خصوصی‌سازی واقعی، ناجی تولید کشور

مرسل صدیق* - تخصیص کمک‌های مالی به بنگاه‌های اقتصادی کوچک، بزرگ و متوسط امری است که به منظور توسعه فعالیت‌های تولیدی کشور و همچنین در راستای اصل 44 قانون اساسی و دستیابی به شکل قابل قبولی از خصوصی‌سازی ضرورت آن انکارناپذیر است‌. حال اما با انتشار آمار و ارقامی مبنی بر کمک‌های مالی به صنایع در راستای رونق بنگاه‌های کوچک و متوسط باید گفت این میزان از کمک هیچ یک از مشکلات را حل نمی‌کند و آن‌طور که باید، قابل توجه و بررسی جدی نیست‌.
البته باید خاطرنشان کرد این میزان از کمک محدود شامل حال همه بنگاه‌های اقتصادی نیز نمی‌شود‌. همان طور که اشاره شد این کمک‌ها فقط شامل حال بنگاه‌های کوچک با 50 نفر پرسنل یا شاید برخی از بنگاه‌های متوسط با 150 نفر شده و نکته مهم و قابل توجه آن است که بنگاه‌‌های بزرگ با وجود اشتغالزایی وسیع‌تر و همچنین موتور مولد اقتصاد کشور بودن به طور کامل مورد بی‌توجهی قرار گرفته‌اند و از حمایت‌های کافی بی‌بهره مانده‌اند‌.
این نکته مهم را در تولید نباید فراموش کرد که بنگاه‌های کوچک تابعی از واحدهای بزرگ هستند و در صورت شکست یا تضعیف واحدهای تولیدی بزرگ به طور طبیعی واحد‌های کوچک نیز با خطر مواجه خواهند شد‌. اما این موضوع از سوی دیگر مورد توجه قرار گرفته است‌ به این معنا که دولت در برنامه‌های خود نشان داده تمایلی به توسعه عملکرد واحدهای تولیدی بزرگ ندارد و کماکان تلاشش بر آن است که تولید کشور دولتی یا در بهترین شکل خود خصولتی باقی بماند.
مسوولان گویا فراموش کرده‌اند که واحدهای تولیدی بزرگ اقتصاد کشور را نجات می‌دهند و به همان میزان که این بخش از تولید تضعیف شود باید نگران اقتصاد و تولید کشور بود‌. اما همچنان سعی بر آن دارند تا واحدهای بزرگ را در اختیار خود داشته باشند و حیات آنها را هر روز دشوارتر کنند‌. در این بین اما نمی‌توان کمک به واحد‌های تولیدی کوچک را نیز بیهوده انگاشت‌.


این بخش از تولید نیز گاهی کمک‌هایی از دولت را به خود اختصاص می‌دهد اما این شیوه نیز بی‌ثمر باقی می‌ماند‌. تولید کشور تا جای ممکن به سمت بخش دولتی و خصولتی پیش رفته و هیچ اتفاقی به نام خصوصی‌سازی واقعی در کشور وجود ندارد‌. در نهایت اما تلاش بر آن است که واحدهای تولیدی بزرگ تضعیف و حذف شوند، واحدهای متوسط کوچک شوند و فقط واحدهای کوچک به حیات خود در راستای اقتصاد دولتی ادامه دهند‌.
*کارآفرین