دُرِّمظلوم دَری

زبان شیرین وشکرین فارسی واین قیمتی در لفظ دری که یکی از آهنگین ترین زبان‌های دنیاست درحال حاضر زبان رسمی ایران، افغانستان و تاجیکستان است؛ همچنین در بخش وسیعی از کشور ازبکستان خصوصا شهرهای تاریخی سمرقند و بخارا با آن صحبت می شود.تیره ها و اقوام ساکن در فلات ایران هرکدام دارای گویش و لهجه خاص خود هستنداما از زمانی که به ابتکار فرهیختگان ایران زمین فارسی زبان رسمی دربار و زبان اداری حکمرانان و پادشاهانی شد که بر این گسترده جغرافیایی حکمرانی می‌کردند زبان شیرین فارسی در دل و جان مردم این سرزمین جای خودش را باز کرد به گونه ای که تقریبا همه ادیبان، شعرا و غزلسرایان ایرانی به فارسی نوشتند، سرودند و شاهکارهای‌شان را به یادگار گذاشتند، به‌ رغم اینکه بسیاری از آن‌هازبان و گویش خاص خود را داشتند .نکته قابل توجه اینکه زبان فارسی هیچ گاه در طول تاریخ به ضرب شمشیر در جایی رواج داده نشد بلکه این ظرفیت بی نظیر و سادگی و شیرینی آن بود که موجب پذیرش دیگر اقوام قرارگرفت. با وجود اینکه به‌مدت 900سال سلسله‌های ترک زبان بر ایران حکومت کردند ولی زبان رسمی و اداری آن‌ها فارسی بود که این به مرزهای ایران محدود نشد بلکه برای چندین قرن فارسی زبان رسمی و اداری سلاطین عثمانی، خوانین ازبک و سلاطین بابری هند بود به رغم اینکه همه آن‌ها ترک زبان بودند. به بیان دیگر گستره نفوذ فارسی سرزمین وسیعی از سین کیانگ درچین تا شبه جزیره بالکان را در بر می‌گرفت. با این‌همه فارسی مظلوم‌ترین زبان است چرا که با دسیسه بیگانگان به مرور از حوزه نفوذ آن کاسته شد و هم اکنون جز در سه کشور ایران، افغانستان و تاجیکستان در جایی دیگر زبان رسمی نیست، این واقعه تلخ از زمان نفوذ استعمارگران روس و انگلیس و در این اواخر آمریکایی‌ها به وقوع پیوست. هنگامی‌که بریتانیا هندوستان را به تصرف خود درآورد فارسی را برانداخت و انگلیسی را جایگزین ساخت،روس ها در قفقازوآسیای میانه فارسی زدایی کردند و درافغانستان ابتدا فارسی از روی اسکناس‌های افغانی رخت بربست سپس با واژه گزینی‌های پشتو به جای فارسی مثلا فوهنتون به جای دانشگاه سعی در به محاق بردن فارسی شد، با وجود اینکه همه اقوام افغانستانی فارسی را می فهمند و زبان ارتباطی ترکمن‌ها، ازبک‌ها، پشتون‌ها ،تاجیک‌ها، هزاره ها و سیک‌های افغانستان با یکدیگر فارسی است و بسیاری از مردم غیر پشتو از صحبت و فهمیدن به زبان پشتو عاجزند اما پشتو را در کنار فارسی زبان رسمی افغانستان قرار دادند و با نفوذی که آمریکایی‌ها در این اواخر در این سرزمین پیدا کرده اند بعید نیست برای دور ساختن دو ملت ایران و افغانستان از یکدیگر پشتو را تنها زبان رسمی افغانستان قرار دهند و پس از چندی به بهانه اینکه پشتو نمی‌تواند زبان علم و فلسفه باشد انگلیسی را جایگزین كنند. اکثریت جمعیت بحرین را ایرانی زبانان تشکیل می‌دهند که بخشی از آن‌هااصالتا بوشهری و برازجانی و دریک کلام فارسی زبانند و بخش دیگر ایرانی زبانانی هستندازبندرلنگه، اِوَز،بستک،جناح که زبان‌شان ازخویشاوندی بسیار نزدیکی با فارسی برخوردار است امامتاسفانه امروزه زبان اداری این سامان عربی و انگلیسی است و فارسی هیچگونه حضوری ندارد. غربی‌هادر سرزمین‌هایی که حوزه فرهنگ وتمدن ایرانی بود کاسه داغ‌تر از آش شدند وبا تبلیغات وسیع علیه فارسی و له گویش‌های محلی فارسی را به‌راه نداختند؛ تبلیغات مسمومی که امروزامپریالیسم خبری غرب در قالب آموزش به زبان مادری و نه آموزش زبان مادری برای ملت ایران نیز به راه انداخته است.وقتی این موارد بانحوه برخورد استعمارگران غربی نسبت به سایر مناطق مقایسه شود به یک تناقض بزرگ برمی‌خوریم و آن اینکه آن‌ها برای زبان مردم آفریقا،استرالیا،خاوردور وآمریکای لاتین دایه دلسوزتراز مادر نشدند بلکه به لطایف الحیل زبان‌ای فرانسه،انگیسي،ایتالیایی،اسپانیولی و پرتغالی و آلمانی را به آن‌ها تحمیل کردند اما وقتی به ایران می رسد بحث حقوق بشر و زبان مادری داغ می‌شود که نهایتا هدف آن‌ها از این تبلیغات از بین بردن حلقه اتصال اقوام ایرانی و نفرت پراکنی قومی است تا بتوانند بهتر اهداف شوم‌شان را به پیش ببرند.بنابراين باید هوشیار باشیم تا در دامی که تحت عنوان آموزش به زبان مادری برای‌مان پهن کردند نیفتیم و همانگونه که به گویش های خودمان افتخار می کنیم و سعی در آموزش آن به فرزندان‌مان داریم فارسی رانیز پاس بداریم چراکه صدها سال است همچون ملاتی محکم آجرهای رنگارنگ اقوام ایرانی را به هم پیوند داده است.