روزنامه همدلی
1397/05/28
زندگی در آلونک‌هایی که هیچ ندارد
یک فعال صنفی کارگران کوره پزخانه‌ها با انتقاد از وضعیت نامناسب معیشتی این کارگران گفت: در برخی از شهرها حتی افزایش مزد هم نداشته‌ایم.به گزارش ایلنا، احمد یک کارگر فصلی‌ست که فصول گرم سال در کوره‌پزخانه‌های اطراف تبریز کار می‌کند؛ احمد محل زندگی‌اش هم مثل کارش، فصلی تغییر می‌کند؛ او خانه‌اش روی دوشش است؛ همراه خانواده از مهاباد به تبریز می‌روند و در آلونک‌های اطراف کوره های آجرپزی، چند ماه از سال را زندگی می‌کنند؛ در واقع هم خانوادگی در کوره‌ها کار می‌کنند و هم همانجا زندگی می‌کنند.
این دست کارگران مشکلات و مصائبِ بسیار دارند؛ بیمه کارگرانِ کوره پزخانه‌ها مرتب نیست؛ در بهترین حالت اگر کارفرماها طفره نروند و به قانون تمکین کنند، فقط برای چند ماه از سال حق بیمه واریز میشود؛ به همین دلیل است که کارگر کوره‌پز داریم که چهل سال و اندی کار کرده ولی هنوز بازنشست نشده چراکه هنوز به اندازه سی سال حق بیمه به سازمان تامین اجتماعی واریز نشده است.
مشکل احمد و چند صد نفر دیگر از همکارانش که غالباً از استان‌های کردنشین هستند و همراه خانواده در کوره‌های تبریز مشغول به کارند، علاوه بر بیمه و عدم برخورداری از خدمات حمایتی، ثابت ماندن دستمزدهاست. او می‌گوید سال گذشته برای بریدن 1000 خشت، 37 هزار تومان دستمزد دریافت می‌کردیم؛ امسال هم کارفرمایان همان رقم را می‌پردازند و حاضر نشده‌اند ریالی بیشتر به کارگران پرداخت کنند.
احمد می‌گوید: هرچه اعتراض کردیم به جایی نرسیدیم؛ با کارفرما چانه زدیم؛ جر و بحث کردیم؛ دست از کار کشیدیم اما عاقبت نتیجه‌ای نداشت؛ گفتند دستمزد همین است که هست؛ تغییر نمی‌کند؛ نمی‌خواهید بفرمایید....
او از بالا رفتن هزینه‌های زندگی انتقاد دارد: آنقدر هزینه‌های اولیه زندگی زیاد شده که دیگر برای کارگران فصلی به هیچ وجه نمی‌صرفد که چند ماه از سال را دور از شهر و دیار، صبح تا شب جان بکنند؛ تازه اگر قرار باشد با مزد سال قبل سر کنند و هیچ خبری از افزایش دستمزد نباشد، دیگر نور اعلی نور میشود.
به گفته‌ی احمد این بدترین وجه ماجراست؛ این غیرقابل تحمل است که با همسر و فرزندانت بیایی ساکن کوره‌ها شوی و آن وقت به اندازه بخور و نمیر ساده هم درنیاوری:
اگر چاره دیگری داشتیم، اگر در شهرهایمان کارخانه و صنعت بود، اگر کوچک‌ترین امکانی برای امرار معاش داشتیم، خود ر ا و فرزاندانمان را آواره نمی‌کردیم؛ گیر افتاده‌ایم؛ بیمه درست و حسابی که نداریم؛ حداقل، مزدمان را عادلانه بپردازند....
همه ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود؛ کار در کوره‌های آجرپزی آنهم کار دسته‌جمعی و خانوادگی، مصائب بسیار دارد؛ نبود وسایل و امکانات بهداشتی، محیط زندگی نامناسب و کار سخت برای کودکان و زنان، تنها بخشی از مشکلاتی است که خانواده‌های ساکن در کوره‌های آجرپزی هر روز متحمل می‌شوند؛ کودکی را تصور کنید که وقتی مدرسه‌ها تعطیل میشود و تازه زمان بازیگوشی و تفریح است، باید به همراه پدر و مادر برود کوره های آجر پزی؛ باید روزها را در گرمای تابستان به آجر روی آجر گذاشتن بگذراند؛ وسایل بازی و تفریح به کنار؛ از حمام و دستشویی بهداشتی و آشپزخانه مناسب هم خبری نیست؛ حتی تصورش هم سخت است.
