ضرورت توسعه روابط ایران و انگلستان

توسعه ‌روابط خارجی رکن مهمی از ارکان توسعه است. ایران نیز بعد از فرازونشیب‌های فراوان به‌دنبال توسعه‌ روابط خود با سایر کشورها به‌خصوص ‌کشورهای اروپایی ‌است. اگر ایران به‌دنبال توسعه روابط اقتصادی خود با اروپا از جمله بریتانیا است و از سوی دیگر به‌دنبال آن است که شرایطی فراهم شود تا بریتانیا در کشمکش‌های برجام که بین ایران و آمریکا وجود دارد، بر اجرای دقیق توافق وین تاکید کند، باید به‌گفت‌و‌گو با بریتانیا ادامه دهد. تصمیم‌‌گیران روابط خارجی ایران و شخص رئیس‌جمهور باید در مورد این موضوع بیندیشند تا برخی مسائل فی‌مابین حل‌و‌فصل شود. در این صورت ایران می‌تواند انتظار داشته باشد که بریتانیا از نظر اقتصادی با ایران همکاری‌ کند و موجب تقویت موقعیت ایران در برابر آمریکا شود و هم به رفع تحریم‌های بانکی علیه ‌ایران کمک کند؛ تحریم‌هایی‌که درحال حاضر رفع آن‌ها برای اقتصاد ایران جنبه حیاتی دارد، زیرا هر کشوری با ایران هر نوع قرارداد اقتصادی منعقد کند و قصد سرمایه‌گذاری در ایران داشته باشد، بانکی در اروپا و آمریکا وجود ندارد که ‌این سرمایه‌ها را به داخل ایران منتقل کند. در نتیجه تصمیم‌‌ در مورد گسترش روابط با انگلستان را باید رئیس‌جمهور و دست‌اندرکاران سیاست خارجی اتخاذ کنند. انگلستان جایگاه ویژه‌ای در روابط بین‌الملل دارد، به‌طوری که از یک طرف هنوز عضو تاثیرگذاری در اتحادیه اروپا است و از سوی دیگر یکی از طرف‌های توافق هسته‌ای با ایران است. بریتانیا می‌تواند در چند جهت بر روابط اقتصادی سایر کشورها با ایران تاثیر بگذارد. از جمله‌ اینکه بریتانیا می‌تواند بر ملایم‌کردن جهت‌گیری‌های اخیر رئیس‌جمهور فرانسه به‌نفع آمریکا اثر بگذارد. همچنین بریتانیا می‌تواند در از میان‌برداشتن موانع رفع تحریم بانک‌ها تاثیرگذار باشد، اما این توانایی و عدم‌توانایی در مذاکرات دوجانبه مشخص می‌شود. البته مذاکره‌کنندگان ایرانی باید از هنر لازم برخوردار باشند که‌ آیا وعده‌های بریتانیا به واقعیت نزدیک است یا نه؛ امکان تحقق وعده‌ها را باید در روابط بین‌الملل در مذاکرات سنجید. البته بریتانیا به‌طور یقین دارای این قدرت است که بر تحریم‌های آمریکا بر مسائل بانکی ایران تاثیر بگذارد، اما این اقدام از سوی بریتانیا منوط به آن است که ‌ایران و بریتانیا نیز در بعد مذاکراتی بتوانند به دستاورد‌های مشترک دست یابند؛ اقدامی که البته تسلط مذاکره‌ کنندگان ایرانی در مقابل تجربه مذاکراتی بریتانیا را می‌طلبد. تصمیم با مقامات ایران است؛ آن‌ها هستند که باید در مورد آینده روابط سیاسی و اقتصادی ایران و بریتانیا تصمیم بگیرند.
* کارشناس مسائل ژئوپلتیک