روزنامه خراسان
1402/04/04
چرا کاوش در اقیانوس خطرناک است؟
همه این روزها از اتفاقی که برای زیردریایی تایتان افتاد، اطلاع دارند. این زیردریایی که چند روز مفقود بود و بعد هم لاشهاش پیدا شد، بخشی از تلاش نسبتا تازهای از سوی گردشگران و مشتریانی است که میخواستند اعماق اقیانوس را که بخش عمده آن هرگز توسط انسانها دیده نشده ، کشف کنند. اگر چه انسانها دهها هزار سال است که سطح اقیانوس را کاوش میکنند ،طبق آمار سال 2022 اداره ملی اقیانوسی و جوی ایالات متحده، تنها حدود 20 درصد از بستر دریا نقشهبرداری شده است. محققان اغلب میگویند که سفر به فضا آسانتر از کاوش در اعماق اقیانوس است. به گفته انستیتو اقیانوس شناسی «وودز هول» به رغم آن که 12 فضانورد در مجموع 300 ساعت را در سطح ماه سپری کردهاند تنها سه نفر حدود 3 ساعت را صرف کاوش در «چلنجر دیپ» یا عمیقترین نقطه شناخته شده بستر دریای سیاره زمین کردهاند. اما چرا اطلاعات کمی از اقیانوسها داریم و کاوش در آنجا خطرناک است؟سفر به اعماق تاریکی با فشار زیاد به گزارش «فرارو» به نقل از CNN، دلیلی وجود دارد که اکتشافات اعماق دریا توسط انسانها بسیار محدود شده است: سفر به اعماق اقیانوس به معنای ورود به قلمرویی با سطوح فشار بسیار زیاد است و هر چه به عمق بیشتری میروید؛ تلاشتان با خطر بیشتری همراه خواهد بود. در آن جا محیط تاریک و تقریبا بدون دید و دما بسیار پایین و سرد است. زیردریایی تایتان حامل پنج سرنشین بود که برای کاوش بقایای کشتی تایتانیک که در 1450 کیلومتری از کیپ کاد ماساچوست و حدود 3800 متری زیر آب قرار دارد به این سفر کاوشگرانه رفته بودند و آن اتفاق ناگوار برایشان افتاد. تاریخچه اکتشاف اقیانوس اولین زیردریایی توسط مهندس هلندی «کورنلیس دربل» در سال 1620 ساخته شد. با وجود این ، آن زیردریایی به بخشهای کمعمق آب چسبید. یک گام بزرگ رو به جلو در اکتشافات انسانی در سال 1960 میلادی توسط «تریست» نوعی شناور غواصی آزاد در اعماق چند هزارمتری زیر آب برداشته شد. تنها چند ماموریت از آن زمان به این سو به چنین عمقی رسیدهاند. واقعیت آن است که سفر در زیر آب بسیار خطرناک است. به ازای هر 10 متر سفر زیر سطح اقیانوس فشار به میزان یک اتمسفر افزایش مییابد. در نتیجه، سفر به چلنجر دیپ یا عمیقترین نقطه جهان می تواند یک وسیله نقلیه دریایی را تحت فشاری قرار دهد که معادل وزن 50 هواپیمای جامبوجت است. در این فشار کوچکترین نقص ساختاری میتواند فاجعه ای را به همراه داشته باشد. آن چه در انتهای اقیانوس نهفته است طبق گفته انستیتو اقیانوسشناسی «وودز هول» آن چه برای اعماق اقیانوس در نظر گرفته میشود از هزار تا 6 هزار متر زیر سطح امتداد دارد اما گودالهای اعماق دریا میتوانند تا 11 هزار متر عمق داشته باشند. این منطقه هادال پلاژیک (فراژرف) نامیده میشود، در ناحیه هادال دمای هوا درست بالای صفر است و هیچ نوری از خورشید به آن نفوذ نمیکند. به گفته این انستیتو دانشمندان برای اولین بار در سال 1948 میلادی توانستند ثابت کنند که حیات زیر عمق 6 هزار متر وجود دارد . هیولای 18 متری در اعماق دریا اولین ویدئو از یک موجود زنده که میتواند به طول حدود18 متر برسد در اعماق دریایی نزدیک ژاپن در سال 2012 میلادی ضبط شد. زمانی که یک اکوسیستم کاملا بیگانه توسط «رابرت