دوصد گفته چون نیم کردار نیست

«حمایت از کالای ایرانی» بحث مهمی است از این باب که سال جاری تحت این عنوان نامگذاری شده است. در دولت‌های مختلف این بحث مطرح بود که از تولید داخلی و کالای ایرانی حمایت شود اما می‌بینیم که مسیر طی شده، واپس گرا بوده است. در مجموعه تولید ناخالص داخلی کشور، سهم تولید داخلی افزایش پیدا نکرده بلکه سهم سرانه واردات سال به سال افزایش پیدا کرده مگر در سال‌هایی خاص. حال برای اینکه موضوع بهره‌گیری و استفاده از کالای ایرانی مطرح شود چند الزام جدی وجود دارد که یکی از الزامات قانون برنامه است. درواقع نمی‌توانیم جزیره‌ای تصمیم بگیریم و معتقد باشیم که به موفقیت می‌رسیم. اگر واقعا خواستار تحقق جدی این برنامه مهم هستیم نیازمند یک برنامه‌ایم. در برنامه‌های توسعه با نگرش و اصلاح نگاه‌های توسعه یافتگی باید به تولید داخلی و بهره‌گیری از توانمندی و ظرفیت‌های داخلی جهت داد و از آن استفاده کرد. این نکته با استفاده از محصول ایرانی متفاوت است. نگاه برنامه‌ای الزاماتی است که هم در قالب بودجه‌هایی که تخصیص داده می‌شود و هم به لحاظ ایجاد اشتغال و بحث سرمایه‌گذاری برای استفاده از کالاهای ایرانی پیوست می‌شود. نکته‌ای که باید برای این پیش زمینه فراهم کرد، «برنامه» است. یعنی نگاه کنیم که برنامه‌های توسعه‌ای ما تا چه میزان بهره‌گیری از تولیدات داخلی و محصول داخلی را دیده؟ این الزامی است که مجموعه نظام و همه قوا خودشان را ملزم بدانند که در این راستا برنامه‌ریزی لازم را صورت دهند. نکته دوم، فضای کسب و کار است براساس گفته وزیر اسبق وزارت اقتصاد و دارایی آقای طیب نیا، 600 متغیر و موانع برای فضای کسب و کار در ایران وجود دارد. معاون اول رئیس‌جمهور هم در اسفندماه از 1400 دستورالعملی که در فضای کسب و کار بازدارنده است، سخن گفت. با این حساب فضای کسب و کار با محدودیت‌های زیادی مواجه است. برای اینکه ما از تولید داخلی و محصول ایرانی استفاده کنیم، دولت و مجلس باید در فضای کسب و کار اقدام اجرایی کنند. وقتی سخن از حمایت از کالای ایرانی است، تولیدکنندگان دم از کمک مالی می‌زنند که برخی از رسانه‌ها هم با تیترهای درشت خود، تولیدکنندگان را خواهان حمایت مالی جلوه می‌دهند که درواقع بحثی انحرافی است. دولت‌های ما در طول چهار دهه گذشته به‌اندازه کافی منابع مالی، تسهیلات ارزی و ریالی در اختیار تولیدکنندگان گذاشته‌اند...
ادامه صفحه16