پرسپولیسی‌ها و استقلالی‌ها به دل نگیرند، اما این پول‌ها خوردن ندارد!

سیاوش باقی| یک- هفته گذشته رئیس سازمان برنامه و بودجه خبری داد که داغ دل خیلی‌ها را تازه کرد. جمله محمدباقر نوبخت این بود که «موسسه‌های مالی غیرمجاز ۳۶‌هزار‌میلیارد تومان به دولت خسارت زدند، زیرا دولت ناچار شد برای جبران تعهدات و خساراتی که وارد کردند، این مبالغ را پرداخت کند.» عدد و رقمی که البته تازه اتفاق نیفتاده بود، اما اطلاع دادن دقیق و دوباره آن حتی آخوندی، وزیر سابق راه را واداشت تا از انتقاداتش به پرداخت این مبلغ و دست کردن در جیب مردم بگوید. طبق آخرین برآوردها، تخریب سیل اخیر در کشور چیزی حدود 38‌هزار‌میلیارد تومان بوده، یعنی ضرری که موسسات مالی غیرمجاز به کشور زدند، کم‌وبیش به اندازه یک سیل ویرانگر در ابعاد کل مملکت بود. مبلغی که متاسفانه کل آن از جیب دولت یعنی از جیب من و شما پرداخت شده و از آن طرف هم هنوز از چند نفر متخلف بازپس گرفته نشده (اگر بازپس گرفته می‌شد و دست‌یافتنی بود که لازم نبود دولت از بودجه مملکت آن را بپردازد.) این یعنی چند نفر فسادی می‌کنند که دودش به چشم تمام مردم می‌رود. سوال هم این است که آن 36‌هزار‌میلیارد کجا رفته و به کی رسیده که قابل بازگرداندن نبوده.
دو- در روزهای گذشته خبر رسید که وزارت ورزش یک‌میلیون یورو به دو باشگاه بزرگ پایتخت کمک کرده، کمکی که مطمئنا بخش بزرگی از مشکلات‌شان را حل می‌کند. پرسپولیس و استقلال این روزها بشدت درگیر پرونده‌های قدیمی و بدهی‌های پرداخت‌نشده‌اند که عقب‌افتادن باز هم بیشترشان می‌تواند فاجعه به بار بیاورد. کم شدن امتیاز و محرومیت از حضور در لیگ قهرمانان آسیا شاید بخشی از جریمه این تاخیرها باشد. باشگاه‌ها هم دولتی‌اند و چاره‌ای نیست جز این‌که وزارت ورزش دست به کار شود و به کمک‌شان بیاید. فشار هواداران و نگرانی از آینده دو باشگاه محبوب آن‌قدر هست که پرداخت یک‌میلیون یورو یعنی معادل 15‌میلیارد تومان در قبال آن عدد درشتی به نظر نرسد. آن هم درحالی‌که قرارداد بازیکنان این روزها سر به فلک زده و با 7.5میلیاردی که به هر باشگاه می‌رسد، نهایتا بتوان با دو سه بازیکن اسمی قرارداد بست. عددی که حتی برای پرداخت دستمزد یک ساله مربیان خارجی دو باشگاه هم کافی به نظر نمی‌رسد. اگرچه پرسپولیس به طرز مبهمی این کمک را تکذیب کرده و گفته حمایت‌های وزارت ورزش فقط معنوی است، استقلالی‌ها در این باره چیزی نگفته‌اند.
گفتن این حرف‌ها حتما قرمزها و آبی‌ها را از دم شاکی خواهد کرد، اما چاره‌ای نیست. باید اعتراف کنیم این یک‌میلیون یورو، کمتر یا بیشتر، اساسا این کمک‌ها را باید بگذاریم کنار آن 36‌هزار‌میلیارد تومانی که از کیسه مردم پرداخت شد تا فساد و تخلف چند تبهکار جبران شود. کمکی که امروز وزارت ورزش به دو باشگاه می‌دهد هم همین است. در حالی که بدهی این دو باشگاه سر به فلک می‌زند و هر کدام چند طلبکار گردن کلفت دارند. این بدهی‌ها نتیجه بی‌کفایتی و سوِء‌مدیریت کسانی است که خودشان حی و حاضرند. کسی هم یقه‌شان را نمی‌گیرد. محکمه و استردادی هم در کار نیست. یک یورو مجبور نیستند از جیب بدهند و همگی هم طلبکارند که چرا این باشگاه‌ها بد اداره می‌شوند و «من اگر بودم، چه فیلی که هوا نمی‌کردم»!
با این وصف چرا همچنان باید از بودجه عمومی هزینه بی‌تدبیری عده‌ای را داد؟ الان حرف هواداران و مدیران باشگاه این است که «حالا کاری است که شده. امروز باشگاه شرایطش بحرانی است. اگر نپردازیم بدبخت می‌شویم.» اما یادمان نرود که شرایط باشگاه همیشه بحرانی بوده. هر‌سال همین پول‌ها را از وزارت گرفته‌اند و صرف ولخرجی و بالا بردن قیمت بازیکن کرده‌اند و بدهی‌هایشان را هم نداده‌اند. الان هم همین است. این پول را می‌گیرند و می‌خورند و باز هم قراردادهایی خواهند بست و پرداخت‌هایی خواهند داشت که باشگاه‌ها را زیر دین و بدهی بیشتری می‌برد. همه هم از پول من و شما و باشگاه‌های دیگری که نمی‌توانند مویی از خرس بودجه عمومی بکنند. فکر می‌کنید این یک‌میلیون یورو یا یوروهای کمتر و بیشتر  را بدهیم چیزی درست می‌شود؟ این خط و این نشان.