نمایندگان عصاره فضایل مردم هستند؟

نادر کریمی‌جونی- هزینه فعالیت‌ هر ساعت در پارلمان حدود 300 میلیون تومان برآورد شده است به این ترتیب گمان می‌رود که برای سه استیضاح سه‌شنبه و چهارشنبه حدود 5/4 میلیارد تومان هزینه شده باشد. تازه این هزینه‌هایی است که با عدد و رقم می‌توان محاسبه کرد اما این استیضاح‌ها هزینه‌هایی داشته و دارد که نمی‌توان آنها را حساب و کتاب کرد.
دیروز و سه‌شنبه چند بار برخی نمایندگان در تذکرهای قانونی استیضاح‌های گذشته را کثیف خواندند. این نمایندگان درباره لابی‌هایی صحبت کردند که پیش یا هنگام استیضاح در مجلس یا راهروهای آن رخ داده است. سه‌شنبه گذشته نیز وقتی علی ربیعی با حرارت از خود دفاع می‌کرد به صراحت از وجود فردی که با نفوذ برخی نمایندگان وارد مجلس و علاوه بر آن وارد صحن علنی شده و علیه وزیر دست به تبلیغات می‌زند خبر داد. البته ربیعی از بیان نام او امتناع و در عوض تاکید کرد که نام او را به هیات رییسه خواهد داد. همین مساله نشان می‌دهد که خارج از نمایندگان هم‌ کسانی بوده‌اند که با وزرای یاد شده مخالف بوده و درصدد برکناری ایشان، حتی با استفاده از اهرم مجلس برآمده‌اند.
در جلسه دیروز مجلس نیز برخی نمایندگان، همکاران و نیز مقامات دولتی را به انجام رفتارهای نامناسب و کثیف متهم ساختند. نکته جالب در این میان آن است که وقتی مشخص شد استیضاح ربیعی رای نیاورد چهره‌های شاخص فراکسیون‌ها یکی یکی پشت میکروفن آمدند و برائت خود را از استیضاح و استیضاح‌کنندگان اعلام کردند. جالب است که تا پیش از آن جنگ مغلوبه شود، همین افراد از ضرورت گوشمالی دادن دولت صحبت می‌کردند.
این رفتار نمایندگان ضرب‌المثل «آب که سر بالا رود قورباغه ابوعطا می‌خواند» را به یاد می‌آورد. جالب‌تر این است که وقتی در پایان استیضاح سوم، حجتی نیز به سر کار خود بازگشت، برخی دیگر از نمایندگان پشت میکروفن مجلس زبان به گلایه از استیضاح و استیضاح‌کننده گشودند و گفتند که چرا وقت مجلس و اعتماد مردم به بازی گرفته شده است. البته این نمایندگان دلسوز نگفتند که پیش از اجرای استیضاح و در جریان رایزنی وزرا چرا این دلسوزی را به خرج ندادند و از اتلاف وقت، هزینه و اعتماد مردم جلوگیری نکردند.
اگر باور داشته باشیم که این جنگ زرگری و بی‌حاصل که برخی چهره‌های پارلمان و دولت هم شائبه‌های آلودگی آن را مطرح کردند، با خواست و اراده مردم مغایر است و شهروندان ایرانی چنین هزینه‌های تحمیلی را مخصوصا در ایام پایانی سال که از نظر کاری شلوغ و پرترافیک است نمی‌پذیرند آنگاه باید پرسیده شود که چرا نمایندگان مرتکب کاری شده‌اند که موکلان‌شان موافق آن نبوده‌اند. با این وجود آیا نمایندگان هنوز خود را عصاره فضایل ملت و نتیجه اراده مردم می‌دانند؟