عدم نگاه سختگیرانه؛ لازمه همدلی

مولفه ایجاد وحدت در یک جامعه، همدلی است. همدلی و وحدت در ابعاد شخصی و اجتماعی بروز می‌کند که از موضوعات همیشگی جامعه علاقه‌مند به پیشرفت است. یک رنگی و صمیمیت یک اصل برای تداوم جوامع بشری است. اگر چنانچه ضرورت همزیستی مسالمت‌آمیز درون خانوادگی و پیوستگی روحی و اخلاقی در یک جامعه احساس شود، نشانگر آن است که آفت‌هایی ما را تهدید می‌کند. در این شرایط ضرورت دارد این آفت‌ها شناسایی شده و از بطن جامعه زدوده شود. گاهی اوقات برهم خوردن همدلی و وحدت ابعاد شخصی دارد و منیت‌ها، بداخلاقی‌ها وعدم شناخت جامعه از سوی مدیران و مسئولان سبب ایجاد مشکلات و بروز کدورت‌ها می‌شود. از سوی دیگر آسیب دیدن وحدت و همدلی اجتماعی به دلیل قدرت‌طلبی‌هایی است که در گروه‌ها و احزاب به وجود می‌آید. لذا راه دست‌یافتن به همدلی و ایجاد صمیمت در جامعه این است که خود بزرگ بینی‌ها کنار گذاشته شود و این میسر نخواهد شد مگر اینکه جامعه به سوی اخلاقمداری سوق پیدا کند. متاسفانه اکنون در سطوح مختلف مدیریتی جامعه اختلافاتی وجود دارد که تاثیرات نامطلوبی بر وحدت می‌گذارد. گرچه آقایان در ظاهر با یکدیگر همزبانی دارند، اما در پس این همزبانی‌ها همدلی مشاهده نمی‌شود و این خطرناک است و موجب ایجاد نفاق در کشور می‌شود. باید امیدوار باشیم که در رده‌های مدیریت یک همدلی و صمیمیت ایجاد شود. به هر حال کسب قدرت فراز و فرودهایی دارد، اما این مساله نباید موجب زیر پا گذاشتن اخلاق شود. اگر جامعه را به عنوان یک خانواده در نظر بگیریم که اعضای آن با یکدیگر تعامل و یکپارچگی دارند و در مسائل حساس پشتیبان همدیگر هستند ضرورت دارد که مدیران هم به سمت همدلی و یکپارچگی باطنی حرکت کنند. جامعه نیاز دارد همدلی را نه تنها در گفتار بلکه در کردار مسئولان هم مشاهده کند تا الگویی برای مردم باشد. اگر این امر صورت نگیرد بداخلاقی‌ها، خشونت و مشکلات عدیده رواج پیدا می‌کند. ایجاد همدلی را باید از مدیران توقع داشت نه مردم؛ نمی‌شود که مسئولان مردم را نصیحت کنند اما به گفته خود عمل نکنند. نکته دیگر اینکه برای ایجاد همدلی باید به خواست مردم توجه شود و مسئولان در مقابل انتقادات و اعتراضات سعه صدر داشته باشند. اگر شهروندی به عملکرد ضعیف دستگاهی انتقاد دارد راهش برخورد قهری نیست چرا که هر نوع برخورد قهری منجر به دشمنی خواهد شد و هیچ تاثیری در آرامش ندارد. نمی‌توان مردم را دعوت به همدلی و وحدت کرد اما در برابر خواست آنها بی‌تفاوت بود. کارگران و کارمندانی که بعضا دست به تجمع در مقابل مجلس و یا نهادهای دیگر می‌زنند پیش از اعتراضات به شیوه‌های مختلف حرفشان را رسانده‌اند، اما وقتی کسی به حرفشان اعتنا نکند طبیعی است که فریاد می‌زنند. اگر چنانچه خواهان وضعیتی هستیم نباید برخورد قهری را غلیظ کرد، که در این صورت کدورت را در جامعه رواج می‌دهد. از مهم‌ترین پایه‌های همدلی و اتحاد نداشتن نگاه سختگیرانه به اعتراضات و انتظارات مردم است. اگر این نگاه برداشته شود اعتماد‌سازی با سرعت بیشتری در جامعه رخ می‌دهد.
* تحلیلگر مسائل سیاسی