تختی هرگز نمی‌میرد

آدرینا ورشینگر/ جمعه پیش رو پنجاه و چهارمین سالروز درگذشت جهان پهلوان غلامرضا تختی است. اسطوره کشتی و ورزش ایران که 17 دی 1346 جان به جان آفرین تسلیم کرد. چهره‌ای که با وجود سپری شدن بیش از نیم قرن از مرگ او اما همچنان نام و یادش در اذهان مردم و علاقه‌مندان به ورزش جاری است تا این بیت شیخ اجل که «سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز/ مرده آن است که نامش به نکویی نبرند» درباره تختی مصداق پیدا کند. علاقه‌مندان هرساله در قبرستان قدیمی ابن‌بابویه در شهر ری بر سر مزار آقاتختی جمع می‌شوند تا از مرام پهلوانی و فتوت یاد کنند. تختی که متولد ۵ شهریور ۱۳۰۹ در تهران بود و در 37 سالگی درگذشت، در مسابقات جهانی 1951 به همراه هم‌تیمی‌هایش برندگان اولین مدال‌های بین‌المللی تاریخ کشتی ایران بودند. از سویی او به همراه امامعلی حبیبی در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، نخستین مدال‌های طلای تاریخ ورزش ایران در المپیک را کسب کردند. تختی 2 مدال نقره المپیک، 2 مدال طلا و 2 نقره جهانی و یک طلای بازی‌های آسیایی هم دارد تا یکی از پرافتخارترین کشتی‌گیران ایران باشد. با این حال، فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی آقاتختی بود که او را از دیگر کشتی‌گیران متمایز کرد. ستاره‌ای که پس از زلزله بوئین زهرا که ده‌ها هزار کشته و مجروح داشت، کمک‌های فراوانی برای آسیب‌دیدگان جمع‌آوری کرد و با بلندگو شخصاً از مردم می‌خواست تا به هموطنان زلزله‌زده‌شان هر چه در توان دارند، کمک کنند. او از دهه 30 هم وارد سیاست شد و به شورای مرکزی جبهه ملی ایران راه یافت. تختی که از نزدیکان مرحوم آیت‌الله طالقانی به شمار می‌رفت، هنگام درگذشت محمد مصدق به تهدید مأموران نظامی و امنیتی مبنی بر خودداری از سفر به احمدآباد گوش فرا نداد و به افسران می‌گفت «دستگیرم کنید» با این همه اما تختی چهره‌ای است که او را نماد جوانمردی در ورزش ایران می‌نامند. اسطوره‌ای که الگوی بسیاری از جوانان ورزشکار است و هرگز نمی‌میرد!