لزوم نگاه متفاوت به اصلاح‌طلبی

اصلی‌ترین تفاوت افراد خلاق با افراد معمولی این است که افراد خلاق در شرایط دشوار، توانایی ابداء، خلق و تدبیر راهکارهای کاربردی، عملی و واقع بینانه برای غلبه و تغییر شرایط دشوار به نفع خود است. اما افراد معمولی در شرایط دشوار دچار افسردگی، بی‌عملی، پرگویی، پراکنده گویی، رویا پردازی، انواع توهمات و تعصبات می‌شوند.
توجه به این واقعیت که در شرایط پر چالش کنونی، خلط احساسات در تحلیل و تولید راهکارها سیاسی و اجتماعی، نه تنها غیر کاربردی، مخرب و پرهزینه، بلکه در تناقض آشکار با منافع و امنیت ملی خواهد بود، حائزاهمیت است. بنابراین نکات ارائه شده در این موجز مبتنی بر آنچه باید برای صیانت از ایران انجام شود و نه مبتنی بر برخی ایده‌آل‌ها، رویاها، توهمات یا تعصبات است.
اصلاحات در صادقانه‌ترین حالت، مبتنی بر خطای درک، تشخیص و تحلیل عرصه سیاسی است و به همین دلیل کاربردی، توان ایجاد تحولات بنیادی به منظور بهبود شرایط پر چالش کشور را نخواهد داشت.
برون رفت از شرایط پرچالش کشور با آینده‌ای مبهم و مخاطره‌آمیز، نیازمند وطن دوستان خردمند، شجاع و عاری از هرگونه تعصبات است. والاترین هدف سیاسی، صیانت و توسعه ایران است. اینکه انواع اندیشه‌ها، راهکارها، طرح ها و...، ابزار تحقق یک هدف (صیانت از ایران) می‌باشند. بنابراین، روش‌ها و راهکارها، طرح‌ها و… (دموکراسی، لیبرالیسم، مدل های متافیزیکی و تاریخی و...) تابع اهداف (ملی) و نه انواع توهمات و رویاهای می باشند. به عبارتی، معیار انتخاب یا تدبیر روش‌ها، راهکارها، طرح‌ها و... تابع اهداف سیاسی (ملی) است.


ساختارهای مدیریت کلان سیاسی کارآمد و باثبات در جهان خرد بنیاد معاصر، برآمده از انواع اهداف و تمایلات، خواسته‌ها و... اجتماعی(ملی) می باشند. نظام‌های برآمده از نیازها و اهداف اجتماعی و ملی، پویا و نوعی سازوکار تکاملی درونی دارند. اما ساختارهای سیاسی که برآمده از(مبتنی بر) اهداف و تمایلات فردی و غیراجتماعی هستند، فاقد پویایی و در نتیجه ساکن، انعطاف ناپذیر، ناکارآمد، ناپایدار و... هستند. به همین دلیل، اینگونه ساختارهای مدیریت کلان سیاسی، قابلیت اصلاح ندارند و به ضرورت و بطور اجتناب ناپذیری در معرض دگرگونی قرار خواهند گرفت. شاید برای درک کاربردی ساختارهای پویا و ساکن بیان یک تشبیه گویا باشد. اینکه ساختارهای انعطاف ناپذیر همانند تیرهای آهنی هستند. اما ساختارهای پویا و انعطاف پذیر همانند درخت می باشند.
نکته حائز اهمیت این است که نخبگان وطن پرست باید با تکیه بر خرد، اراده و منافع ملی، فرایند اجتناب‌ناپدیر دگرگونی ساختار انعطاف ناپذیر را به گونه ای مدیریت کنند که اولاً، مانع دخالت بیگانگان در تحولات داخلی شوند و دوماً، دگرگونی به شکل مسالمت‌آمیزی (اجماع پیرامون منافع ملی) به تکامل اجتناب ناپذیر خود ادامه دهد.
اندیشه‌ها، طرح‌ها و… اصلاح طلبی ریشه در منافع فردی و گروهی، مبتنی بر برخی مفاهیم و رویاهای وارداتی، دارد. و به همین دلیل ساده و بدیهی اصلاح طلبی عاملی برای تداوم زیست اجتماعی پر چالش و هدایت کشور به سوی آینده ای پرمخاطر است. مدیریت کلان سیاسی به دلایل کاربردی بی‌شمار، نیازمند اجماع مسالمت‌آمیز(مبتنی بر اجماع وطن دوستان حول هدف صیانت از ایران از طریق پیگیری و تحقق منافع ملی) و نه اصلاحات است.
پر بی‌راه نیست اگر عملکرد و شرایط فعلی اصلاح طلبان را همانند والدینی که سالها در فرزندان خود امید به‌ زیستی بهتر ایجاد کرده، اما به دلیل ناتوانی، فرزندان خود را با انبوهی از چالش های ناامیدکننده رها کرده و در کنجی نظاره گر درد و رنج فرزندان خود هستند، تلقی کنیم.
برون رفت از شرایط پرچالش و ناامیده کنند نیازمند فعل(افعال) سیاسی است. بخش قابل توجهی از اصلاح طلبان توانایی، اراده، تخصص و شجاعت فعل سیاسی را ندارند. هویت اصلاح طلبی غیرکاربردی و تا حدی نماد عدم شجاعت، رویاپردازی، عدم توانایی درک و تشخیص و تحلیل بومی عرصه سیاسی و... می باشد.
تنها هویت سیاسی کاربردی و معتبر، ملی گرایی است. ملی گرا صفت وطن دوستانی است که معتقدند که ساختار مدیریت کلان باید ابزار صیانت از ایران از طریق تحقق منافع ملی باشد و نه پیگر انواع اهداف داخلی و خارجی غیر ملی یا انواع رویاهای وارداتی گمراه کننده.