تریبون شورای امنیت؛ فرصت طلایی برای ایران

 
 
شورای امنیت سازمان ملل متحد اصلی‌ترین ارکان سازمان ملل متحد است که بعد از مجمع عمومی سازمان که هر ساله برگزار می‌شود، نگاه جهانی به شورای امنیت سازمان ملل متحد است. سازمان ملل متحد، در واقع سازمان دول متحد است و دولت‌ها در آن سازمان نقش و جایگاه دارند، نه ملت‌ها و این نام‌گذاری به باور من از درون تهی است و این دولت‌ها هستند که با توجه به قدرت و نفوذ و جایگاه در سازمان ملل وزن و توان دارند. کار شورای امنیت سازمان ملل پاسداری از امنیت و صلح بین‌المللی است. شورای امنیت سازمان ملل از این توان برخوردار است که در صورت لزوم، نیروهای پاسدار و حافظ صلح تحت امر خود را به جغرافیایی که شورای امنیت تعیین کرده است اعزام کند. همچنین شورای امنیت برابر مفاد منشور ملل می‌تواند کشوری را مورد تحریم قرار دهد و یا به دیگر کشورها اجازه اعزام نیروی نظامی بدهد. همه این اقدامات باید به صورت قطعنامه توسط شورای امنیت سازمان ملل از تصویب بگذرد. شورای امنیت دارای 5 عضو دائمی است که عبارتند از: آمریکا، روسیه، انگلستان، فرانسه و در آغاز تشکیل سازمان ملل چون چین عضو این سازمان نبود، چین‌تایپه یا چین ملی جایگزین چین کمونیست شد تا اینکه روابط جهانی با چین کمونیست رو به بهبودی نهاد و کرسی دائمی چین تایپه(تایوان) به چین کمونیست واگذار شد. این 5 عضو دارای حق وتو هستند. حق وتو امتیاز ویژه‌ای است که به کشورهای به اصطلاح فاتح جنگ جهانی دوم اعطا شد یا بهتر است بگویم برای خود این امتیاز ویژه را قائل شدند که بتوانند در اداره جهان آنگونه که می‌خواهند تأثیرگذار باشند. بعدها علاوه بر 5 عضو دائمی 10 عضو غیردائم هم به جمع اعضای دائمی شورای امنیت اضافه شد که این 10 عضو توسط مجمع عمومی سازمان ملل برای یک دوره دو ساله انتخاب می‌شوند. ریاست شورای امنیت نوبتی و یک ماهه است. در ابتدا اعضای غیر دائم شورای امنیت 6 کشور بودند که با اصلاح منشور ملل در سال 1965، تعداد اعضای غیر دائم به 10 عضو افزایش پیدا کرد. نحوه انتخاب اعضای غیر دائم از بین کشورها با توجه به شرکت اعضای سازمان ملل در حفظ صلح و امنیت بین‌المللی با تکیه بر جغرافیای جهانی صورت می‌گیرد.
ادامه صفحه 7