بالارد» زمینشناس دریایی کشف شد و این نوع از تحقیقات با کشف انستیتو اقیانوس شناسی وودز هول در نزدیکی شکاف گالاپاگوس با کرمها و صدفهای غول پیکر و خرچنگها و آنچه در دریچههای زیر دریا زندگی میکردند، ادامه یافت. این موجودات غیرمعمول که برخی از آنها برای برقراری ارتباط، جذب طعمه و جذب جفت با نور بیولومنسانس میدرخشند، زیستگاههایی را در دیوارههای شیبدار گودالهای اقیانوسی ایجاد کردهاند. این اشکال حیات برای زندگی در محیطهای دشوار، سازگار شدهاند و در هیچ کجای دیگر در سیاره زمین وجود ندارند. آنان به جای تکیه بر نور خورشید برای فرایندهای اساسی از انرژی شیمیایی حاصل از تراوشهای گرمابی و دریچههای تشکیل شده توسط ماگمایی که از زیر کف اقیانوس بیرون میآیند، استفاده میکنند. زیردریاییهای بدون سرنشین محققان از شناور آلوین برای کشف حیات دریایی عجیب، مطالعه تکتونیک صفحات و دریچههای گرمابی و کشف بقایای تایتانیک استفاده کردهاند. محققان انستیتوی وودز هول و ناسا برای توسعه وسایل نقلیه زیردریایی خودمختار بدون نیاز به سرنشین با یکدیگر همکاری کردهاند که میتوانند فشارهای بیش از هزار برابر فشار سطح اقیانوس را تحمل کنند. این وسایل نقلیه میتوانند تنوع حیات زیر اقیانوس را بررسی کنند و قادر هستند به کشف اقیانوس های قمرهای اطراف مشتری و زحل در آینده کمک کنند. پیشرفت فناوری ممکن است کاوش انسان در اعماق اقیانوسها را غیر ضروری کند. نوآوری هایی مانند روباتهای اعماق دریا، تصویربرداری زیر آب با وضوح بالا، یادگیری ماشینی و توالییابی DNA موجود در آب دریا به سرعت بخشیدن به کشف اشکال جدید حیات کمک میکند. اقیانوسی از طلا و زیست پزشکی تصور میشود که اقیانوس به اصطلاح یک معدن طلا از ترکیبات است و اکتشاف آن به چندین پیشرفت در عرصه زیست پزشکی منجر شده است. اولین داروی مشتق شده از دریا به نام «سیتارابین» در سال 1969 میلادی برای درمان سرطان خون تایید شد؛ دارویی که از نوعی اسفنج دریایی تهیه شده است. کار روی ترکیبات زیست فعال در زهر حلزونهای مخروطی نوعی نرمتن دریایی منجر به ساخت یک داروی مُسکن قوی به نام زیکونوتید (با نام تجاری پریالت) شد. دانشمندان PCR یا واکنش زنجیرهای پلیمراز را توسعه دادند؛ تکنیکی که به طور گسترده برای نسخهبرداری رشتههای DNA، با کمک آنزیمی جدا شده از یک میکروب موجود در دریچه های هیدروترمال دریایی استفاده میشود. همچنین، یک پروتئین فلورسنت سبز مشاهده شده در چتر دریایی به محققان این امکان را می دهد که فرایندهایی که زمانی نامرئی بودند از جمله گسترش سلولهای سرطانی و رشد سلولهای عصبی را مشاهده کنند. محققان میگویند اقیانوس و حیات موجود در آن میتواند به برخی از بزرگ ترین چالش های پزشکی مانند مقاومت در برابر داروهای آنتیبیوتیکی پاسخ دهد.
سایر اخبار این روزنامه
جزئیات کارمزد تراکنشهای خرید کارتی از امروز
خبرهای خوش شهردار برای مشهد
ناشنیدههایی از اسرار 1200 ساله کوهسنگی
چرا کاوش در اقیانوس خطرناک است؟
اعترافات تلفنی عامل جنایت در آلونک مخروبه!
سناریوهای سه گانه نمایش واگنر
پایان نمایش واگنرها
نابودگر امپراتوری کرهایها
دومینوی اشتباهات در ازدواج با آقای دکتر
مهر تایید بر تناسبی شدن انتخابات تهران
افزایش 4 برابری استقبال خانوارها از کالابرگ با طرح جدید
آسیب های هراسانگیز دانشآموزان