گریه امام با آهنگ «ای ساربان» نمی‌تواند با صحت قرین باشد

مهرداد کاظمی از اولین خوانندگان رسمی پس از انقلاب اسلامی بود که با آثار انقلابی و مذهبی برای مخاطبان سال‌های دور موسیقی شناخته می‌شود. او اخیرا در گفت‌وگو با ایلنا به بیان خاطراتی پرداخته است. کاظمی در بخشی از این گفت‌و‌گو اظهار داشت: «امام(ره) حمایت بسیار زیادی از موسیقی کردند. یکی در زمان انتشار دو آهنگ «مطهری» و «ا... اکبر، خمینی رهبر» بود و دیگری به بعدها مربوط می‌‌شود که من آهنگ «ای ساربان» را خواندم. وقتی آهنگ «ای ساربان» را خواندم، خود سیداحمد خمینی عین این جمله را به من گفت که «بابا روزی دو بار با این آهنگ شما اشک می‌ریزد و گریه می‌‌کند.» امام بعد از این قطعه بود که فتوا دادند و گفتند موسیقی در این فرم حلال است.» این اظهارات سبب واکنش بیت امام شد، چنان که دیروز حجت‌الاسلام مرتضی اشراقی، از نوادگان امام، چنین نوشت: «دیروز در خبرها مطلبی از جناب آقای مهرداد کاظمی، خواننده خوب و قدیمی کشورمان، نقل شده بود، ایشان گفته بود: «مرحوم حاج احمدآقا گفته‌اند که امام، روزی دو بار با آهنگ ای ساربان گریه می‌کردند.» در نگاه اول، برای من با شناختی که از امام پیدا کرده‌ام و از نزدیک‌ترین افراد به‌ ایشان فراگرفته‌ام، این نقل قول مقرون به صواب نبود. با این حال از نزدیکان امام که آن روزها را به خاطر دارند، پرسیدم و آنها هم چنین مطلبی را به خاطر نداشتند. روشن است که مرحوم حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سیداحمد خمینی یادگار فقید امام هم نیستند تا از ایشان جویای حال شوم. اکنون به‌نظرم همین بهانه‌ای است تا یک بار دیگر به امر خاطره توجه کنیم. خاطره نامش را با خود همراه دارد. از حافظه برمی‌خیزد و ارزش آن به گوینده آن است. روایت با وثاقت راوی و میزان قرابت او با منبع خبر ارتباط مستقیم دارد. قدرت حافظه، میزان دسترسی فرد در زمان وقوع حادثه، فهم درست از روحیات گوینده خبر، توجه به شرایط صدور و قرائن حالی و مقالی و... همه از نکاتی است که به خبر و خاطره ارزش می‌دهد و یا آن را از ارزش می‌اندازد. وقتی حاج حسن‌آقا بحث دقیق اجتهاد در اندیشه امام و اصول آن را طرح کردند و به همه توجه دادند که برای استفاده از کلام امام باید به قواعد چنین امری تن داد و آن را باز شناخت، یکی از مهم‌ترین این مبانی را در نقل قول‌ها از امام، توجه ویژه به ارزش روایت‌های گویندگان و گویندگان روایات دانستند؛ ارزش‌هایی که از توان راوی اول و همچنین راویان بعد ناشی می‌شود. امروزه هرچه جلو می‌رویم به اهمیت این مهم بیشتر پی می‌بریم؛ امروزه که آرام‌آرام دست ما از یاران حلقه اول امام خالی می‌شود. چندسال قبل به همت پژوهشکده امام، درباره اصول اجتهاد در اندیشه امام بحث‌هایی مطرح شد که متاسفانه پی گرفته نشد. در هر حال این خاطره از دید من نمی‌تواند با صحت قرین باشد و بدون آنکه گوینده محترم و محبوب آن دوران را به دروغ متهم کنم، محتوای سخن را نمی‌توانم صحیح بدانم.»