ضرورت آشتی سیاست با اهالی سینما

عباس امینی- اول : وقتی بخشی از سینما دغدغه‌های اجتماعی را مطرح می کند و خودش را مکلف می داند که به گروه های آسیب‌پذیر جامعه متعهد بماند علی رغم هر گونه موفقیت هنری و سینمایی، به دلیل انتخاب موضوع و عدم حضور سلبریتی‌ها، از طرفی اقبال عمومی و از سوی دیگر بذل توجه رسانه ها را از دست خواهد داد و در این میان تلاش گفتمان فیلم هر چقدر هم که در ارتباطی تنگاتنگ با هسته‌های حاد اجتماعی باشد به محاق خواهد رفت چنان که گویی خودش به بخشی از ان توده ی فراموش شده بدل خواهد شد .
دوم :
چنین سینمایی در گذر از غایت های هنری و زیبایی شناسی ، همواره تصور می‌کند که وسیله است و هدف اش به گوش رساندن صدای خاموش آن گروهی است که به فراخور مناسبات نظم موجود از خودآگاه اجتماعی پس زده شده‌اند؛ از همین رو تلاش می کند هر گونه توفق هنری و کاریزماتیک خود را معطوف امداد رسانی و آگاهی بخشی کند .
سوم :


ازدواج نوجوانان و معضلات پیرامونی آن با توجه به حساسیت ها و تلاش‌های پراکنده اجتماعی و سیاسی برای بهبود وضع موجود، همچنان در بسیاری از مناطق بخشی از روند طبیعی زیستی و حقوق اولیه نوجوانان را پایمال می کند. در همین اثنا تلاش فیلم هندی و هرمز بر آن است که بتواند در قاب سینما و با روندی دراماتیک مخاطب را با سویه های چند وجهی چنین آسیبی آشنا کند .
چهارم :
با توجه به چنین زمینه هایی باعث خرسندی است اگر مدیران و تصمیم گیران حوزه سیاست با نزدیکی و پیوند با اهالی سینما ، برد موضوع مطروحه را بیش از پیش کنند . حال که بخش عظیمی از معضلات اجتماعی ذیل عنوان وزارت خانه تعاون، کار و رفاه اجتماعی مورد تفقد است حضور دکتر ربیعی وزیر محترم این وزارت خانه را برای اکران فیلم هندی و هرمز در جشنواره جهانی فیلم فجر ، به فال نیک می گیریم و از این جهت که گویا نیاز چنین گفتمانی از قبل در مجموعه وزارت خانه و شخص دکتر ربیعی در نظر گرفته شده باعث امید است . بی شک برجسته سازی گفتمان طرح مشکلات موجود در بستر هنر سینما و اراده حوزه های مدیریتی برای حل چنین آسیب هایی با توجه به دغدغه ها و حساسیت‌های اجتماعی و سیاسی ، می‌تواند راه گشا باشد .