امداد در مسیر کوچ

دائم در سفر هستند و مشکلاتشان هم همراه آنها از روستایی به روستایی دیگر، از کوهی به کوهی دیگر کوچ می‌کند. عشایر، هر سال با پایان فروردین از دشت‌های خوزستان راهی استان‌های بالا دست می‌شوند تا خود را به کوهستان‌های خنک و مراتع سرسبزتر برسانند و چند ماه گرم سال را در آنجا سر کنند. روستاهایی مثل سیروان، سر راهشان است و منزلگاه موقت آنها تا چند شبی در آن استراحت کنند؛ روستایی که چند سالی است دامدارانش به جمع عشایر پیوسته و برای چرای بهتر دام‌ها، تعدادی از خانوارها از آن به ارتفاعات کوچ می‌کنند. امدادگران سیروانی، همراه همیشگی عشایر هستند و به‌خصوص در اردیبهشت و خرداد، به آنها کمک می‌کنند تا روزگار امن و آرام‌تری داشته باشند. اگر خبری از سیلاب و طغیان رودخانه‌ها نباشد، صاعقه، تصادف جاده‌ای، حریق، مارگزیدگی و سقوط از دره، اتفاق‌های رایجی است که هنگام کوچ عشایر برای آنها رخ می‌دهد و پای امدادگران را به محدوده سیاه چادرهایشان باز می‌کند. مهمان عشایر سیل زده
بارش باران که بی‌امان می‌شود، امدادگران سیروانی خود را برای کمک به عشایر آماده می‌کنند؛ می‌دانند جایی در همان حوالی، سیاه چادری دچار آب گرفتگی شده و خانواده‌ای در حال کوچ، در گل و لای باز مانده و نیاز به کمک دارد. «میثم شکری‌فر» امدادگر عشایر سیروان می‌گوید: «6 سال است که به‌عنوان امدادگر در سیروان مشغول به فعالیت هستم و امدادرسانی به عشایر، یکی از مهم‌ترین وظایف ماست. این روزها که کوچ‌نشینان خوزستان به سمت کرمانشاه روانه می‌شوند، حوادث مربوط به عشایر هم در این اطراف بیشتر از قبل رخ می‌دهد. امدادگران محلی، این کوهستان را هم خوب می‌شناسند. با این حال امداد‌رسانی به عشایر، نیاز به کمک و همکاری سایر ارگان‌ها هم دارد. خانواده‌های عشایر در جایی ساکن نیستند و هر بار با اعلام نیاز به امدادرسانی، باید به یک نقطه از کوهستان برویم و این موضوع گاهی دردسر‌ساز می‌شود. امور عشایر برای پیدا کردن عشایری که دچار آسیب شده‌اند با ما همکاری خوبی می‌کنند. در طول سال‌ها فعالیت در امداد سیروان و ارتباط با عشایر، با مسیر حرکت آنها و انتخاب سکونتگاه‌های آنها هم آشنایی پیدا کرده‌ایم.» از عملیات‌های امدادی می‌گوید که بارها او و دیگر امدادگران را برای چند روز با عشایر همراه کرده و خانواده‌های آسیب دیده، میزبان آنها بوده‌اند:«عشایر به دلیل مشکلات متعددی که دارند قدر امدادگران هلال‌احمر را خوب می‌دانند. در عملیات‌های مختلف به دلیل تاریکی هوا، یا محاصره شدن در سیلاب و قطع شدن راه‌های ارتباطی، چند روزی را به همراه عشایر سر کرده‌ایم. خانواده‌ها سیاه چادر خود را در اختیار ما می‌گذارند و پتو و وسایل خود را به ما می‌دهند. در جریان سیل، وقتی برای امدادرسانی به محل اسکان عشایر رفته بودیم چند روزی در محاصره سیلاب ماندیم و در جابه‌جایی عشایر به نقطه امن و برپایی چادر به آنها کمک می‌کردیم. دور بودن از خانواده برای چند روز آنها را نگران می‌کرد اما همین‌که می‌دانستند در کنار عشایر هستیم، دلشان گرم بود.» شب‌های پر حادثه
