ولی کسی در استان حمایتی نکرد. 13 سال در هیئت اتومبیلرانی مشغول کار بودم، اما مرا بیرون کردند. متاسفانه از سوی مسئولان حمایتی نشده‌ایم. کسی که 24 سال در این ورزش افتخار کسب کرده، حالا بیکار است و برای هزینه های خود مانده است. در نهایت 4-5 سال دیگر بازی کنم و بعد خداحافظی می‌کنم. واقعا آقایان مسئول برای ما چه کار کردند؟ حاصل این همه سال ورزش، آسیب‌هایی است که الان مانده و باید با آن کنار بیاییم. تنها درخواست ما حمایت است که از ما دریغ می کنند. به سختی کشیدن عادت کرده‌ایم. به ورزش بانوان و به خصوص حوزه معلولان کمتر توجه می شود.