رقابت به جای شراکت

اعلام بازگشت تحریم‌های سازمان ملل از سوی ایالات متحده و سپس رد آن از سوی شرکای اروپایی و کشورهایی نظیر چین و روسیه را فارغ از اینکه در نهایت چه نتیجه‌ای به دنبال خواهد داشت باید از یک منظر استراتژیک نیز مورد توجه قرار داد. در واقع اکنون که دولت نومحافظه کار به ریاست دونالد ترامپ در واشنگتن برسر کار است، کاخ سفید درحال تلاش است تا با بازتعریف جایگاه ایالات متحده آمریکا در قرن بیست و یکم نظم آینده مدنظر خود را شکل دهد و در این مسیر به نظر می‌رسد برخی تغییرات نسبت به شرکای این کشور پدید
بیاید. در واقع در دوره جدید اتحادیه اروپا و
به ویژه فرانسه، آلمان و البته بریتانیا به عنوان رقبایی
درنظر گرفته می‌شوند که در کنار چین و تا حدی


روسیه برای نظم آینده جهانی با ایالات متحده رقابت خواهند کرد. بنابراین حتی اگر جو بایدن نیز در انتخابات آتی آمریکا پیروز شود بازهم
سایه رقابت با اروپا بر شراکت غالب خواهد بود.
در واقع رقابت میان این قدرت‌ها برای
شکل دهی به هندسه قدرت جهانی در آینده امری گریز ناپذیر است. با حضور دولت ترامپ و شعار «آمریکا برای آمریکا» به چالش کشیدن شرکایی چون اروپایی‌ها بیشتر شده است. ذیل این شرایط تصمیم این کشور برای به رای گذاشتن تحریم تسلیحاتی ایران یا بازگشت تحریم‌های سازمان ملل از طریق مکانیسم ماشه از جمله مواردی بوده که ... آمریکا با وجود اینکه مخالفت شرکای اروپایی را می‌دانسته دست به اقدام زده تا در واقع در یک رویارویی اراده‌ها با این کشورها قرار گیرد و در این مسیر به دنبال این است که اراده خود را در نهایت در عمل بر اروپا و چین تحمیل کند. در واقع اینکه تصمیمات واشنگتن در موضوعات اخیر با واکنش منفی جامعه بین‌الملل مواجه می‌شود امری نبوده که کارشناسان و متخصصان حوزه سیاست خارجی در واشنگتن به آن آگاه نباشند بلکه می‌توان گفت آمریکا به عمد در این مسیر گام برداشته که رقابت و رویارویی با رقبای خود را آغاز کرده باشد. به عبارت دیگر برنامه اتمی ایران و موضوع برجام تنها یکی از پرونده‌هایی است که اکنون و در آینده صحنه رقابت قدرت‌های جهانی با ایالات متحده آمریکا خواهد بود.