تصادفات جاده‌ای از مشکلات شایع عشایری است که منطقه سیروان را ترک می‌کنند؛ جاده‌های تاریک و کم‌عرض کوهستانی، شب‌های پر حادثه‌ای را در نخستین ماه‌های سال در این شهرستان رقم می‌زند. «عزیز عزیزیان» از امدادگران عشایر سیروان می‌گوید: «وقتی کوچ عشایر با تاریکی هوا همراه می‌شود، معمولاً تصادف‌های پر تلفاتی در این محدوده رخ می‌دهد. علاوه بر مردم عشایر، دام‌ آنها هم در معرض تصادف با خودروها در جاده‌های تاریک کوهستانی هستند. سکونت عشایر در ارتفاعات هم باعث شده تا در سال‌های اخیر با افزایش تلفات صاعقه در منطقه روبه‌رو باشیم. مدتی قبل یکی از عشایر در کوهستان دچار صاعقه شده بود و 84 رأس از گوسفندانش بر اثر این صاعقه تلف شده بودند. چنین حوادثی خسارت‌های جبران‌ناپذیری به آنها وارد می‌کند و اگر کمکی به آنها نشود، همه زندگی خود را از دست می‌دهند.» از رفاقت چندین ساله خود با عشایر منطقه می‌گوید که باعث شده در صورت بروز حادثه، عشایر علاوه بر تماس با مرکز کنترل عملیات، با او هم تماس می‌گیرند و درخواست امدادرسانی می‌کنند. عزیزیان می‌گوید: «بارها پیش آمده که بعد از مأموریت امداد و نجات عشایر، تصاویری از امدادرسانی ما را در کانال تلگرامی خود منتشر کرده‌اند تا از ما قدردانی کنند. ما امدادگران شهرستان اغلب عشایر را می‌شناسیم و ارتباط خوبی با آنها داریم. وقتی در حادثه‌ای این خانواده‌ها دچار آسیب می‌شوند، از جان و دل برایشان مایه می‌گذاریم و تمام تلاش خودمان را می‌کنیم تا بتوانیم به آنها کمک کنیم. حوادثی که باعث از دست رفتن جان این افراد می‌شود برای ما هم بسیار دردناک است و خاطرات تلخی از امدادرسانی را در ذهن ما بر جا می‌گذارد؛ همانقدر که خوشحال دیدن عشایر، روحیه ما را هم بهتر می‌کند. در جریان سیلاب اخیر در استان، چند خانوار در پایین روستای زرینی اتراق کرده بودند. ناگهان صدای فریاد و کمک خواستن از این چادرها به گوشمان خورد و سریع خود را به سیاه چادرها‌رساندم. چادرهایشان خیس شده بود و همه وسایلشان را آب برداشته بود. همه وسایل عشایر در همین سیاه چادرها خلاصه می‌شود و وقتی این چادرها آسیب ببینند، همه زندگی‌شان آسیب دیده است. اما به کمک خیّران روستا و اعضای هلال‌احمر برایشان وسایل مورد نیازشان را بردیم و کیف و کفش نو به بچه‌ها دادیم. خیلی زود دوباره شادی به چهره‌هایشان برگشت و ما هم نفسی به آسایش کشیدیم.» استقبال از آموزش
کوچ‌نشین‌ها از آموزش هم محروم نیستند و امدادگران از هر فرصتی برای آموزش عشایر استفاده می کنند. «باقر میری» امدادگر سیروان می‌گوید: «در مدتی که عشایر در اطراف شهرستان حضور دارند، به جمعشان می‌رویم و آموزش‌های لازم در زمینه کمک‌های اولیه و امداد را به آنها ارایه می‌دهیم. اغلب آموزش‌ها در زمینه موضوعاتی است که عشایر معمولاً به آن دچار هستند تا بتوانند مشکلات اولیه خود را تا رسیدن امدادگران برطرف کنند. مثل آموزش درمان مارگزیدگی و یا شکسته‌بندی و آتل بستن. گاهی که فرصت کوتاه است این آموزش‌ها، در حد توصیه و یادآوری موارد است. جعبه‌های کمک‌های اولیه در اختیارشان می‌گذاریم تا همراه خود داشته باشند. جالب این است که این افراد اغلب شکسته بندهای ماهری هستند و در حین صحبت و آموزش به آن‌ها، خود ما هم نکات جالبی یاد می‌گیریم.» از استقبال عشایر از آموزش‌های کمک‌های اولیه می‌گوید که به آنها اعتماد به نفس و آرامش خاطر بیشتری می‌دهد و آنها را برای مقابله با حوادث آماده می‌کند: «همین‌که عشایر حوادث را بشناسند، به آنها کمک می‌کند تا کمتر در موقعیت‌های پرخطر قرار بگیرند. موارد بسیاری پیش آمده که آموزش‌های اولیه‌ای که به آنها ارایه داده‌ایم، کمک کرده تا قبل از رسیدن امدادگران، جان خود و دیگران را نجات دهند و از بروز حوادث جدی جلوگیری کنند. آموزش، برای تمام اعضای خانواده عشایر موضوع جذابی است و از کودکان گرفته تا سالمندان، در این آموزش‌ها شرکت دارند و استقبال خوبی از آن می‌کنند.»