در سوگ مولای نیایش و زینت عبادت کنندگان امام سجاد(ع)

نوائیان- صدای مناجاتش هنوز هم سیاهی شب را می شکافد. کوچه پس کوچه های غم زده مدینه، هنوز هم، با گام های پر مهرش آشناست. او میراث دارِ نهضتِ عاشورا، پیام دارِ مکتبِ سرخِ تشیع، شهریارِ نیایش و زینت عبادت کنندگان، امام علی بن الحسین(ع) است. با تنی تب دار و دست و پایی در غل و زنجیر، پرچمِ خون رنگِ قیامِ پدرش، سیدالشهدا (ع)  را بر دوش گرفت و با طنینِ نافذِ کلامِ علی وارش، شهرِ شب زده را بر سرِ ستم پیشگان خراب کرد. او همان امامِ مهربانی است که در اسارت، لباس عزت پوشید و بانگِ بیدارگرش خفتگان را از خوابِ غفلت بیدار کرد. نیایش های عاشقانه اش، شیفتگانِ عبودیت را به بزم بندگی معبود می کشاند و زمزمه های عارفانه اش جانِ مشتاقان را به شوق توبه صیقل می داد. راه گم کردگان با صحیفه او راه را از بیراهه بازمی شناختند و در هر فراز آن، حقیقتِ راستینِ اسلامِ ناب را به نظاره می نشستند. معرفت و شناختِ راه حق با او جان تازه ای گرفت. در پرتو تلاشِ او بود که حوزه درس امام باقر(ع) و امام صادق(ع) شهرتی عالم گیر یافت. با این حال، در تمام عمر شریفش، یادِ شهادتِ مظلومانه پدر، یادِ اسارتِ خاندانِ رسالت، یادِ غربتِ اهل بیت(ع) در شهرِ فریب و نیرنگ، همواره قلب شریفش را می فشرد و سرشک پاکش را بر صورت نورانی اش روان می کرد. محنتی جان فرسا که جز با شهد شیرین شهادت به پایان نمی رسید.