آتش‌سوزی مهیب، موزه ملی بزریل را در بر گرفت تاریخ در آتش

مقامات موزه می‌گویند تعداد بسیارکمی از ۲۰ میلیون شیء تاریخی این موزه سالم بیرون خواهند آمد
ساختمان موزه ملی برزیل خود با ۲۰۰ سال قدمت اثری تاریخی محسوب می‌شود
روح‌اله نخعی‪-‬ خسارتی که محاسبه‌ناپذیر خواهد بود. موزه ملی برزیل در ریودوژانیرو، ساختمانی ۲۰۰ ساله که آثار و یافته‌هایی با قدمت چندین میلیون‌سال را در خود جای داده بود، به کام آتش فرو رفت.
بیش از ۲۰ میلیون اشیاء تاریخی، شامل مومیایی‌های مصری، آثار هنری باستانی و قدیمی‌ترین بقایای انسانی در قاره آمریکا در این موزه قرار داشته‌اند. از روی تصاویر و ویدئوهای آتش‌سوزی می‌توان حدس زد که کمتر اثری از این حادثه مهیب جان سالم به در برده باشد.


علت شروع این آتش‌سوزی که ساعت ۷:۳۰ شب یکشنبه آغاز شد، هنوز مشخص نیست. آتش‌نشانان تا پاسی از شب را به تلاش برای خاموش‌کردن شعله‌ها پرداختند اما یکی از مقامات موزه گفته خسارت واردشده از حد جبران گذشته است: «چیز بسیارکمی باقی خواهد ماند». مدیر بخش حفظ آثار، خوان کارلوس نارا به رسانه‌های برزیل گفته است: «باید صبر کنیم تا آتش‌نشان‌ها کارشان را تمام کنند تا بتوانیم واقعا ابعاد حادثه را ارزیابی کنیم».
آتش‌سوزی بعد از پایان ساعت بازدید از موزه اتفاق افتاده و در گزارش‌ها خبری از مصدومیت و مجروحیت در اثر آتش‌سوزی نیست؛ اما کارکنان و دانشمندان این موزه بعد از انتشار خبر به محل موزه هجوم آورده و با نانوانی و بهت نظاره‌گر نابودی این گنجینه جایگزین‌ناپذیر جهانی بوده‌اند: «این ۲۰۰ سال کار یک نهاد علمی است، مهم‌ترین نهاد در آمریکای لاتین.» مارکو آرلیو کالداس از کارکنان موزه این را به خبرنگار حاضر در محل می‌گوید: «همه چیز تمام شد. کار ما، زندگی ما، همه آنجا بود.»
بعد از پایان آتش‌سوزی، یکی از سخنگویان آتش‌نشانی به رسانه‌ها گفت: «توانستیم خیلی چیزها را با کمک کارکنان موزه از آنجا بیرون بیاوریم». هر چند با توجه به حجم آتش، «خیلی چیزها» احتمالاً درصد پایینی از آنچه در موزه نابود شده باشند.
رئیس‌جمهور برزیل، خسارت این حادثه ناگوار را «محاسبه‌ناپذیر» توصیف کرد.
ناآمادگی و بودجه ناکافی از مقصران حادثه خوانده شدند
برخی از مقامات موزه و شخصیت‌های علمی و حتی سیاسی، بودجه ناکافی برای حفاظت و آمادگی موزه در مقابل حوادث این‌چنینی را مقصر این حادثه خواندند. معاون رئیس موزه گفته است: «ما هیچ وقت حمایت لازم را نداشتیم.»
مارینا سیلوا، از کاندیداهای انتخابات ریاست‌جمهوری پیش روی برزیل هم از فقدان سرمایه‌گذاری کافی برای حفظ موزه انتقاد کرد: «با توجه به تنگناهای مالی دانشگاه فدرال ریودوژانیرو و تمامی دانشگاه‌های عمومی دیگر در سه‌سال گذشته، این یک تراژدی بود که می‌شد پیش‌بینی‌اش را کرد.
سرجیو سا لیتائو، وزیر فرهنگ بزریل نیز گفت، این یک «تراژدی اجتناب‌پذیر بود».
یکی دیگر از مقامات موزه حتی امکانات آتش‌نشانی را هم برای رسیدگی به فاجعه ناکافی توصیف کرده است: «آتش‌نشان‌ها در موقعیتی نبودند که بتوانند کاری بکنند و با چیزی بجنگند. آبی نداشتند. نردبانی نداشتند. تجهیزاتی نداشتند. برای همین با اقدام کردیم تا آنچه را می‌توانیم نجات دهیم. مجبور بودیم درها را بکشنیم. سربازها به ما در حمل اشیاء کمک کردند.»
برای مشخص‌شدن خسارت دقیق، علت وقوع حادثه و مقصران آن باید صبر کرد اما آن چه قطعی است اینکه فاجعه‌ای بزرگ رخ داده که راهی برای جبران آن نخواهد بود. خسارت این فاجعه نه فقط برای بزریل که برای تمام دانشمندان و تاریخ‌دانانی است که حالا مجموعه‌ای هنگفت از شواهد و آثار جایگزین‌ناپذیر را از دست داده‌اند. حاصل تلاشی به مدت دو قرن، بخشی از تاریخ جهان، سوخت.