خصوصی‌سازی دراز و گرد و بیضی

دیروز رئیس سازمان خصوصی‌سازی روش جدید دولت برای واگذاری استقلال و پرسپولیس را بدین گونه شرح داد که دولت این بار قصد دارد به جای واگذاری برند این دو باشگاه، سهام این دو باشگاه را واگذار کند که شامل همه دارایی‌های باشگاه و بدهی‌های قطعی و احتمالی هم می‌شود که جزئی از سهام باشگاه است. اما مسأله این است که یک خریدار واقعی پیدا شود و دولت هم یک فروشنده واقعی باشد. اگر واقعا دولت فکر می‌کند که این دو برند را از دست بدهد مسأله‌ای نیست، ولی درحقیقت استقلال و پرسپولیس پرچم دولتند و از طرفی مسأله خریدن وقت هم مطرح است. مثالی می‌زنم؛ شما صاحب یک ماشین هستید و خانواده شما معتقد است که خرج این ماشین زیاد است و ماشین را بفروشید تا آنچه خرج خرید لوازم یدکی ماشین می‌کنید خرج خانواده شود. در این صورت اگر بخواهید سر و صدای خانواده را بخوابانید قیمتی روی ماشین می‌گذارید که هیچ‌کس نخرد. وقتی هیچ‌کس نخرید این همان شرایطی است که شما خواسته‌اید. بحث این است که الان شرایط نامناسب اقتصادی حکمفرماست و استقلال و پرسپولیس هم خرج دارند، این دو تیم پاشنه آشیل وزارت ورزش شده‌اند. به نظرم وزارت ورزش بالاخره راهی پیدا کرد که از زیرفشارهای وارده خلاص شود. وزارت ورزش نباید تیم‌داری کند. کجای دنیا وزارت ورزش دو تیم دارد؟ آنهم دو تیم پرآوازه یک قاره! حالا این کش و قوس‌ها مرا یاد مثال‌های دیگر می‌اندازد. جنگ آمریکا در ویتنام که سالیان سال به طول انجامید و طی آن تمام مزارع ویتنام را سوزاندند، سرانجام در هنگام صلح قصد مذاکره داشتند که هر بار بنا به دلایلی انجام نمی‌شد و بهانه‌هایی چون لزوم میز گرد یا بیضی به جای میز دراز جهت مذاکره را می‌گرفتند. این دراز و گرد و بیضی اکنون یک روز ساختمان پرسپولیس، یک روز سهام پرسپولیس، یک روز برند پرسپولیس است و یک روز هم می‌گویند بخش خصوصی از پس این کار برنمی‌آید یا پولش تمیز نیست. این ماجرا ادامه پیدا می‌کند و به نظر می‌رسد که تا سالیان سال هم این مسأله ادامه‌دار باشد و پرسپولیس و استقلال خصوصی نشوند. دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را همه کشورهای آسیا می‌شناسند. به نظرم این شروع یک بازی قشنگ سرگرم کننده است و در عین حال وزارت ورزش را از زیر ضربه خارج می‌کند و در نهایت پرسپولیس و استقلال همچنان دولتی خواهند ماند.
* کارشناس فوتبال