فاکتوری که بدون تردید، کلیدیترین مزیت چابهار است و تمرکز بر آن مصداق روشن و نمود عینی درونزایی اقتصاد. تا همین یک دهه گذشته هزینه حملونقل سهم چندانی در قیمت تمام شده کالا نداشت و فاکتورهای تعیینکننده قیمت تمام شده شامل سرمایه، نیروی انسانی و تکنولوژی و مواردی از این دست بود.

اما از حدود یک دهه گذشته و با نزدیک شدن فاکتورهای مورد اشاره در همه جای دنیا به هم، فاکتوری جدید مطرح شد و آن هزینه حمل بود. همزمان با پر رنگ شدن محاسبه هزینه حملونقل در قیمت تمام شده، ظرفیت بزرگ و واقعی چابهار در عرصه بازرگانی جهانی نمود پیدا کرد. چابهار در نقطهای استراتژیک از جهان قرار گرفته که میتواند هاب حملونقل کالا و مسافر در منطقه باشد. تقویت این مزیت ذاتی چابهار در واقع همان تکیه بر تواناییهای ملی مورد تاکید مقام معظم رهبری است. ظرفیت عظیمی که میتواند نقشه ترانزیت کالا در جهان از نو ترسیم کند. منطقه آزاد چابهار در چنان نقطه استراتژیکی از جهان قرار گرفته که میتواند کارکردی شبیه کانال سوئز داشته باشد و کانال کریدور جنوب به شمال لقب گیرد. یک هاب پرتوان که راه تجارت جنوب به شمال را چنان کوتاه و مقرون به صرفه میکند که تولیدکنندگان و تجار شرق دور برای حضور در بازار آسیای میانه، روسیه و شرق اروپا و بالعکس، چارهای جز حرکت از کریدرو جنوب به شمال با محوریت چابهار ندارند که انتخاب راه دوم، چنان مسیر را طولانی و هزینههای حمل را گزاف میکند که ممکن است گوی رقابت را در عرصه جهانی به رقبا واگذار کنند. مزیت دیگر، بازار بزرگ مصرفی است که از طریق چابهار میتوان به آن دست پیدا کرد. شاید نمونه مشابه منطقه آزاد چابهار در منطقه که میتواند کارکردهای حملونقل ترکیبی را داشته باشد، بندر صحار در عمان است. با این تفاوت که بازار مصرفی که از طریق صحار به طور مستقیم میتوان به آن دست پیدا کرد، قریب ۴۰میلیون نفر است، اما پشت چابهار بازار مصرف حدود ۸۰۰ میلیون نفری قرار دارد. حضور مناطق آزاد در ‏مرزهای غربی، شمالی ، جنوبی فرصت مناسبی برای عرضه توانمندیها و ظرفیتهای بزرگ ایران در نقشه تجارت جهانی است؛ فرصتی عظیم با کارکردی دوگانه: کمتوجهی به آن دشواریهای تحریم را دوچندان میکند و شکوفایی ظرفیتهای آن، کماثر شدن تحریمها را در پی خواهد داشت.