از احمد می‌پرسم که این مشکلات چقدر زندگی او و خانواده‌اش را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ او می‌گوید: این بدبختی‌ها همیشه بوده؛ هر ساله همین‌ها را داشته‌ایم؛ من چند سال است که همراه خانواده‌ام تابستان‌ها را پای کوره‌ها می‌گذرانم؛ از قبل از ازدواج تا حالا که دو فرزند مدرسه‌ای دارم؛ همیشه این مشکلات بوده؛ اما حالا دیگر غیرقابل تحمل است چون که هزینه‌ها بالا رفته؛ مزد دیگر کفاف سیر کردن شکم خانواده‌هایمان را نمی‌دهد؛ امسال اوضاع کارگران کوره پز از همیشه بدتر است....
پیروز چراغی (رئیس انجمن صنفی کارگران کوره پزخانه‌های یافت آباد) است؛ او دردها و مشکلات کارگران کوره پزخانه‌ها را قبول دارد؛ می‌گوید: اوضاع نسبت به همیشه بدتر شده؛ نه فقط برای کارگران کوره‌ها بلکه برای همه کارگران؛ آنهایی که فصلی و غیرثابت هستند، اوضاع به نسبت بدتری دارند؛ چون دستمزد فعلی به اندازه یک هفته از ماه هم کفاف نمی‌دهد؛ حالا حساب کنید کسی بخواهد فقط چند ماه از سال کار ثابت داشته باشد و مزد معین بگیرد؛ دیگر حسابی قوز بالای قوز است.
او به موضوع اعتراض کارگران کوره‌پزخانه‌های تبریز و ثابت ماندن مزد آنها می‌پردازد: در خیلی از شهرها امسال مزد کارگران کوره‌پزخانه‌ها اصلاً افزایش نیافته؛ مخصوصاً در شهرها و مناطقی که کارگران تشکل و انجمن صنفی ندارند که بتواند به نمایندگی از آنها چانه‌زنی کند و مزد را بالا ببرد؛ جاهایی که کارگران نماینده ندارند و به صورت انفرادی برای مزدشان رایزنی می‌کنند، معمولاً به جایی نمی‌رسند.
به گفته‌ی چراغی امسال در تهران، مزد کارگران کوره پز، بیست درصد زیاد شده؛ او می‌گوید: انجمن‌های صنفی کارگران کوره‌پزخانه‌ها در شش منطقه‌ی تهران که کوره‌ها واقع شده‌اند از جمله شمس‌آباد و یافت آباد، با اتحادیه‌های کارفرمایی به توافق رسیدند و براساس یک پیمان دسته‌جمعی، مزد کارگران کوره پزخانه‌های تهران، بیست درصد نسبت به سال قبل زیاد شد.
سایر اخبار این روزنامه
«همدلی» عاقبت کم‍پین «فرزندت کجاست» و ا رائه تصویرهای غیرواقعی از زندگی برخی از آقازاده‌ها را ارزیابی کرد
به مناسبت سالگرد درگذشت بانوی غزل آزادی، سیمین بهبهانی بهار جاودان
کوفی عنان، دبیر کل پیشین سازمان ملل متحد در هشتادسالگی درگذشت خداحافظی با آقای سازمان ملل
کودتای 28 مرداد با نام شعبان جعفری گره خورد؛ از کودتا تا مرگ روشنفکر مثل «شعبون بی مخ»!
«همدلی» عاقبت کم‍پین «فرزندت کجاست» و ا رائه تصویرهای غیرواقعی از زندگی برخی از آقازاده‌ها را ارزیابی کرد
«همدلی» از شیوه‌های جدید خودکشی نوجوانان در کشور گزارش می‌دهد کُشتن خویشتن یا سُخره نیستی
احمد توکلی: حکومت، موظف به دفاع از آزادی و استقلال رسانه‌هاست
بازخوانی بینش سیاسی- اجتماعی محمد مصدق به بهانه سالروز کودتا 28 مرداد مردی که تاریخ را نوشت
هرمز شریفیان مصدق‌السلطنه نه؛ «معتمدالمُلک»
سایه ترکمنچای در قرارداد اردوگاه شهید باهنر
زندگی در آلونک‌هایی که هیچ ندارد
