راهروهای سازمان سینمایی بعد از صدور حکم ریاست حسین انتظامی، روزنامه‌نگاران زیادی را به خود می‌بیند

سینما! سینما! آخرین خبر!
همدلی| گروه فرهنگ و هنر-
مهدی فیضی‌صفت: 6 روز پیش حسین انتظامی، حکمش را از وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گرفت. 27 آبان 97 سید عباس صالحی، انتخابش کرد به عنوان سرپرست سازمان امور سینمایی و سمعی و بصری. محمدمهدی حیدریان مشمول قانون منع به‌کارگیری بازنشستگان در دستگاه‌های اجرایی شد و خداحافظیِ اجباری داشت با سازمان سینمایی. صالحی، سرپرستی گذاشت برای رفع و رجوع امور سینمایی و شبکه نمایش خانگی. بعد از حدود 6 ماه هم حکم ریاست فردی را امضا کرد که اهالی رسانه به سوابق مطبوعاتی‌اش می‌شناختندش. حسین انتظامی پیش‌تر معاون امور مطبوعاتی و اطلاع رسانی وزارت ارشاد بود و سال ها نیز مدیرعامل روزنامه های «همشهری» و «جام جم». یک غریبه را گذاشتند متولی هنر هفتم در ایران علیرغم مخالفت ها. هر چند عملکرد نه چندان قابل دفاع جواد شمقدری، حجت‌الله ایوبی و محمدمهدی حیدریان در یک دهه اخیر سبب شد آتشِ انتقادات زبانه نکشد ولی انتظامی نیز بعد از گذشت 6 ماه جز ابلاغ آیین‌نامه درجه‌بندی سنی فیلم ها در سینماها، حرکت تاثیرگذاری انجام نداده تا بتوان عملکردش را مثبت ارزیابی کرد.
سینمای مطبوعاتی


حالا که انتظامی، حکم ریاستش را گرفته و با فراغ بال می تواند اعضای تیم تحت مدیریتش را انتخاب کند، زمزمه ها از حضور روزنامه نگاران و یارانِ روزهای فعالیتش در مطبوعات، حکایت دارد. انگار رئیس جدید سازمان سینمایی می خواهد تغییراتی محسوس در مدیریت میانی زیرمجموعه های سازمان متبوعش ایجاد کند و سکان عرشه های کوچک و بزرگ سازمان را به غریبه های دیگری چون خودش بسپارد. حتی رسانه های سینمایی فعال در فضای مجازی، اسامی چند روزنامه نگار اصول‌گرا را به عنوان همکاران جدید حسین انتظامی در مرکز جدید ادغام شده از «مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی» با «انجمن سینمای جوانان ایران» و مدیریت نمایش خانگی سازمان سینمایی مطرح کرده اند.
کار را به دست کاردان بسپارید
البته رسانه های مجازی از کوچ همکاران مطبوعاتی خود به پست های جدید استقبال کرده و مدیریت روزنامه‌نگاران در سازمان سینمایی را به فال نیک گرفته اند اما فارغ از توانایی و تفکرات نام های به میان آمده، به نظر نمی رسد تصمیم حسین انتظامی به غیر از به‌کارگیری دوستان و افرادی که تجربه ولو موفقی از همکاری با آنها دارد، ریشه در جای دیگری داشته باشد. روزنامه‌نگاران در سال های اخیر بارها و بارها از حضور مدیران مختلف در حوزه هایی که هیچ سنخیتی با تجربه و تخصص‌شان ندارد، انتقاد کرده و خواستار سپردن صندلی‌های مدیریتی به افراد کاردان شده اند. نمونه مشهورش محمد رویانیان
بود که از فرماندهی پلیس آمد روی صندلی مدیریت باشگاه پرسپولیس نشست و با خریدهای غیرمنطقی، بدهی سنگینی را به ریتم سرخ‌پوش پایتخت تحمیل کرد. امیررضا خادم، معاون حقوقی، پارلمانی و امور استان‌های وقت وزارت ورزش در برنامه زنده تلویزیونی از بدهی 50 میلیارد تومانی گفت که رویانیان برای پرسپولیس به یادگار گذاشت.
جای خالی تلفیق علم و تجربه
حالا هم مشخص نیست افرادی که سال ها در تحریریه ها قلم زده اند، چگونه می توانند گره از کار سینما باز کنند. وقتی می توان از دانش‌آموختگان مدیریت و در کنارش، تجربه سینماگران برای پیشبرد اهداف بهره برد، چه نیازی است قلم از دست روزنامه نگار گرفت؟ هر چند «مدیریت» برخلاف تصور عموم، امری ذاتی و خدادادی نیست! مدیریت در دنیای امروز یک علم است و کشورهای توسعه‌یافته و جهان‌اولی، مدیرانی را برای آینده در محیط‌های آکادمیک تربیت می کنند. لزوما هم تاکیدی ندارند مدیری را به کار بگمارند که در حوزه هنری، فرهنگی یا ورزشی مربوطه، مویی سپید کرده باشد. به عنوان نمونه «هربرت هاینر» که بعد از به زندان افتادن «اولی هوینس»، رئیس متخلف باشگاه بایرن مونیخ، در راس باشگاه بزرگ آلمانی قرار گرفت، نه پایش به توپ خورده بود و نه عکسی با شورت ورزشی داشت! یک کارآفرین و اقتصاددان بود اما می دانستند همخوانی دارد با اهداف مدیریتی یک باشگاه.
نه فرهادی بیاورید، نه مهرجویی
اکنون هم نیازی نیست اصغر فرهادی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی را از پشت دوربین بلند کرد و پست های مدیریتی سازمان سینمایی را بین‌شان تقسیم کرد اما طبیعتا تلفیق علم مدیریت و تجربه سینماگران می تواند آینده روشن‌تری پیش روی سازمان متولی سینما در ایران قرار دهد، به جای آن‌که روزنامه نگاران را از صفحه‌های‌شان جدا کرد و از آنها خواست در حوزه‌ای فعالیت کنند که پیش از این تنها درباره اش نوشته اند. انگار پسرک روزنامه فروشی، روزنامه در دست گرفته و با تمام وجود فریاد می زند: «روزنامه! روزنامه! آخرین خبر!» شاید می خواهد خبرِ حضور روزنامه‌نگاران را در سینما به بی‌خبران بدهد!