تحصیل با دردسرهای خوابگاهی!

محیا فرجـی-بیشتر دانشجویانی که چمدانشان را می‏‌بندند و برای تحصیل، راهی شهر دیگری می‎شوند، با حس دلتنگی برای محیط قبل و نگرانی از حضور در محیط جدید، دست و پنجه نرم می‎کنند؛ سازگاری با فضای تازه و آدم‌های متفاوتی از نقاط مختلف ایران، رتق‎وفتق کارهای شخصی به‎علاوه رسیدگی به اموری مثل پخت‏ وپز و تمیزکاری و خرید که تا قبل از رفتن به خوابگاه در حوزه مسئولیت‎های جوان امروز نبوده‎، تجربه زندگی در خوابگاه را به یک نقطه عطف و حتی ورود به یک مرحله جدید در زندگی تبدیل می‌کند. وضعیت، اما زمانی دشوارتر می‎شود که به این دوری و تنهایی، کمبود امکانات و سختی شرایط زندگی هم اضافه می‌شود؛ حضور چندین نفر در یک اتاق کوچک از یک ساختمان فرسوده، وضعیت بهداشتی نامناسب، خرابی همیشگی سیستم‎های سرمایشی و گرمایشی و مانند این‎ها که گاهی، زندگی در خوابگاه را بسیار دشوار می‌کند. این روزها که سال تحصیلی آغاز شده و دوباره دانشگاه‌ها و بالطبع، خوابگاه‌های دانشجویی، پذیرای حضور دانشجویانی از سراسر ایران هستند، مهم است قوانین کشورمان را درباره معیارهای یک خوابگاه دانشجوییِ استاندارد که قرار است بین دو تا چهارسال، خانه دوم یک دانشجو باشد مرور و سعی کنیم با بازتاب انتقادات دانشجویان از کم‌وکسری‌های خوابگاه‌ها، شرایط زندگیِ دانشجویان دور از خانه را بهبود بخشیم. در پرونده امروز، در کنار شنیدن درددل‌های دانشجویان خوابگاه‌نشین، نگاهی داریم بر معیارهای یک خوابگاه مناسب از نگاه قانون و گزارشی هم از خوابگاه یکی از مهم‎ترین دانشگاه‎های خارج از کشور تهیه کرده‎ایم تا مقایسه‌ای داشته باشیم بین شرایط خوابگاه‌های این جا و آن طرف آب.